Όταν ήμουν μικρή ήθελα να σώσω τον κόσμο. Όχι ο αγαπημένος μου ήρωας δεν ήταν ο Superman. Ο Οδυσσέας ήταν (ναι ο γνωστός ο πολυμήχανος, καλά καταλάβατε), αλλά αυτό αποτελεί αντικείμενο άλλου post καθώς και αρκετών ωρών ψυχανάλυσης. Ίσως ούτε ακριβώς να τον σώσω ήθελα. Πιο πολύ να τον αλλάξω, να τον κάνω καλύτερο. Σιγά το πρωτότυπο θα μου πείτε, όλα τα παιδιά το ίδιο ήθελαν και πάντα θα θέλουν, ευτυχώς, να κάνουν. Μεγαλώνοντας, άλλαξα πλάνα, είπα να σώσω τον εαυτό μου. Ουσιαστικά και αυτόν να τον κάνω καλύτερο, θέλησα, ή πιο σωστά να είναι και να περνάει καλύτερα. Για να είμαστε ειλικρινείς αυτό είναι σχέδιο με μακροπρόθεσμη προοπτική, αμφίβολα αποτελέσματα και συνεχή εξέλιξη.
Τον τελευταίο καιρό όμως, με την οικονομική κρίση και τη χώρα να πηγαίνει κατά διαόλου, μ' έπιασε καταρχήν ένα άγχος και κατά δεύτερο επανήλθε το σύνδρομο του σούπερ ήρωα. Ένα, ένα όμως. Το άγχος μ' έπιασε εξαιτίας όλου αυτού του κλίματος αβεβαιότητας (μη βρεθούμε σαν τις ρωσίδες μετά την πτώση του κομμουνισμού και όχι τίποτα άλλο, δεν έχουμε τα αντίστοιχα προσόντα για σχετική καριέρα) και απαισιοδοξίας αλλά και λόγω του αισθήματος κοινωνικής ευθύνης που με διακατέχει ως άνθρωπο. Γιατί λέω, σίγουρα οι εκεί πάνω τα κάνανε σκατά, αλλά δε μπορεί κάτι κάναμε λάθος και εμείς οι κάτω, ο καθένας προσωπικά.
Και κάπου εδώ ξανάρχεται ο σούπερ ήρωας να αναρωτηθεί τι πρέπει να γίνει μπας και σώσουμε τη χώρα, τον κόσμο και ότι άλλο είναι να σωθεί. Δε σας κρύβω προβληματίστηκα και σίγουρη ακόμα δεν είμαι για τα συμπεράσματα που έβγαλα. Πάλι στον εαυτό μου κατέληξα όμως. Όχι, δεν εννοώ να σώσει ο καθένας το τομάρι του. Αυτό που νομίζω μπορώ και πρέπει να κάνω είναι να συνεχίσω να δουλεύω πάνω στο project "Καλύτερος Εαυτός". Μου φαίνεται ότι αν ο καθένας μας φτιάξει από μόνος του έναν καλύτερο άνθρωπο, υπάρχει μια ελπίδα να σώσουμε τον κόσμο.
Τον τελευταίο καιρό όμως, με την οικονομική κρίση και τη χώρα να πηγαίνει κατά διαόλου, μ' έπιασε καταρχήν ένα άγχος και κατά δεύτερο επανήλθε το σύνδρομο του σούπερ ήρωα. Ένα, ένα όμως. Το άγχος μ' έπιασε εξαιτίας όλου αυτού του κλίματος αβεβαιότητας (μη βρεθούμε σαν τις ρωσίδες μετά την πτώση του κομμουνισμού και όχι τίποτα άλλο, δεν έχουμε τα αντίστοιχα προσόντα για σχετική καριέρα) και απαισιοδοξίας αλλά και λόγω του αισθήματος κοινωνικής ευθύνης που με διακατέχει ως άνθρωπο. Γιατί λέω, σίγουρα οι εκεί πάνω τα κάνανε σκατά, αλλά δε μπορεί κάτι κάναμε λάθος και εμείς οι κάτω, ο καθένας προσωπικά.
Και κάπου εδώ ξανάρχεται ο σούπερ ήρωας να αναρωτηθεί τι πρέπει να γίνει μπας και σώσουμε τη χώρα, τον κόσμο και ότι άλλο είναι να σωθεί. Δε σας κρύβω προβληματίστηκα και σίγουρη ακόμα δεν είμαι για τα συμπεράσματα που έβγαλα. Πάλι στον εαυτό μου κατέληξα όμως. Όχι, δεν εννοώ να σώσει ο καθένας το τομάρι του. Αυτό που νομίζω μπορώ και πρέπει να κάνω είναι να συνεχίσω να δουλεύω πάνω στο project "Καλύτερος Εαυτός". Μου φαίνεται ότι αν ο καθένας μας φτιάξει από μόνος του έναν καλύτερο άνθρωπο, υπάρχει μια ελπίδα να σώσουμε τον κόσμο.
4 σχόλια:
Μόλις ανακάλυψα το blog σου μέσω του fb!
Καλή συνέχεια στην έκθεση των σκέψεών σου!
Όσον αφορά το post σου αυτό, τον τελευταίο καιρό λόγω όλου αυτού του πανικού με την οικονομική κρίση έχω αρχίσει να παθαίνω και εγώ κρίσεις. Όχι τόσο κρίσεις για τα δεινά που έρχονται αλλά κρίσεις επειδή με απασχολούν αυτά τα θέματα. Πάντα πιστεύω υπήρχαν δυσκολίες (ίσως βέβαια όχι τόσο έντονες) αλλά ποτέ δεν με είχαν απασχολήσει γιατί πάντα κάποιος άλλος πάθαινε τις κρίσεις αυτές για μένα, δηλαδή οι γονείς. Μεγαλώνοντας λοιπόν άρχισα να με απασχολούν και εμένα αυτά τα ζητήματα και αυτό με φρικάρει απίστευτα, εξού και οι δικές μου κρίσεις!
Τέλος όσον αφορά τους καλύτερους εαυτούς, αυτό το project επειδή το deadline του είναι άγνωστο δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ποτέ. Είναι στη φύση μας να το αφήνουμε πάντα για λίγο αργότερα. Αλλά και όσοι το δουλεύουν κάθε μέρα, οι απαιτήσεις αλλάζουν συνέχεια με αποτέλεσμα να πρέπει να αλλάζεις συνέχεια τον κώδικα και κάποια στιγμή δεν αντέχεις και σιχτιρίζεις.
@Afroditi: Σου χαρίζω έναν: http://cooking4kings.wordpress.com/2009/02/10/superduperhero/
:-)
αχ, θ' ακουστώ κυνική...Στην ηλικία σου κάπως έτσι σκεφτόμουν κι εγώ. Ότι αν γίνω καλύτερος άνθρωπος, κι εγώ, και κάποιοι άλλοι, θα φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο. Δυστυχώς, δε θέλει ο καθένας από εμας να γίνει καλύτερος. Μερικοί πιστεύουν δε ότι είναι τέλοιοι όπως είναι. Οπότε, μύλος η υπόθεση. Είναι τόσα πολλά αυτά που μ' έχουν κουράσει και μ' έχουν κάνει ν' απηυδύσω με την ανθρώπινη βλακεία και αναισθησία που δε φτάνουν εκατό ποστ για να στ' αναλύσω. Δε πιστεύω πια στη καλοσύνη που συμπαρασύρει και τους άλλους. Ούτε και στην αυτοβελτίωση που αυτόματα θα φτιάξει ένα καλύτερο κόσμο.Γενικώς, δε ξέρω τι χρειάζεται αυτός ο κόσμος για να γίνει καλύτερος
@Αστρής, τι να κάνουμε έχουμε θέματα σχεδιασμού και υλοποίησης οι άνθρωποι και χρειαζόμαστε συνέχεια debugging :p
@Holly, ευχαριστώ για το σουπερ ήρωα! Να η αισιοδοξία. Τα παιδιά, σου φτιάχνουν πάντα τη διάθεση με αυτά που κάνουν, λένε και γράφουν:)
@Pink_fish, δεν έχεις απόλυτα άδικο και μένα με παίρνει καμιά φορά από κάτω, αλλά επειδή κατά βάση είμαι αισιόδοξος άνθρωπος θέλω να πιστεύω ότι και οι αξίες σα την ευτυχία είναι μεταδοτικές. Επίσης αν έχω καταλάβει καλά από το blog σου είσαι μαμά. Η χαρά που σίγουρα θα σου δίνει το παιδάκι σου θα αλλάξει λίγο τον κόσμο (είναι κ η χαρά μεταδοτική)!
Δημοσίευση σχολίου