Το θέατρο της Δευτέρας

Σε αυτό το post θα επιστρατεύσω κάθε δυνατή λέξη, φράση, παρομοίωση και όποιο άλλο μέσο διαθέτει ο λόγος προκειμένου να σας μεταφέρω μια από τις πιο σουρεαλιστικές εμπειρίες που έχω ζήσει και μάλλον θα ζήσω σε ολόκληρη τη ζωή μου. Ελπίζω δηλαδή, γιατί αν διανοηθώ ότι υπάρχουν και χειρότερα από το χθεσινό, θα τα λέμε σε απευθείας σύνδεση από το Δρομοκαΐτειο. Μάλλον απερίγραπτη είναι εδώ που τα λέμε, αλλά ίσως μέσα από τα συναισθήματα που μου προκάλεσε, σχηματίσετε μια εικόνα.

Χθες λοιπόν ήταν Δευτέρα. Οι Δευτέρες δεν είναι προορισμένες για μεγάλα πράγματα έτσι κι αλλιώς. Ποιο σπουδαίο γεγονός συνέβη Δευτέρα ή καλύτερα πόσες Δευτέρες θυμάστε ως εξαιρετικές για κάτι σημαντικό ή ξεχωριστό ή έστω παρανοϊκό που συνέβη στη ζωή σας? Εγώ από εδώ και στο εξής, θα θυμάμαι τη χθεσινή.

Υπό κανονικές συνθήκες το χθεσινό βράδυ θα εξελισσόταν σε ένα ευχάριστο δείπνο, με μια υποσχόμενη παρέα από έξι νέους ανθρώπους, που θα έβαζαν τις βάσεις ώστε να περνούν μερικές πιο ενδιαφέρουσες και παρεΐστικες μέρες σε μια μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στην Ελλάδα. Έτσι όμως ξεκινούν τα γλυκανάλατα αναγνώσματα που καθόλου δε με συγκινούν.

Μάλλον λοιπόν η μοίρα που γνωρίζει την αγάπη μου για την τέχνη, αποφάσισε να μου στήσει ένα παραμύθι διαφορετικό, περισσότερο σουρεαλιστικό από όσο μπορώ να αντέξω. Μια ιστορία που αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα είχε γεννήσει έναν ζωγράφο του βεληνεκούς του Νταλί. Καθόλου τυχαία η επιλογή του καλλιτέχνη, αν σκεφτεί κανείς ότι το πρώτο έργο του που μου έρχεται στο μυαλό, είναι το "The Great Masturbator".

Γύρω από μια ροτόντα λοιπόν με τέσσερις κυρίους, που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί μόνο τους δύο θα μπορούσα να ονομάσω έτσι και δύο κυρίες, νομίζω ότι ήμασταν τουλάχιστον για το μισό της βραδιάς, γιατί μετά ήρθε το τέλος της λογικής και εξελίχθηκαν στιγμές απείρου κάλους. Με μια γκάμα θεμάτων από τα ρεβίθια και το υδροκυάνιο, μέχρι το usb με τις 148 θύρες και το iphone που έφτασε στη στρατόσφαιρα, με έναν ειρμό στη συζήτηση που απλά απουσίαζε και με την ευγένεια να είναι όρος μάλλον απαγορευμένος, φτάσαμε μετά από μια ώρα περίπου να τραβάμε τα μαλλιά μας.

Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Είχα πέσει στο τραπέζι και τραβούσα τα μαλλιά μου. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι αλλοφροσύνης. Το επόμενο ήταν το γέλιο. Νευρικό να το πω? Σπαστικό? Σπαραχτικό μάλλον. Να μη μιλήσω για την όρεξη μας. Μαχαίρι, κόπηκε μαχαίρι. Και όσοι γνωρίζετε τη γράφουσα προσωπικά, αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο είναι αυτό να συμβεί. Τα πιάτα έμειναν σχεδόν άθικτα. Για γλυκό που είναι η μεγάλη μου αδυναμία ούτε λόγος. Τρέμετε διαιτολόγοι. Ένας μήνας με τους αξιαγάπητους αυτούς "κυρίους", μείον 10 κιλά εγγυημένα.

Κάπου εκεί και αφού ολόκληρη την προηγούμενη βραδιά αναρωτιόμουν για τους λόγους της δικής μας παρουσίας στο δείπνο αυτό (δεν ξέρω αν σας έδωσα να το καταλάβετε αλλά απλά δεν υπήρχαμε στο τραπέζι αυτό, το όνειρο μου να γίνω γλάστρα για μια βραδιά εκπληρώθηκε), έδωσα φωναχτά την πιο λογική απάντηση που μπορούσα. Ήταν ένα πείραμα, ένα πείραμα για την ανθρώπινη αντοχή. Ρώτησα ευθέως, αν το έχουν σύστημα
βρε αδερφέ. Αν προσκαλούν ανθρώπους με σκοπό να τεστάρουν τις αντιδράσεις τους. Κρίμα που δεν πήρα απάντηση, ειλικρινά με ενδιέφερε μια τέτοιου τύπου κοινωνιολογική ανάλυση. Τόση άχρηστη πληροφορία πήρα σε μια βραδιά, γιατί να μη μάθω και αυτό.

Ευτυχώς μετά από δύο και κάτι ώρες κατά τη διάρκεια των οποίων, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα αυτοκτονούσαν ομαδικά και λίγο πριν τον εκφυλισμό της φαιάς ουσίας μου, το νέας κοπής βασανιστήριο έληξε. Πιστεύω βοήθησαν και κάποιες ατάκες του τύπου "Στα τραπέζια ανεβαίνετε? Όχι αλλά αν συμβάλει στο να φύγουμε μια ώρα νωρίτερα να το κάνουμε" ή "Εντάξει υποχωρώ, θα βλέπω τηλεόραση κάθε βράδυ, το υπόσχομαι. Όλα, όλα θα τα βλέπω και το Λάκη το Γλυκούλη αν χρειαστεί, πάντως έξω δεν ξαναβγαίνω".

Η βραδιά έληξε, το θέατρο της Δευτέρας και του παραλόγου το είδαμε. Τι άλλο να πω? Και εις άλλα με υγεία.

p.s. Στη φωτογραφία ο πίνακας του Νταλί "The Great Masturbator", ο οποίος βρίσκεται στο Μουσείο Reina Sofia στη Μαδρίτη

6 σχόλια:

tserevini είπε...

Δεν κατάλαβα ακριβώς τι παίχτηκε..
Υποθέτω ότι αφού σε προσκάλεσαν σπίτι τους, είναι γνωστοί/φίλοι φίλων; Τους οποίους δεν ήξερες καλά και στην πορεία αποδείχτηκαν "ασύμβατοι" (για να το θέσω κομψά) με σένα;
Εντάξει, συμβαίνουν αυτά. Και υπάρχει μία μικρή πιθανότητα αυτή να ήταν η δική τους προσέγγιση στο φλερτ...

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν εμένα μου ρχεται στο μυαλό ο πίνακας ΚΡΑΥΓΗ του νορβηγού ζωγράφου Edvard Munch. Θα μου πειτε τωρα πάλι στην τέχνη το ρίξαμε? αν βλέπατε την αφροδίτη σε αυτο το αξέχαστο δείπνο πως τράβαγε τα μαλλια της, θα σας θύμιζε τον απελπισμένο άνθρωπο αυτού του πίνακα...κατα τα άλλα... παγωτό...εχω μείνει...γιατί το βίωσα κ γω συγκεκριμένο γεγονος...

Afroditi είπε...

Ας γίνω λίγο περισσότερο σαφής λοιπόν. Είναι πρόσφατη γνωριμία και βγήκαμε για φαγητό έξω (για να μη παρεξηγηθώ, σε φιλικό κλίμα, παρεΐστικο, όχι τύπου ραντεβού). Σε μια τέτοια λοιπόν συνάντηση περιμένεις οι άνθρωποι να δείξουν τη στοιχειώδη ευγένεια και έστω προσποιητά να βρουν ένα θέμα συζήτησης (έστω για λίγο) που να τους αφορά όλους. Αντ'αυτού αγνοηθήκαμε πλήρως. Δεν ξέρω πέσαμε και από τα σύννεφα γιατί είχε φανεί ότι υπήρχε σημείο συννενόησης (μάλλον υπήρχαν περισσότερς προσδοκίες). Δεν ξέρω τι να πω, ήταν μια κακή βραδιά. Οι άνθρωποι έχουν και κακές στιγμές. Μακάρι να μπορούσα να το εξηγήσω καλύτερα όλο αυτό, αλλά προς ώρας το μυαλό μου είναι θολό :p

tserevini είπε...

Κρίνοντας από αυτά που γράφεις στο ιστολόγιο σου(για να χρησιμοποιήσω την ελληνική λέξη που έχει γίνει πολύ της μόδας τώρα τελευταία), μπορεί κανείς να βρει πολλά και διάφορα θέματα συζήτησης που να σε αφορούν. Και, correct me if I am wrong, νομίζω ότι θα προτιμούσες να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου πάνω στον οίστρο της επιχειρηματολογίας, παρά να τραβάς τα μαλλιά σου λόγω της απουσίας κοινού σημείου επαφής.

Παρόλα αυτά, ούσα μηχανικός πληροφορικής, η συζήτηση περί iPod και USB θα έπρεπε να σε συνεπαίρνει :-p

Afroditi είπε...

Μάλλον επρόκειτο για καταιγισμό πληροφορίας, που σε μικρότερη έκταση θα είχε ενδιαφέρον, παρά για ολοκληρωμένη συζήτηση.

Όσο για το ipod και το usb μάλλον ήταν τα πιο ενδιαφέροντα για να τα συγκρατήσω (τα ρεβύθια δεν ξέρω!)

Catastrophe Waitress είπε...

Ax, opws ta perissotera theatra tis Deuteres i tha einai kleista, i tha paizoun mikres parastaseis, peiramatikes me asimous ithopious, pou i tha pas kai tha travas ta mallia sou, i tha ta latrepseis, etsi kai eseis pirate ta riska sas :)

Δημοσίευση σχολίου