Και μετά τι, μέρος 2ο

Μετά την τρομαχτική ανταπόκριση του "Και μετά τι?", όπως σε κάθε επιτυχία που σέβεται τον εαυτό της, έρχεται το sequel! Θυμάστε τον τυπάκο και την τράπεζα? Δε θυμάστε? Γρήγορα, ξαναδιαβάστε το "Και μετά τι?". Τον θυμηθήκατε τώρα? Ε ξεχάστε τον και βάλτε στη θέση του το ζευγάρι της διπλανής πόρτας.

Το ζευγάρι που ο ένας γκρινιάζει και ζητάει κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν και ο άλλος αναβάλει την αλλαγή για μετά. Μετά το στρατό, μετά την εξεταστική, μετά τη δουλειά. "Μωρό μου να τελειώσει η εξεταστική και μετά θα δεις" ή "Είμαι πιεσμένος/πιεσμένη τώρα με τη δουλειά, κάτσε να τελειώσει αυτό το project και όλα θα αλλάξουν".

Η εξεταστική τελειώνει, ο στρατός, το project, το μετά δεν έρχεται όμως γιατί κάτι άλλο μεσολαβεί. Μη με ρωτήσετε τι, πάντα υπάρχει κάτι. Το καλύτερο το έχω ακούσει από το ζευγάρι του διπλανού τραπεζιού, χρόνια πριν και ακόμα το θυμάμαι. "Τώρα δε μπορώ είμαι πιεσμένη, είναι και άρρωστη η γιαγιά μου". Έτσι του 'χε πει η αθεόφοβη. Δεν ξέρω τι έκανε ο τύπος, άμα περίμενε τη γιαγιά να αναστηθεί και την κοπέλα να τρέξει στην αγκαλιά του και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Άλλο είναι το θέμα. Πάρτε το χαμπάρι. Αυτό είναι το μετά και δύο επιλογές υπάρχουν. Ή το αποδεχόμαστε και το ζούμε σαν τώρα, χωρίς μετά ή δε μας αρέσει, να το χωνέψουμε δεν μπορούμε και την κάνουμε για το καλύτερο ή το διαφορετικό, τώρα. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.