Και μετά τι?

Έχετε δει τη διαφήμιση μιας τράπεζας με έναν τυπάκο που τελειώνει σπουδές, πιάνει δουλειά, παντρεύεται, κάνει παιδιά, στέλνει τα παιδιά στο φροντιστήριο και πάει λέγοντας. Σε κάθε μετάβαση αναρωτιέται "Και μετά τι?". Κάπου εκεί μπαίνει και η τράπεζα, που δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά κάτι προσφέρει, κανένα δάνειο το πιθανότερο. Τώρα εσείς θα νομίσετε ή ότι πολύ μου άρεσε η διαφήμιση ή ότι γράφω για να καταδικάσω το τραπεζικό σύστημα και τις πρακτικές του (που είναι και επίκαιρο με την οικονομική μας κατάντια). Ούτε το ένα όμως, ούτε το άλλο.

Αυτό που σκεφτόμουν με τη διαφήμιση είναι ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε περιμένουμε να περάσουμε από το ένα στάδιο στο άλλο. Να ξεμπερδέψουμε από το σχολείο, να τελειώσουμε τις σπουδές, να βρούμε δουλειά, να κάνουμε οικογένεια. Υποθέτω ότι έχει και συνέχεια αλλά προσωρινά είμαι κάπου μεταξύ του προβληματισμού της δουλειάς και της οικογένειας, οπότε δεν ξέρω το παρακάτω. Μαζί με την αναμονή πάει και το άγχος. Πως θα πάω στα διαγωνίσματα, τι θα γίνει με τις εξεταστικές, που θα βρω δουλειά, άντρα (ή γυναίκα για τους κυρίους) για σπίτι. Και κάπου στο ενδιάμεσο είναι η ζωή μας.

Το να έχουμε στόχους βέβαια, να αγωνιζόμαστε, με άγχος πολλές φορές, να τους κατακτήσουμε και μετά να θέτουμε νέους δεν είναι κακό. Λάθος διατύπωση, είναι και λογικό και θεμιτό και απαραίτητο άμα είσαι άνθρωπος. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν ξεχνάμε αυτό το ενδιάμεσο που είναι η ζωή μας. Όταν το βάζουμε στον πάγο νομίζοντας ότι θα το ζήσουμε στο μετά. Μετά το διάβασμα, μετά τη δουλειά, μετά τα παιδιά.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν έχεις μεράκι για αυτό που κάνεις, είτε είναι διάβασμα, είτε δουλειά, είτε οικογένεια, δε χρειάζεται να βάλεις σε πάγο τίποτα. Η ζωή σου κυλάει και δεν σκέφτεσαι ότι θυσιάζεις κάτι για να απολαύσεις τα οφέλη στο μέλλον.
Αν, αντιθέτως, πας σε μια σχολή που δε σε τρελαίνει, βρίσκεις μια δουλειά που δε σε συναρπάζει και παντρεύεσαι μια γυναίκα που δεν είναι και φοβερή αλλά "είναι πολύ καλή κοπέλα και κατάλληλα για να κάνεις οικογένεια", τότε ο προβληματισμός που θέτεις ισχύει.
Και έστω ότι όσον αφορά τις σπουδές και την δουλειά παραβλέπεις αυτό που πραγματικά σε γεμίζει, αυτό που "γουστάρεις", για χάρη μεγαλύτερων οικονομικών απολαβών, περισσότερης σταθερότητας κλπ. Πολλοί όμως εφαρμόζουν αντίστοιχη προσέγγιση και στο θέμα της οικογένειας και εκεί πιστεύω ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μη ζήσουν ποτέ.

Unknown είπε...

θα μείνω στα τελευταία λόγια που είπες...
τι γινετε οταν ομως σταματάμε να ονειρευόμαστε..?
οταν απλα αφυνουμε τα πραγματα να περνανε μπροστα μας και εμεις δεν χαιρωμαστε τιποτα .. καθομαστε σαν ασυναισθητοι θεατες και απλα παρακολουθουμε τα χρονια απο την ζωη μας να παιρνανε χωρις να κανουμε τιποτα..εκει στο ενδιαμεσο που λες...εκει.. να ζησουμε την καθε στιγμη στην ωρα της και να μην τα αφυνουμε για μετα..και μετα και μετα..η καθε ηλικια εχει την χαρη της..ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας..κι ομως..εχουμε ξεχάσει να ονειρευομαστε..

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ.

Afroditi είπε...

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα μόνο που οι περισσότεροι γκρινιάζουν συνεχώς για τη δουλειά, τη γυναίκα τους, όλα αυτά και περιμένουν πάντα κάτι άλλο ξεχνώντας ότι αυτό είναι η ζωή τους.
Το θέμα είναι να ζούμε αυτό που έχουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και φυσικά να συνεχίσουμε τα όνειρα. Όλα στη σωστή δόση νομίζω χρειάζονται (άντε, ακόμα και η γκρίνια και η απογοήτευση καμιά φορά)!

Ανώνυμος είπε...

Κι αν κανείς ονειρεύεται μια άλλη δουλειά ή μια άλλη γυναίκα;

Afroditi είπε...

Ο Ασκητής τι θα έλεγε για τις φαντασιώσεις?
Μάλλον επιτρέπονται, είναι το αλατοπίπερο της καθημερινότητας (και της δουλειάς και της σχέσης)
:p

Δημοσίευση σχολίου