Μια βραδιά στην όπερα

Υποσχέθηκα εντυπώσεις από το project "Μια βραδιά στην όπερα" και είμαι εδώ για να κρατήσω το λόγο μου. Καταρχήν να σας δώσω τα απαραίτητα στοιχεία. Τόπος: Ηρώδειο, Παράσταση: Νόρμα, Ημέρα: Παρασκευή 18 Ιουνίου (ζεστή και υγρή καλοκαιρινή βραδιά). Να ξεκαθαρίσω ακόμα ότι αντιμετώπισα τη βραδιά ως project-εμπειρία γιατί όπερα δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ μέχρι τώρα, οπότε δεν ήξερα τι επίδραση μπορούσε να έχει στα αυτιά και το συναίσθημά μου.

Σκηνή πρώτη, το μαγευτικό Ηρώδειο. Θα γίνω λυρική παρότι προτιμώ την κυνικότητα, την ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό στον τρόπο που γράφω και θα σας πω, ότι το Ηρώδειο, με φόντο τον αττικό ουρανό και την πάντα επιβλητική Ακρόπολη, είναι ένας χώρος που μπορεί να σε πλημμυρίσει με συναισθήματα ακόμα και αν απλά βρίσκεσαι εκεί. Πόσο μάλλον όταν μπαίνοντας αντικρίζεις το λιτό αλλά καθηλωτικό σκηνικό της παράστασης, την πολυπληθή ορχήστρα και το αφοσιωμένο πλήθος.

Σκηνή δεύτερη, η παράσταση. Φωνές που σε αφήνουν άφωνο (με την εξαίρεση του πρωταγωνιστή, που δε μπορώ να το τεκμηριώσω λόγω της μικρής εξοικείωσής μου με το είδος, αλλά δε μου άρεσε), μουσικές αιθέριες, λυρικότητα και κορύφωση, αλλά και άβολες θέσεις, ψιλόβροχο και ανοιχτές ομπρέλες συνέθεσαν το σκηνικό.

Επίλογος, η κάθαρση. Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει όπερα για τον κόσμο, ας πούμε τον αμύητο κόσμο, που και εγώ εκεί ανήκα μια βδομάδα νωρίτερα. Νομίζω σημαίνει τσιρίδες, χοντρές κυρίες και δήθεν κουλτουριάρηδες θεατές. Μια βδομάδα μετά, νομίζω ότι την πρώτη φορά που παρακολουθείς απλά νιώθεις σα να το έκανες πάντα. Λες και κάθε βράδυ άκουγες μια άρια λίγο πριν κοιμηθείς. Μπορεί και να φταίει η υπέροχη άρια Casta Diva, που είμαι σίγουρη πολλοί έχουμε ακούσει και μαγευτεί χωρίς να το γνωρίζουμε.