Παρά τρίχα

Την πρώτη φορά που παρακολούθησα προβολές ταινιών στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, πήγαινα ακόμα σχολείο. Ήταν η χρονιά που το Φεστιβάλ ξεκινούσε, οι καταλήψεις έδιναν και έπαιρναν και εγώ είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Ούτε που θυμάμαι πόσες ώρες πέρασα τότε στο θέατρο Απόλλων, που είχε μετατραπεί σε σκοτεινή αίθουσα για χάρη του φεστιβάλ. Ούτε πόσες ταινίες είδα θυμάμαι, αν και έχω ακόμα στο μυαλό μου εικόνες από αυτές.

Από τότε πέρασαν 12 χρόνια, κάποια από αυτά μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ στο φεστιβάλ, κάποια άλλα όχι. Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν ξανά εκεί και κατάφερα να παρακολουθήσω έξι μικρού μήκους ταινίες και μια μεγάλου. Κάθε μια είχε την ομορφιά της, το μήνυμά της, το δόσιμο του δημιουργού της. Έχοντας πάρει μια απόσταση από τις προβολές, μπορώ να πω με σιγουριά ποια με άγγιξε περισσότερο .

Η μικρού μήκους ταινία μυθοπλασίας του Ολλανδού Jochem de Vries "Παρά τρίχα". Η ιστορία απλή. Ένα επτάχρονο κοριτσάκι χάνει την πρώτη σχολική εκδρομή του, μιας και αυτός ο συνηθισμένος τρόπος μεταφοράς στο σχολείο, δεν είναι εύκολη υπόθεση για τη μητέρα του. Η μικρή που έπαιζε το ρόλο με τις λίγες κουβέντες της και την εκφραστικότητα του προσώπου της, με έκανε να θυμηθώ πόσο σημαντικά είναι κάποια πράγματα στα μάτια ενός μικρού παιδιού και πόσο εύκολα τα παραβλέπουν οι ενήλικες. Και με έκανε να αναρωτηθώ ακόμα αν ένα σχετικά ασήμαντο περιστατικό σαν αυτό μπορεί να επηρρεάσει τόσο έντονα την ψυχολογία ενός παιδιού, πόσο καθοριστική μπορεί να είναι η επίδραση άλλων καταστάσεων και συμπεριφορών.