Περπατώντας

Δύο αγχολυτικές συνήθειες έχω, μια καλή και μια κακή. Για την κακή δε θα σας πω. Η καλή είναι το περπάτημα και γι'αυτή θα σας μιλήσω. Όταν λοιπόν το αγγελάκι που συνεχώς μαλώνει με το διαβολάκι πάνω από το κεφάλι μου κερδίζει, φοράω τα αθλητικά μου και κατεβαίνω για περπάτημα. Αν είμαι μόνη μου βάζω τα ακουστικά στα αυτιά να ανεβαίνουν οι ρυθμοί, ενώ αν υπάρχει παρέα κερδίζει η κουβέντα. Ανάλογα με την εποχή και τον τόπο που βρίσκομαι, διαλέγω και το μέρος. Το πάρκο του Φάρου στην Πάτρα, την παραλία του Κατακόλου στο Πύργο ή όπου αλλού μπορείς να δεις πολύ γαλάζιο και πράσινο.

Περπατώντας μπορείς να συναντήσεις τα πιο απίθανα πράγματα και συμπεριφορές. Θέλετε να ξετυλίξω λίγο από το κουβάρι των αλλόκοτων αυτών πραγμάτων, που λέει και η Μυρτώ η Κοντοβά, για να με πιστέψετε? Ξεκινάω την απαρίθμιση. Ένα κουφάρι καρέττας-καρέττας και ένας κορμός σα σφαχτό κρεμασμένο στο κρεοπωλείο. Μια κυρία να περπατά ολόκληρο καλοκαίρι με δίπατες σαγιονάρες. Τσιγγάνοι με μεγάλες λεκάνες γεμάτες γαρίφαλα, να τα καθαρίζουν από τα κοτσάνια τους. Περίεργο μου φάνηκε αυτό το τελευταίο, λες και τα άλλα δεν είναι θα μου πείτε, μα δε ρώτησα τελικά τι έχουν σκοπό να τα κάνουν.

Τα αλλόκοτα πράγματα φέρνουν ανέμελες σκέψεις, οι περίεργες παρουσίες δημιουργούν οικειότητα όταν τις συναντάς συστηματικά, η μουσική ή η κουβέντα σε παρασέρνουν και ο σκοπός επιτυγχάνεται Οι έγνοιες ξεχνιούνται, τα άγχη αποβάλλονται και οι μπαταρίες φορτίζουν μέχρι την επόμενη μάχη του κακού με το καλό.