Ο προβληματισμός του αναγνώστη

Δε θυμάμαι πότε ακριβώς, αλλά κάποια στιγμή στην καριέρα μου ως αναγνώστρια άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο είναι αυτό το συστατικό που με κάνει να ενθουσιάζομαι με ένα βιβλίο και να μη το αφήνω από τα χέρια μου ή αν το πάρουμε από την ανάποδη τι λείπει από εκείνα τα αναγνώσματα που παλεύω με βαριά καρδιά να τελειώσω, έτσι για να μην πω ότι τα άφησα στη μέση, για την τιμή των όπλων βρε αδερφέ.

Την πρώτη ικανοποιητική απάντηση την έδωσα στον εαυτό μου όταν διάβαζα την Άγνοια του Μ. Κούντερα. Προηγουμένως είχα διαβάσει την Ταυτότητα του ίδιου συγγραφέα, είχα ενθουσιαστεί, οπότε θεώρησα αυτονόητο ότι θα συνεχίσω να τον διαβάζω. Με την Άγνοια όμως βαρέθηκα. Πολύ. Ευτυχώς δηλαδή που δεν ήταν πολλές οι σελίδες και το κατάφερα. Οπότε έβγαλα το φοβερό συμπέρασμα. Είναι το θέμα λέω στον εαυτό μου, αυτό μετράει. Αν μιλάει μέσα σου τελείωσε. Η Ταυτότητα προφανώς κάτι μου έλεγε, ενώ η Άγνοια...τι με νοιάζει εμένα ο εκπατρισμός και η αυτοεξορία.

Το βαθυστόχαστο αυτό συμπέρασμα με ικανοποίησε για αρκετό καιρό. Και μετά ήρθε ο Τζ. Μ. Κούτσι και ο Φίλιπ Ροθ. Τον Αργό Άνθρωπο του Κούτσι τον διάβασα σαφώς με μεγαλύτερη ευκολία από την Άγνοια, όμως δε μπορώ να πω ότι η ιστορία ενός ανθρώπου στα πρόθυρα της τρίτης ηλικίας με συγκίνησε και πολύ. Μέχρις εδώ λοιπόν καλά, η θεωρία ισχύει. Και τσουπ να σου ο Ροθ με τον Καθένα, κάνει την ανατροπή. Γιατί και εδώ ο πρωταγωνιστής δε διανύει και την πρώτη νιότη του και το θέμα περιστρέφεται γύρω από το φόβο του θανάτου. Θα μου πείτε, εδώ μιλάμε για οικουμενικό ζήτημα. Όταν όμως είσαι 23 (τότε το διάβαζα), ε δεν ασχολείσαι και πολύ με το θάνατο. Παρόλαυτα εγώ το έβγαλα το καπέλο στο Ροθ. Συγκλονιστικός

Κάπου εκεί άλλαξα θεωρία. Λέω δεν έχει σημασία για τι γράφεις, αλλά πώς το γράφεις. Αν κάποιος έχει πένα τελείωσε. Ε ούτε αυτή η θεωρία μου στεκόταν καλά. Και ο Ντα Μπράουν ωραία γράφει, κινηματογραφικά, ζωντανά, μέσα στη δράση μπαίνεις. Αλλά μη κοροϊδευόμαστε κιόλλας, μια που τα διαβάζεις τα βιβλία του, μια που τα ξεχνάς.

Τελικά νομίζω ότι όπως πάντα κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Όλα είναι σημαντικά και τι λες και πως το λες και πως το αντιλαμβάνεται αυτός που το διαβάζει τη δεδομένη στιγμή.