Πήγα που λέτε προχτές να δω τις "Επικίνδυνες Μαγειρικές", την ταινιούλα με την Κάτια, το Χωραφά και το Μαρκουλάκη. Ήξερα πριν πάω ότι δε πρόκειται να δω κανένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης. Είπα δε βαριέσαι θα περάσω δυο ωρίτσες ευχάριστα και ελαφρά, το πολύ πολύ να μου ανοίξει και η όρεξη. Η όρεξη μου κόπηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Μια ταινία γυρισμένη καλοκαίρι στην Αθήνα, με μια πανέμορφη πρωταγωνίστρια και δυο άκρως γοητευτικούς πρωταγωνιστές, με δυο σούπερ ντιζαϊνάτα διαμερίσματα στο κέντρο και μια απίστευτη, τουλάχιστον στο μάτι, γευστική ποικιλία περίμενες να είναι το λιγότερο σα καλογυαλισμένη καρτ-ποστάλ από εξωτική παραλία, από αυτές που σε κάνουν να φαντασιώνεσαι pina colada και τόνους αντηλιακό.
Τζίφος! Επί μιάμιση ώρα μπροστά από τα μάτια μου τρεις όμορφοι άνθρωποι έκαναν σεξ και έτρωγαν ότι μπορεί να επιθυμήσει ανθρώπινος ουρανίσκος και γω που είμαι απίστευτη λιγουρίτσα και με τα δυο, δε λιγούρεψα τίποτα, καθόλου, ούτε ένα γουργούρισμα, ούτε τόση δα επιθυμία. Η μόνη διάθεση με την οποία μπόρεσα να αντιμετωπίσω την ταινία, ήταν η χιουμοριστική και αυτό για να μην κλαίω μετά τα 9 ευρώ και τη μιάμιση ώρα που έχασα.
Κάτι τέτοια βλέπει λοιπόν ο φτωχός Έλληνας σινεφίλ και έρχεται και ανάγει ταινίες σαν τον "Κυνόδοντα" του Λάνθιμου σε αριστουργήματα Και ναι βρε παιδιά με όλα του τα μειονεκτήματα ο "Κυνόδοντας" κερδίζει με το σπαθί του το δικαίωμα να λέγεται ταινία, να λέγεται τέχνη. Από το πρώτο λεπτό σε τσιγκλάει, σε κάνει να σκέφτεσαι ότι κάτι τρέχει. Με μια σκηνοθεσία λιτή σα λευκή πορσελάνη και με ένα σενάριο που σου βγάζει τη γλώσσα, σε κάνει να περνάς από την περιέργεια, στο γέλιο και από κει στην απέχθεια και τον εκνευρισμό.
Ναι ο "Κυνόδοντας" μου προκάλεσε αποστροφή και νεύρα. Έφυγα και σκεφτόμουν, ωραία το είδα και αυτό, μου χάλασε η διάθεση και τι έγινε, που το πήγαινε ο ποιητής? Και την άλλη μέρα το ξανασκέφτηκα και την παράλλη επίσης. Και μια μέρα άσχετη, την πήρα την απάντηση που έψαχνα.
Η απάντηση μου στα ερωτηματικά που μου άφησε ο "Κυνόδοντας" δεν είναι του παρόντος. Του παρόντος είναι όμως ότι υπάρχει καλό και κακό σινεμά. Και καλό κατά τη γνώμη μου είναι εκείνο που θα σε κάνει να νιώσεις (δεν έχει σημασία τι), να προβληματιστείς, η απλά να περάσεις καλά, να το χαρείς. Οι "Επικίνδυνες Μαγειρικές" ήταν κακό σινεμά.
2 σχόλια:
Συνεπώς, από όλα όσα λες ο Κυνόδοντας ήταν (πολύ) καλή ταινία αλλά όχι αριστούργημα. Δεν νομίζω ότι είναι αριστούργημα αλλά τη θεωρώ πολύ καλή. Ημουν, λοιπόν, από αυτούς που παρακίνησαν κόσμο να δεί μια ταινία που είχε (για να συμφωνήσω μαζί σου) έναν καινούργιο συνδυασμό, ήταν "πολύ καλή" (για τα γούστα μου έστω) και "ελληνική". Θα είχε ενδιαφέρον να γράψεις ένα κείμενο για τα κριτήρια που διαλέγει κάποιος να δει μια ταινία. Προσωπικά, δήλωσα φέτος ότι ο κινηματογράφος των 9 ευρώ δεν χωράει πειραματισμούς, όταν το φοιτητικό στο θέατρο έχει 15, και σταμάτησα να πηγαίνω για να περάσει η ώρα.
Ο Κυνόδοντας είναι μια ταινία που τουλάχιστο σε κάνει να ασχοληθείς μαζί της και μάλιστα πολύ περισσότερο από όσο διαρκεί και να αναρωτηθείς αν είναι καλή ή κακή (πολύ καλή και κατά τη δική μου γνώμη).
Και μιας και το αναφέρεις τα κριτήρια επιλογής μιας ταινίας θα είναι σε μια από τις επόμενες αναρτήσεις μου.
Δημοσίευση σχολίου