Επισκέπτης στον τόπο σου

Θα σας εκμυστηρευτώ ένα φόβο μου. Μη πάει το μυαλό σας σε τίποτα που έχει κατάληξη φοβία. Δεν φοβάμαι τα ύψη, τις αράχνες, τα πλήθη. Εντάξει φοβάμαι λίγο τις γέφυρες που είναι πάνω από νερό, έχουν κενά, οπότε βλέπεις το νερό και ταυτόχρονα είναι κρεμαστές, άρα κουνιούνται, σαν αυτή στα Τέμπη. Κουράστηκα που το έγραψα όλο αυτό, πόσο μάλλον να το αναλύσω. Για άλλο πράγμα που φοβάμαι θα σας πω.

Φοβάμαι τον εγκλωβισμό της σκέψης. Φοβάμαι μήπως τα ερεθίσματα πάψουν κάποια στιγμή να είναι αρκετά, το μυαλό βαλτώσει και σταματήσει να βλέπει μακριά, διαφορετικά, εναλλακτικά (πείτε το όπως αλλιώς θέλετε). Πως κρατάς ένα μυαλό ανοικτό, πως το "ταΐζεις" ερεθίσματα και εικόνες, για να φτιάχνει αυτό σκέψεις και δράσεις?

Ταξιδεύοντας θα πουν σίγουρα πολλοί και θα συμφωνήσω. Στα ταξίδια βλέπεις, ακούς, συναναστρέφεσαι πράγματα καινούρια, ανοίκεια και διαφορετικά που σε βάζουν σε σκέψεις, σου δημιουργούν συγκρίσεις και παρατηρήσεις. Ταξιδεύεις και βλέπεις μετά τον κόσμο τον δικό σου με άλλα μάτια. Και όταν δεν ταξιδεύεις τι γίνεται? Πως κρατάς το μυαλό σε εγρήγορση?

Θα μου πείτε διαβάζεις, ενημερώνεσαι, παρακολουθείς την τέχνη. Ναι και αυτά τα κάνεις. Να σας πω κάτι ακόμα? Ταξιδεύεις στον τόπο σου, στο μέρος που ζεις. Το αντιμετωπίζεις σαν επισκέπτης, σα τουρίστας που μόλις έφτασε. Είναι εκπληκτικό το πόσα ανακαλύπτεις μέσα από αυτή τη διαδικασία. Πρόσωπα, πράγματα και μέρη που ποτέ δε φανταζόσουν ότι υπάρχουν. Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το πόσο διαφορετικά βλέπεις όλα όσα γνώριζες ότι υπάρχουν. Ανακαλύπτεις τον κόσμο σου ξανά και μαζί παίρνει λίγο αέρα και το μυαλό σου. Με την καλή έννοια πάντα!