Οι άνθρωποι στη μ.κ. εποχή

Τον καιρό π.κ. (προ Κρίσης που λέει και ένα ραδιοφωνικό διαφημιστικό σποτάκι) οι άνθρωποι συναντιόντουσαν στο δρόμο και οι διάλογοι εξελίσσονταν κάπως έτσι. "Τι κάνεις? Πως περνάς, τα παιδιά, τα σκυλιά...? Καλά μωρέ, όπως τα ξέρεις, ησυχία (ή φασαρία ανάλογα την περίπτωση)". Τον καιρό μ.κ. τα πράγματα έχουν αλλάξει, μαζί και οι διάλογοι. Οι άνθρωποι συναντιούνται στο δρόμο και το αν θα υπάρξει διάλογος και πως θα είναι αυτός είναι ζήτημα πολυπαραγοντικό.

Καταρχήν πρέπει να ολοκληρωθεί η διαδικασία της αναγνώρισης. Τι εννοώ? Εννοώ ότι με τη σάλτα που έχουμε όλοι τον τελευταίο καιρό, το ότι από δίπλα περνά γνωστός, δε σημαίνει κατά ανάγκη ότι αντιλαμβάνεστε ο ένας τον άλλον. Αλλά άντε πες ότι και την/τον βλέπεις και την/τον αναγνωρίζεις τη Μαρία/το Γρηγόρη (βάλτε εσείς όποιο όνομα σας έρχετε πρόχειρο).

Μετά είναι το γλέντι. Γιατί το πιθανότερο είναι ο καθένας να λέει τα δικά του, οπότε διάλογος γιοκ! Οι τυπικότητες και οι ευγένειες τέλος παίδες. Στην καλύτερη θα σε ρωτήσουν τι γίνεται με τη δουλειά (άμα έχεις δηλαδή), στη χειρότερη θα σου κάνουν (ή θα κάνεις, όλοι μαζί είμαστε σε αυτό) καμιά εξομολόγηση του τύπου έχω πέσει σε κατάθλιψη και με τη βούλα (η βούλα είναι το χαρτί του γιατρού, όχι η βούλα η κολλητή του) και παίρνω και κάτι χάπια, αφού τίποτα άλλο δε βλέπω να παίρνω (εδώ μπαίνουν και τα βουνά σαν επιλογή, αλλά καλοκαιριάζει και δεν του πάει το βουνό του Έλληνα).

Το θέμα είναι ότι η κατάσταση, η τριγύρω, τις έχει επηρεάσει τις διαπροσωπικές τις σχέσεις και πολύ μάλιστα. Παλιά φλερτάραμε μεταξύ μας, τώρα φλερτάρουμε με την παράνοια και την κατάθλιψη. Τι φλερτάρουμε δηλαδή, χοντρά της την πέφτουμε που είπε και η Όλυ. Αυτά που λένε ότι η κρίση έχει πηδήξει τα πορτοφόλια μας, η μισή αλήθεια είναι. Όλα μας τα έχει πηδήξει, την ψυχολογία, την επικοινωνία, τη διάθεση, τα όνειρα. Όλα! Γι' αυτό ας βάλουμε κανένα χεράκι όλοι μαζί, τώρα που βοηθάει και ο καιρός γιατί σε λίγο λογική και παράνοια θα ανταλλάξουν ρόλους και θα μας κλαίνε οι ρέγγες και όλα τα άλλα θαλασσινά μαζί.