Λίγο το καλοκαίρι, λίγο η ματαιότητα του κόσμου που πάει από το κακό στο χειρότερο και μπορεί να μη την βγάλει μετά το 2012, το έχουν ρίξει όλοι στη φιλοσοφία ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο από τέτοιος μας. Στα πλαίσια αυτής της φιλοσοφίας, οι περισσότερες 25 something, 30 παρά something φίλες έχουν αποφασίσει ότι μόνο ο έρωτας θα μας σώσει, ως πράξη ή/και ως συναίσθημα. Sex & the City το έκανα το blog, αλλά ένεκα η αναγνωσιμότητα που έχει πέσει θύμα της καλοκαιρινής ραστώνης.
Μου λέει λοιπόν πρόσφατα μια από αυτές τις φίλες που κάνει τη θεωρία πράξη με 40άρι τύπο αγνώστων λοιπών στοιχείων και συμφωνία περνάμε καλά και ας πάει και το παλιάμπελο. "Έχω αρχίσει και τον λυπάμαι, είναι τόσο καλός και τρυφερός. Ξέρεις πόσο του αρέσουν οι αγκαλιές!". Τα προηγούμενα χαρακτηριστικά είναι προφανές ότι δεν χωρούν στην παγιωμένη αντίληψη περί διαδικασιών "ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε". Χωράνε όμως τα συναισθήματα συμπόνοιας? Γλυκιά μου, λέω και 'γω, γίνεται να λυπάσαι την αρπαχτή σου? Είναι σα να βγαίνεις για να πιεις μέχρι τελικής πτώσης και να λυπάσαι το barman γιατί γεμίζει κάθε τρεις και λίγο τα σφηνάκια.
Τι να κάνουμε βρε παιδιά, έτσι είναι οι αρπαχτές παντός είδους. Δε χωράνε συναισθήματα αυτού του τύπου γιατί άμα αρχίσεις το τσάι και τη συμπάθεια, στην καλύτερη να την βγάλεις με κουλουράκια βουτύρου. Αρπαχτή και κουλουράκια όμως, και ειδικά βουτύρου, μαζί δεν πάνε!
Μου λέει λοιπόν πρόσφατα μια από αυτές τις φίλες που κάνει τη θεωρία πράξη με 40άρι τύπο αγνώστων λοιπών στοιχείων και συμφωνία περνάμε καλά και ας πάει και το παλιάμπελο. "Έχω αρχίσει και τον λυπάμαι, είναι τόσο καλός και τρυφερός. Ξέρεις πόσο του αρέσουν οι αγκαλιές!". Τα προηγούμενα χαρακτηριστικά είναι προφανές ότι δεν χωρούν στην παγιωμένη αντίληψη περί διαδικασιών "ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε". Χωράνε όμως τα συναισθήματα συμπόνοιας? Γλυκιά μου, λέω και 'γω, γίνεται να λυπάσαι την αρπαχτή σου? Είναι σα να βγαίνεις για να πιεις μέχρι τελικής πτώσης και να λυπάσαι το barman γιατί γεμίζει κάθε τρεις και λίγο τα σφηνάκια.
Τι να κάνουμε βρε παιδιά, έτσι είναι οι αρπαχτές παντός είδους. Δε χωράνε συναισθήματα αυτού του τύπου γιατί άμα αρχίσεις το τσάι και τη συμπάθεια, στην καλύτερη να την βγάλεις με κουλουράκια βουτύρου. Αρπαχτή και κουλουράκια όμως, και ειδικά βουτύρου, μαζί δεν πάνε!
4 σχόλια:
Δεν το έριξαν τώρα όλοι στο "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε". Τόσα χρόνια όλη η Ελλάδα αυτό έκανε και για αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Οπότε μάλλον τώρα βρισκόμαστε στην εποχή του "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε" στο τετράγωνο. Τουλάχιστον αν το έχουν δει και οι υπόλοιπες γυναίκες με τον τρόπο που το έχουν δει οι φίλες σου, θα μιλάμε για ένα από τα πρώτα θετικά που έφερε η κρίση. :-P Το ζήτημα είναι να μην ρίξει η κρίση το ηθικό και την όρεξη των ανδρών, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν.
Υ.Γ.: Το ότι αναφέρεσαι στην αρπαχτή της φίλης σου ως 40άρι (δηλαδή ως ουδέτερο, ως εργαλείο ή αντικείμενο) δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο. :-P Αλλά από ότι φαίνεται η φίλη σου αρχίζει να τον βλέπει σαν 40άρη.
Εκ παραδρομής το 40άρι, αλλά δίκιο είχες μου φαίνεται, δεν ήταν τυχαίο :p
Όσο για το ηθικό των αντρών σημερινή έρευνα έδειξε ότι είναι αρκετά πεσμένο!
Αγόρια κρατάτε γερά, lol!!!
Ανεξάρτητα από τις κρίσεις επί του θέματος...έβγαλες τη φίλη σου στη σέντρα δημόσια ή μου φαίνεται ;
Αγαπητέ Ανώνυμε,
η ίδια η φίλη μόλις της είπα την ατάκα με προέτρεψε να γράψω το post. Άλλωστε δεν εκθέτω ποτέ πρόσωπα που δεν πρέπει να εκτεθούν, στο blog.
Δημοσίευση σχολίου