Προθέσεις και αποτελέσματα

Σε αντίθεση με τη φετινή, καθόλου ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου κινηματογραφική χρονιά (την Αλίκη δε την είδα ακόμα βέβαια, αλλά σιγά μια Αλίκη μη φέρει την άνοιξη), πέρυσι παρακολούθησα μερικές ταινίες που άξιζαν το χρόνο που τους αφιέρωσα. Θα σας πω για μια από αυτές που κανά χρόνο πριν πολύ με προβλημάτισε και τώρα έγινε ξανά επίκαιρη στο μυαλό μου. Προειδοποίηση! Οι συνειρμοί και οι σκέψεις που μου προκάλεσε ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν με το θέμα της (μπορεί και να 'χουν, δεν είμαι σίγουρη) αλλά εμένα αυτοί μου ήρθαν, για αυτούς θα σας πω

Όταν είδα λοιπόν το "Doubt" πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Meryl Streep και Philip Seymour Hoffman) άρχισαν να με τριγυρίζουν οι αμφιβολίες γύρω από τα κίνητρα των πράξεων μας και τα αποτελέσματα τους. Δε νομίζω ότι πρόκειται για τίποτα περισσότερο από την αμφισβήτηση ή την επιβεβαίωση της ορθότητας της άποψης ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όμως το απλό αυτό ερώτημα είναι τόσο δύσκολο να απαντηθεί, όσο και το κρίσιμο ζήτημα του αυγού και της κότας. Χρόνια αναρωτιέται η ανθρωπότητα ποιος έκανε ποιόν και ακόμα απάντηση δεν πήρε.

Στο θέμα μας όμως. Τι συμβαίνει όταν μια πράξη που μπορεί να έχει κίνητρα ιδιοτελή, ταπεινά ή δεν ξέρω πως αλλιώς να τα ονομάσουμε για να τονίσουμε την "ανήθικη" υπόσταση τους, καταλήγει να ευεγερτεί αυτόν στον οποίο απευθύνεται? Ή από την ανάποδη πόσο αξίζουν οι καλές προθέσεις όταν στο τέλος μόνο κακό προξενούν? Να κρίνουμε το αποτέλεσμα ή την αιτία? Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έχω καταλήξει σε συμπέρασμα, αλλά μου φαίνεται ότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Μπορεί και να μιλάει ο μηχανικός μέσα μου, που ψάχνει κάτι μετρήσιμο, κάτι χειροπιαστό. Ακόμα όμως αμφιβάλω.