Θέλω εδώ και μέρες να γράψω στο blog αλλά μια οι γιορτές, μια το internet που τα φτύνει, μια ο καλοκαιρινός καιρός εν μέσω Χριστουγέννων που δε σε κρατάει μέσα, το 'χω αμελήσει. Θέλω να γράψω για ένα άρθρο που διάβασα στο protagon.gr.
Καταρχήν να σας πω για το ίδιο το protagon.gr. Είναι, ας πούμε, το site του Σταύρου Θεοδωράκη, του γνωστού δημοσιογράφου με τους "Πρωταγωνιστές" και τις υπόλοιπες πάντα ενδιαφέρουσες δημοσιογραφικές ασχολίες. Έχει μαζέψει ο κ. Θεοδωράκης κάμποσους δημοσιογράφους και μη και έχει φτιάξει ότι πιο ενδιαφέρον έχω συναντήσει στο διαδίκτυο τον τελευταίο καιρό. Ενδιαφέρον από την άποψη του τι γράφεται και πως.
Διάβασα λοιπόν εκεί πριν καμιά βδομάδα το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη, "Τους ζυγούς λύσατε, τα κορίτσια φιλήσατε!". Το διάβασα το άρθρο, χάζεψα με κάτι άλλο, μετά το ξαναδιάβασα, το ανάρτησα στο facebook να το διαβάσει και κανένας άλλος, μετά το ξαναδιάβασα. Μη τα πολυλογώ, κόλλησα άσχημα και όχι μόνο γιατί ο τύπος γράφει εξαιρετικά (αυτό το επιβεβαίωσα μερικές μέρες μετά που διάβασα μονορούφι το βιβλίο του "Υπερσυντέλικος").
Πολύ χοντρικά, το άρθρο μιλούσε για σχέσεις, ανθρώπινες και κυρίως ερωτικές. Να σας το πω απλά? Ο Χωμενίδης μας ξεβράκωσε Όλους. Δεσμευμένους, ελεύθερους, όλους. Έκανε τις δικαιολογίες μας θρύψαλα. Είπε ότι κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και έχουμε καταλήξει μόνοι μας (ή ακόμα χειρότερα μόνοι μας ενώ έχουμε παρέα), πρώτα χωρίς sex και μετά χωρίς αγάπη. Διαβάστε το και μη μου πείτε ότι κάπου δεν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας.
Εγώ είπα να κάνω το άρθρο μπαϊράκι και ότι βγει. Και άμα ξεχνιέμαι να το ξαναδιαβάζω για να θυμάμαι.
6 σχόλια:
Δεν συμφωνώ με το άρθρο του Χωμενίδη.
Συμφωνώ ότι το να μένει κανείς σε ένα γάμο όταν δεν νιώθεις τίποτα απολύτως για τον άλλον, είναι λάθος. Και καταστρέφεις την ζωή τη δική σου και των υπολοίπων μελών της, τύποις, οικογένειάς σου.
Συμφωνώ ότι να έχεις στόχο να μεγιστοποιήσεις το άθροισμα των γυναικών που έχεις πηδήξει, δεν είναι και πολύ υψηλό ιδανικό.
Συμφωνώ ότι όσοι -άντρες και γυναίκες- κλείνονται στον εαυτό τους, δεν φλερτάρουν και, εν είδη άμυνας, βαυκαλίζονται ότι είναι ανεξάρτητοι και όχι μόνοι, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Ο συνδυασμός κάβλας και αγάπης είναι που με προβληματίζει. Όπως και η αναφορά, ατυχής κατά τη γνώμη μου, στο ποίημα του Εμπειρίκου.
Γιατί αυτός που αλλάζει γυναίκες σαν τα πουκάμισα, σίγουρα υποκινείται από κάβλα (αν μη τι άλλο, για πρακτικούς λόγους). Και δεν μπορείς να ξέρεις αν δεν έχει για πυξίδα την αγάπη. Μπορει να περιμένει κάθε φορά να νιώσει αγάπη στην πορεία, αλλά να ατυχεί. Αν έχει αυτήν την προσδοκία, πού είναι το λάθος;
Και αυτός που μένει σε ένα γάμο από ανάγκη, ανασφάλεια ή φόβο, είναι σίγουρο ότι δεν έχει, πλέον, κάβλα. Ποιος μπορεί να μου πει όμως τι αισθανόταν στην αρχή, όταν πήγε και υπέγραψε για το στεγαστικό δάνειο; Κι αν τώρα έχει ξεθυμάνει αυτό, αλλά έχει μείνει η αγάπη; Σκέτη αγάπη. Όπως αγαπά ένα παιδί (εξαιρουμένων των κακοποιημένων ή άλλων αναξιοπαθούντων) τους γονείς του. Αγάπη πιο σκέτη από καφέ της παρηγοριάς. Αγάπη που φέρνει πλήξη.
Η ελληνική γλώσσα έχει μια άλλη λέξη για αυτό που θέλω να πω, και λέγεται έρωτας. Την οποία λέξη δεν χρησιμοποιήσε στο άρθρο του ο Χωμενίδης.
Και όταν υπάρχει ο έρωτας, τότε όντως είναι ο πιο ευθύς τρόπος προς την ευτυχία. Και το ποίημα του Εμπειρίκου, όπως το καταλαβαίνω εγώ, (που έχει τον τίτλο "Τα Βέλη"), για τον έρωτα μιλάει. Όχι για κάβλα σκέτη, ούτε για αγάπη σκέτη. Αλλά για άρρηκτα δεμένη αγάπη και πόθο (δε μου αρέσει η λέξη κάβλα, γιατί μπορεί να παρερμηνευτεί με στύση, ύγρανση, σεξ και άλλες εκφάνσεις του πόθου που αμέσως αποκλείουν τον ερχομό του έρωτα σε μεγάλες ηλικίες).
Αν ο Χωμενίδης εννοεί ότι ο έρωτας μπορεί να έρθει στην πορεία της σχέσης, να εμφανιστεί από το πουθενά ενώ αρχικά ήταν άφαντος, διαφωνώ.
Αν πάλι εννοεί ότι κρατάει για πάντα, ακόμα και μετά την τελευταία δόση του στεγαστικού, θα με βρει αντίθετο (μακάρι να διαψευσθώ σε αυτό).
Τέλος, αν πιστεύει ότι πάντα ρίχνει δύο βέλη και πετυχαίνει ταυτόχρονα και τους δύο εμπλεκόμενους, κάποιος πρέπει να του πει ότι αυτή πιθανότητα μειώνεται εκθετικά με τον αριθμό των στόχων.
Συνήθως αστοχεί. Αλίμονο όμως αν τύχει και πετύχει μόνο έναν. Τότε ο λαβωμένος είναι καταδικασμένος να βλέπει τον άλλον να φεύγει, ενώ ο ίδιος προσπαθεί να τραβήξει από τη σάρκα του το βέλος και να βρει το κουράγιο να επουλώσει την πληγή που θ' αφήσει πίσω του.
Αν μείνουμε μόνο στις λέξεις, θα πρέπει να ορίσουμε αυστηρά τι είναι έρωτας, τι είναι κάβλα και τι αγάπη για να βγάλουμε άκρη (μ'αρεσει αυτό το παιχνιδάκι, μου θυμίζει μια χαζοταινία με την Jolie και ένα τύπο που μονίμως όταν αυτή έλεγε κάτι αυτός της έλεγε, "define that").
Εγώ προτιμώ την ουσία των πραγμάτων και η ουσία είναι ότι έχουμε αποχαυνωθεί, έχουμε βρει και πέντε πιασάρικες δικαιολογίες και δεν ψάχνουμε τίποτα από όλα.
Διαφωνώ επίσης μαζί σου, γιατί πιστεύω ότι η κάβλα μπορεί να είναι το κίνητρο και ο έρωτας να έρθει στην πορεία. Με συγχωρείς κιόλλας αλλά εσύ πρωτογνωρίζεις μια γυναίκα/έναν άνδρα και το πρώτο που νιώθεις είναι έρωτας και όχι πόθος (για να χρησιμοποιήσω μια πολιτικώς ορθότερη λέξη από την κάβλα)?.
Επίσης για μένα ο έρωτας είναι παιχνίδι για δύο, γιατί άμα ερωτεύεσαι μόνος σου κάτι κάνεις λάθος. Ότι σε κάποιον από τους δύο βέβαια μπορεί ο έρωτας να τελειώσει πρώτα, το δέχομαι. Αλλά και η απώλεια σε κάθε μορφή μέσα στη ζωή είναι. Δεν πέθανε και κανένας από έρωτα (ο Μιμίκος με τη Μαίρη καθώς και ο Ρωμαίος με την Ιουλιέτα εξέταζονται ως προς την ιστορική τους ύπαρξη).
Ας αφήσουμε τους ορισμούς.
Όντως από την αρχή της σχέσης είναι δύσκολο να έρθει ο έρωτας. Ήμουν υπερβολικός σε αυτό.
Για να μην πληγωθεί κανείς όμως, πρέπει είτε να έρθει και στους δύο είτε σε κανέναν. Και να είναι αφοπληστικά ειλικρινείς ("Μωρό μου να σου θυμίσω ότι δεν είμαι ερωτευμένος, αλλά περνάω καλά. Έκλεισα το βράδυ να πάμε στον Δρογωση"), πράγμα που σπάνια γίνεται.
Συνήθως έρχεται στον ένα από τους δύο, ο οποίος και πληγώνεται τελικά. Δεν είναι κακό, έτσι είναι η ζωή. Απλά το άρθρο του Χωμενίδη είχε μέσα αλληλοαντικρουόμενες δηλώσεις με τις οποίες διαφωνώ.
Σε γενικές γραμμές όμως συμφωνώ στο ότι δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να φοβάται κανείς να ψάξει.
Το αν πέθανε κανείς από έρωτα είναι προφανές, αν ψάξεις στις αιτίες αυτοκτονίας (technically, αυτοί πέθαναν γιατί το αντικείμενο του έρωτά τους έπαψε να είναι ερωτευμένο με αυτούς και όχι επειδή ξεχύλησαν από έρωτα και έσκασαν, αλλά η αιτία ο έρωτας είναι πάλι).
Κάπως συμφωνήσαμε μου φαίνεται. Αυτό με την αφοπλιστική ειλικρίνεια δεν είναι και τόσο σπάνιο πάντως. Έχω πει και μου έχουν πει αντίστοιχες ατάκες (ο Δρογώσης ποιος είναι παρεπιπτόντως?) περισσότερες από μια φορές. Απλά όταν περνάς όντως καλά συχνά δεν παίρνεις σοβαρά τις προειδοποιήσεις. Όμως αυτό είναι στο χέρι του καθενός.
Το θέμα είναι ότι στην ουσία συμφωνούμε όλοι και η ουσία είναι keep walking ;)
Παρόλο που διαφωνώ (ή νομίζω ότι διαφωνώ) με το επίμαχο άρθρο, το ότι με έβαλε σε όλη αυτή τη διαδικασία του να γράψω, να διαφωνήσω και να σκεφτώ, σημαίνει ότι δεν ήταν και τόσο κακό τελικά...(και το ίδιο ισχύει και για το blog σου :-p )
Ο Δρογώσης είναι αυτός:
http://www.youtube.com/watch?v=ZOtS1OHfvsc
alla tora exei kanei hit me auto:
http://www.youtube.com/watch?v=O8WnHRd4DsQ
Δεν ξέρω αν θα το δεις αυτό το σχόλιο μιας και είναι λίγο ετεροχρονισμένο...
Απλά θέλω να πω ότι, μπορεί να άργησα, αλλά τελικά κατάλαβα πόσο δίκιο έχει ο Χωμενίδης. Αναθεωρώ όλα αυτά που έγραψα πιο πριν. Δεν είναι απαραίτητα λάθος, αλλά είναι αυτό ακριβώς που το άρθρο λέει να μην κάνουμε: υπερανάλυση και διύλιση του κώνωπα. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Τους ζυγούς λύσατε λοιπόν! Και ό,τι ήθελε προκύψει :-)
Δημοσίευση σχολίου