Που θα πάμε σήμερα?

Κανονικά θα έπρεπε να γράψω με ποια κριτήρια διαλέγουμε να δούμε μια ταινία που είναι και παραγγελιά, αλλά το θέμα δεν έχει ωριμάσει μέσα μου ακόμα οπότε θέλετε δε θέλετε θα μάθετε πως διαλέγουμε στέκια. Που λέτε λοιπόν κάθε φορά που είναι να βγούμε, για καφέ, για ποτό, για φαγητό, δεν έχει σημασία το είδος της εξόδου, πέφτουν στο τραπέζι οι ιδέες. Μέρη που έχουμε δει, μέρη για τα οποία έχουμε ακούσει ή διαβάσει περνάνε την ιερά εξέταση. Ε στο 90% των περιπτώσεων καταλήγουμε στις κλασικές δοκιμασμένες συνταγές και οι υπόλοιποι υποψήφιοι καίγονται στην πυρά.

Δεδομένου ότι θεωρώ τον εαυτό μου ανοιχτό σε προτάσεις, αλλαγές, δοκιμές και τα σχετικά δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι είναι αυτό που με κάνει να επιμένω σε πέντε (πέντε - έξι δε θα τα χαλάσουμε τώρα στην αριθμητική) στάνταρ επιλογές. Υποθέτω ότι αν το δούμε από την πλευρά της ψυχανάλυσης θα έχει σχέση με την ανάγκη του ανθρώπου για σταθερότητα, για περιβάλλοντα οικεία, για ασφάλεια και λοιπά και λοιπά.

Όμως γιατί "Πάροδος" και όχι "Νότος", γιατί "Bararara" και όχι "Cibo", γιατί "Ναύτικο" και όχι "Πυξίδα". Θα μου πείτε αναφέρεις επιλογές που δε μας λένε τίποτα. Για κάποιους λένε, για τους υπόλοιπους εξηγώ ότι είναι μέρη παρόμοια μεταξύ τους σε θέματα αισθητικής, μουσικής, περιβάλλοντα χώρου και αυτό το αναφέρω γιατί σίγουρα τα παραπάνω είναι βασικά κριτήρια για την επιλογή. Αν δε τη βρίσκεις με αυτά γίνεται αυτόματη εξαίρεση από τη λίστα. Δε γίνεται να ακούς σκυλάδικα και να πας στο jazz bar, ούτε να είσαι χορτοφάγος και να τρέχεις στη χασαποταβέρνα

Επανέρχομαι λοιπόν, αφού θεμελιώσαμε το πρώτο και πολύ βασικό κριτήριο, το μέρος να είναι του γούστου σου. Πως γίνεται το τελικό ξεκαθάρισμα? Νομίζω το κάνουν οι άνθρωποι, αυτοί που το έχουν, αυτοί που δουλεύουν, αυτοί που συχνάζουν. Οι άνθρωποι φτιάχνουν την ατμόσφαιρα και μόνο όταν νιώθεις συμβατός με αυτή μπορείς να ενσωματωθείς σε ένα χώρο και να νιώσεις αυτά τα ψυχαναλυτικά που λέγαμε παραπάνω. Αν ρωτάτε, θέλω ατμόσφαιρα με χαμόγελα, ευγένεια και καλή διάθεση.