Ψάχνω εδώ και μέρες να βρω να γράψω κάτι σχετικό με σχέσεις, που όπως βλέπω σας προξενούν λίγο το ενδιαφέρον και αφήνετε κανένα σχολιάκι, αλλά τα ερεθίσματα πάνω στο θέμα είναι πολλά και προς ώρας δε τα έχω βάλει σε τάξη. Για το λόγο αυτό θα αντλήσω την έμπνευση μου από την καρναβαλική επικαιρότητα και θα σας πω για τον κόκκινο χορό (οι στενοί φίλοι που έχουν βαρεθεί να βλέπουν φωτογραφίες και να ακούνε για αυτό παρακαλούνται να μη συνεχίσουν την ανάγνωση από εδώ και κάτω). Ο κόκκινος χορός όπως έκδηλα μαρτυρά το όνομα του, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καρναβαλικό πάρτυ, στο οποίο οι προσκεκλημένοι προσέρχονται ντυμένοι αυστηρά στα κόκκινα. Το πάρτυ αυτό διανύει κάμποσα χρόνια ζωής στην Πάτρα, όμως εμείς το τιμάμε με την παρουσία μας από το 2008 (λέγοντας εμείς αναφέρομαι σε εμένα, την Όλυ και όσους ακόμα μας κάνουν την τιμή να μας συνοδεύσουν). Να σας πω σύντομα, ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, πάρτυ που έχω βρεθεί. Από αυτά που βλέπεις στις ταινίες, ωραία μουσική, ωραία χαμόγελα, πολύχρωμο κομφετί να πέφτει από ψηλά και όλα τα σχετικά.
Ο λόγος για τον οποίο όμως γράφω αυτό το post δεν είναι τόσο για το ίδιο το γεγονός όσο για το τελετουργικό προετοιμασίας που ακολουθούμε πιστά τρία χρόνια τώρα (συμπεριλαμβάνω τη φετινή χρονιά μιας και οι ετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει). Αφού τελειώσουν, λοιπόν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, σα γνήσιοι Έλληνες ψάχνουμε την επόμενη αφορμή για εορτασμό που δεν είναι άλλη από το καρναβάλι. Καρναβάλι για μας, εκτός από group, παρελάσεις και λοιπά πάρτυ που έτσι κι αλλιώς είναι εντός προγράμματος, σημαίνει κόκκινος χορός. Κόκκινος χορός σημαίνει κόκκινα ρούχα και κάπου εκεί αρχίζουν να πέφτουν επί τάπητος οι κατακόκκινες ιδέες.
Ντομάτες, μπαρμπούνια, φράουλες και ότι κόκκινο έχει εφεύρει η φύση εξετάζεται πρώτο. Μετά περνάμε στις αλληγορίες, ο Σταμάτης, όχι κανένας φίλος μας καλέ, αυτός από το φωτεινό σηματοδότη, το κοκκινιστό μοσχαράκι, η κοκκινοσκουφίτσα και λοιπά και λοιπά. Έλα όμως που όλα αυτά δε μας πάνε καλά. Πρώτον θέλουμε κάτι πρωτότυπο, δεύτερον θέλουμε να υλοποιήσουμε με τα ίδια μας τα χέρια την ιδέα, οπότε πρέπει να μην πρόκειται για έτοιμη στολή. Τρίτον πρέπει με κάποιο τρόπο να μας αφορά, να σχετίζεται με μια δική μας εμπειρία. Η διαδικασία αυτή κρατάει και ένα μήνα μη σας πω, κατά τη διάρκεια του οποίου σε άσχετα μέρη και εν μέσω άσχετων συζητήσεων, οδηγούμαστε σταδιακά στην τελική απόφαση.
Αφού καταλήξουμε στην ιδέα προχωράμε στην υλοποίηση της. Για να μην έχετε απορίες το 2008 το θέμα μας ήταν τα κόκκινα χαρτιά της τράπουλας, κούπες και καρά, εκ του πόκερ ορμώμενη ιδέα και το 2009 οι κόκκινες ανθοδέσμες, εκ του jumbo, όπου βρήκαμε όλων των ειδών κόκκινα πλαστικά λουλούδια. Η υλοποίηση είναι μια σύνθετη διαδικασία που αφορά τη συλλογή των υλικών και κυρίως τη μετατροπή τους σε καρναβαλική στολή που οφείλει να παραπέμπει στην κεντρική ιδέα.
Ότι και να σας πω εδώ είναι λίγο. Την τελευταία μέρα επικρατεί πανικός. Ένας πανικός από κόκκινες οργάντζες, τούλια, δαντέλες (ανάλογα με την επιλογή του υλικού), μέσα στον οποίο κόβουμε ράβουμε, συρράπτουμε, κολλάμε, τρέχουμε να πάρουμε λίγη ακόμα κόκκινη κορδέλα ή ένα κομμάτι κόκκινο χαρτόνι. Καμιά ώρα πριν το χορό λοιπόν, έχουμε τελειώσει και εννοείται ότι είμαστε κατάκοπες. Με ένα μαγικό τρόπο όμως, επανακτάμε τις δυνάμεις μας αμέσως μόλις φτάσουμε, και καταφέρνουμε να το γλεντήσουμε για τα καλά.
Έχω σοβαρές υποψίες, ότι ο μαγικός τρόπος δεν είναι άλλος από όλη αυτή την προετοιμασία, που μας κάνει και να ανυπομονούμε κάθε χρόνο για το πάρτυ αυτό και να περνάμε τόσο καλά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου