Το ταξίδι του μυαλού

Το πόσο μου αρέσουν τα ταξίδια πρέπει να το έχω ξαναπεί. Αν δε το έχω πει ρητά, σίγουρα το έχω υπονοήσει. Αυτό που δεν γνωρίζετε, είναι το πόσο λίγο απολαμβάνω την οδήγηση. Τόσο λίγο ώστε το δεύτερο πράγμα που ζήλευα στο Sex and the City μετά τα παπούτσια της Carrie, ήταν ο σοφέρ του Mr. Big.

Όταν λοιπόν ταξιδεύεις, χωρίς να οδηγείς έχεις πολύ χρόνο. Χρόνο να σκεφτείς, αλλά και να παρατηρείς τα πράγματα γύρω σου. Αυτό το τελευταίο μου έχει μείνει από πιτσιρίκα. Τότε που ταξιδεύαμε οικογενειακώς και ο πατέρας μας δεν άφηνε να κοιμόμαστε για να προσέχουμε, λέει, τη διαδρομή. Ομολογουμένως σαδιστικό όταν είσαι πέντε-έξι χρονών. Ο συνδυασμός, όμως, ασυνάρτητων σκέψεων και εικόνων στην ενήλικη ζωή, οδηγεί το μυαλό σε περίεργους συνειρμούς.

Ένα καλοκαίρι, λοιπόν, κάπου έξω από το Μεσολόγγι, το μάτι του ταξιδευτή πέφτει πάνω στο εργοστάσιο αλατιού της «Κάλλας». Σαν παραμελημένο φαινόταν. Απεριποίητο, με το σοφά ξεφτισμένο και το μπετόν της κατασκευής εκτεθειμένο. Το εμφανές μπετόν είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ γοητευτικό αρχιτεκτονικά, υλικό. Αυτό δε το πίστευα πάντα. Όταν ήμουν μικρή θεωρούσα πως τα κτίρια από εμφανές μπετόν είναι μισοτελειωμένα και άσχημα. Μετά μεγάλωσα, το μυαλό μου άνοιξε λίγο (ελπίζω), η παιδεία μου απέκτησε βάθος, ύψος και τα σχετικά (ξαναελπίζω), και είδα την αρχιτεκτονική με άλλα μάτια.

Οι αρχιτεκτονικές ανησυχίες που προήλθαν από την παρατήρηση του εργοστασίου, μου έφεραν σκέψη άλλη. Τους ανθρώπους που ‘χουν εμφάνιση τραχιά και ακατέργαστη. Άσχημη αν θέλετε, σαν αυτή των κτιρίων από εμφανές μπετόν. Αυτούς τους ανθρώπους που πρέπει να ανοίξεις το μυαλό και την παιδεία σου για να εκτιμήσεις. Και έτσι από ένα ξεφτισμένο σοφά σε άνθρωπο συγκεκριμένο πήγε το μυαλό μου.

Γι' αυτό μου αρέσουν, μου φαίνεται, τα ταξίδια. Γιατί πιο πολύ από το σώμα ταξιδεύουν το μυαλό.

Η φωτογραφία είναι από το arlav.blogspot.com