
Η ώρα πρέπει να ήταν εννιάμισι με δέκα, η ατμόσφαιρα υγρή κάπως βαριά από ένα γκρι-ροζ σύννεφο ομίχλης και οι πρώτες στάλες βροχής που άρχισαν να πέφτουν μας έσπρωξαν στο εσωτερικό της εκκλησίας. Εκεί μας περίμενε μια έκπληξη, μιας και βρεθήκαμε εν μέσω μιας καθολικής λειτουργίας. Γύρω στις δεκαπέντε καλόγριες ντυμένες με τα λευκά τους ράσα, πήγα να γράψω έψελναν, αλλά ο όρος που αποδίδει καλύτερα αυτό που ακούσαμε ήταν τραγουδούσαν, τόσο όμορφα που καθίσαμε και οι τρεις στα στασίδια χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η λειτουργία κράτησε περίπου μια ώρα, στη διάρκεια της οποίας λεπτό δε σκεφτήκαμε να φύγουμε. Καθόμασταν ήσυχα, σεβαστικά και αφοσιωμένα, τόσο που σκεφτόμουν ότι αν με έβλεπε η μάνα μου, που καημό το 'χει να ανάβω και κανένα κεράκι που και που, θα 'λεγε παιδάκι μου εσύ ούτε απ' έξω δεν περνάς από εκκλησία, τι σου συμβαίνει τώρα. Δεν ξέρω τι συνέβαινε, αλλά ήταν τόσο μαγικό και απόκοσμο που μόλις τελείωσε η Όλυ ζήτησε λίγο ακόμα, για την ακρίβεια είπε "Θα ξαναβγούν? Γιατί αν ξαναβγούν να περιμένουμε". Η αλήθεια είναι ότι γελάσαμε και ξεφύγαμε από την κατανυκτική ατμόσφαιρα, μιας και δεν είχαμε ποτέ σκεφτεί ότι θα ζητάμε encore από μια λειτουργία!
Εκείνη η βραδιά ήταν για μας αυτή η ξεχωριστή εμπειρία που περιμένεις να ζήσεις σε ένα ταξίδι αλλά ποτέ δεν ξέρεις σίγουρα, πότε και αν θα συμβεί. Που δε διαβάζεις σε κανένα ταξιδιωτικό οδηγό και δε μπορείς να συμπεριλάβεις σε κανένα πρόγραμμα.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από την Όλυ εκείνη τη βραδιά και ελπίζω να αποδίδουν έστω και λίγο την ατμόσφαιρά της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου