Όταν ήμασταν μικροί ήταν αλλιώς, λέει ένα τραγουδάκι. Όχι μόνο ο κόσμος και 'μεις είμαστε αλλιώς. Μας θυμήθηκα πιτσιρίκια να διοργανώνουμε σε διακοπές ολόκληρο καλλιτεχνικό φεστιβάλ, από έκθεση ζωγραφικής και γυμναστικές επιδείξεις μέχρι θεατρική και μουσική παράσταση. Μας θυμήθηκα να στήνουμε ολόκληρα παιχνίδια στα πρότυπα τηλεπαιχνιδιών με παρουσίαση, ερωτήσεις και αυτοσχέδια δώρα για το νικητή. Μας θυμήθηκα να φτιάχνουμε τα καλοκαίρια από ένα διαφορετικό σπιτάκι στην αυλή, από ινδιάνικη σκηνή μέχρι αχυρένια καλύβα.Μπορώ να επαναφέρω με τις ώρες μνήμες-αποδείξεις της παιδικής δημιουργικότητας και ενεργητικότητας, αλλά σίγουρα όλοι έχετε μπόλικες απ' αυτές. Αυτό που ψάχνω τώρα όμως, δεν είναι οι μνήμες. Ψάχνω να βρω πως εξελίχθηκε η απίστευτη αυτή παιδική έμπνευση στην ενήλικη ζωή μας. Φοβάμαι μήπως δεν εξελίχθηκε, μήπως χάθηκε κάπου μέσα σε καφέδες, ποτά, ψώνια και ανούσιες ή και ουσιαστικές συζητήσεις. Και αυτό το τελευταίο το λέω με γερή δόση αυτοκριτικής μέσα.
Ελπίζω ότι κάνω λάθος. Ότι υπάρχουν ακόμα εκεί έξω παρέες που κάνουν τα ερεθίσματα πράξη και δημιουργία, όπως τα παιδιά. Σκέφτομαι ότι τη μισή από την παιδική μας δραστηριότητα να ζωντανέψουμε και να διοχετεύσουμε σε επαγγελματικές, καλλιτεχνικές και πάσης φύσεως ασχολίες θα σταματήσουν να υπάρχουν τόσοι "επίπεδοι", wannabe δημόσιοι υπάλληλοι. Και που ξέρετε μπορεί να αρχίσουμε να χαιρετάμε όλοι μαζί με χαρά τα αεροπλάνα στον ουρανό (έτσι έκαναν σήμερα τα παιδάκια σε έναν παιδικό σταθμό)!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου