Τα αγαπημένα μου βιβλία, όταν ήμουν μικρή, ήταν αυτά που οι ήρωες τους έφτιαχναν τη ζωή τους από το μηδέν, από το τίποτα. Για να καταλάβετε, όσο πιο τίποτα τόσο το καλύτερο. Ο Ροβινσώνας ας πούμε. Ναυάγησε στο ερημονήσι και έστησε τη ζωή του μόνος και από την αρχή, με σανίδες από το ναυαγισμένο σκαρί και καρύδες από τους κοκοφοίνικες. Η Αστραδενή, μικρή και κατατρεγμένη στην πόλη και το σπιτάκι της έφτιαξε και τη ζωή της ολόκληρη. Μ' άρεσαν αυτά τα βιβλία. Μου δίναν ελπίδα. Με έκαναν να σκέφτομαι ότι μπορεί να είσαι στο μηδέν, στον πάτο και λιθαράκι, λιθαράκι να φτιάξεις τον κόσμο σου. Όπως εσύ τον ονειρεύεσαι και όπως η πραγματικότητα σου επιτρέπει. Σε κάθε περίπτωση οι ήρωες τους είχαν τον έλεγχο ακόμα και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες και ανάλογα με τις ικανότητες τους, έκαναν τα μικρά τους θαύματα.
Έτσι σκεφτόμουν και εγώ πως ότι και να συμβεί και στο μηδέν να φτάσουμε, όλα από την αρχή θα τα στήσουμε και μπορεί καλύτερα και ομορφότερα από πριν να γίνουν. Δεν υπολόγισα όμως πόσο δύσκολα μηδενίζουν τα κοντέρ και πόσο επώδυνη είναι η επιβράδυνση μέχρι τον πάτο. Ειδικά όταν δε τον βλέπεις ούτε με κιάλια.
Αντε γαμώ το να φτάσουμε στο μηδέν, στο μείον ή κάπου που να μπορούμε να ξεκινήσουμε πάλι. Θα τη χτίσουμε τη ριμάδα τη ζωή πάλι. Και την αισιοδοξία και τη δύναμη θα βρούμε, αλλά να φτάσουμε σε εκείνο το μηδέν.
2 σχόλια:
Σαν το φοίνικα από τη στάχτη του;;; Σήμερα είναι το δεύτερο ποστ που διαβάζω, που δείχνει την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. All of you put a smile on my face...
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=2326&reftab=37&t=%CE%97-%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B9%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1%CF%82
Λίγο αφού έγραψα το post διάβασα τυχαία, το άρθρο που παραθέτεις. Και μάλιστα εντυπωσιάστηκα με την αισιοδοξία του αρθρογράφου, ειδικά αν λάβεις υπόψη τις προηγούμενες αναλύσεις του στο protagon.gr.
Ας αισιοδοξήσουμε μπας και πιάσουμε το Μάη που έρχεται :p
Δημοσίευση σχολίου