Τουλάχιστον σήμερα είναι γαλάζιος

Τώρα τελευταία έχω γίνει σαν εκείνο τον τυπάκο που κορόιδευα στο post "Και μετά τι?". Όλο κάτι περιμένω, όλο για κάτι ανησυχώ και να χαίρομαι με όσα όμορφα συμβαίνουν στην καθημερινότητα, το ξεχνάω. Όχι ότι παλιά ξύπναγα κάθε μέρα μέσα στην τρελή χαρά, ήταν όμως μέρες που χαζοχαιρόμουν με διάφορα πράγματα. Για τον ουρανό που είναι γαλάζιος, γιατί υπάρχουν ωραία αγόρια, γιατί είναι νόστιμο το μεσημεριανό, γιατί είδα μια καλή ταινία και πάει λέγοντας. Χτες λοιπόν αναρωτιόμουν ποια ήταν η τελευταία φορά που χάρηκα με κάτι απλό και δε μπορούσα να θυμηθώ.

Ανησύχησα, που λέτε, γιατί δεν είναι του τύπου μου να μην χαζοχαίρομαι. Έβαλα λοιπόν θερμόμετρο, έβγαλα την γλώσσα μου έξω να δω το χρώμα της, έβηξα δυνατά, αλλά όλα φυσιολογικά. Άρα, λέω, το πρόβλημα δεν είναι παθολογικό, άλλο θα φταίει. Τα έβαλα κάτω λοιπόν να βρω τι φταίει και έβγαλα το εξής συμπέρασμα. Δεν προλαβαίνω. Δεν προλαβαίνω να χαρώ, γιατί πάνω που πάει αντανακλαστικά να αντιδράσει ο οργανισμός με συναισθήματα εφορίας στα εξωτερικά ερεθίσματα (βλέπε ωραίο αγόρι ας πούμε), έρχεται η ανησυχία για το μέλλον.

Δεν ανησυχώ μήπως αύριο ο ουρανός γίνει μοβ ή το αγόρι ασχημύνει. Έχω αυτή τη γενική ανησυχία, του τύπου ρε που πάμε, που έλεγε και ο Αυλωνίτης (αυτός δε το έλεγε?). Αλλά μ' έχει κουράσει όσο δε πάει αυτή η κατάσταση. Τι σόι προγραμματισμός είναι αυτός του ανθρώπινου εγκεφάλου να σκέφτεται όλη την ώρα το μετά και να ξεχνάει το τώρα, δεν καταλαβαίνω. Άσε που αν τελικά ο ουρανός αύριο γίνει μοβ θα έχεις χάσει και την ευχαρίστηση να τον χαρείς σήμερα που είναι γαλάζιος.