Επανεκκίνηση

Έχω να γράψω καιρό, το ξέρω. Από τότε που είπα θα σας ενημερώσω με νεότερα από το ημερολόγιο καταστρώματος. Συνήθως αργώ να γράψω όταν απασχολούμαι με όμορφα και δημιουργικά πράγματα. Όταν λείπω ταξιδάκι, όταν παρακολουθώ την τέχνη, κάνω κάτι τελοσπάντων που μου δίνει τροφή για τούτο εδώ το πόνημα.

Αυτή τη φορά όμως δεν έκανα τίποτα δημιουργικό. Απλά στεκόμουν, σαν υπολογιστής σε αναμονή. Απλά στεκόμουν. Το καράβι, όπως όλοι ξέρετε καλά, συνεχίζει να ταξιδεύει χωρίς πυξίδα και χωρίς χαραγμένες διαδρομές. Εμείς στεκόμαστε σε αναμονή.

Λοιπόν εμένα η αναμονή με κουράζει. Παρότι παλεύω μεγαλώνοντας να καλλιεργήσω το χαρακτηριστικό της υπομονής μέσα μου, δε μπορώ να πω ότι τα έχω καταφέρει με επιτυχία. Και να σας πω και κάτι ακόμα, θα συμφωνήσω με το μισάνθρωπο, μηδενιστή και χίλια ακόμα κακά της μοίρας του, ήρωα του "Whatever Works" (της ταινίας του Woody Allen). Ο Ιώβ ήταν μεγάλος βλάκας. Θέλω λίγο ενθουσιασμό, λίγη παρόρμηση. Η αναμονή με αποκοιμίζει. Αυτός μου φαίνεται είναι και ο στόχος της, οπότε μια χαρά την κάνει τη δουλειά της.

Εμείς τι κάνουμε είναι το θέμα. Επανεκκίνηση κάνουμε βρε παιδιά! Ποιος διαλέγει δηλαδή την αναμονή? Η το κλείνεις το ρημάδι να πάει στο διάολο ή του κάνεις μια επανεκκίνηση μπας και πάρει τα πάνω του. Μη πει κανείς είσαι μηχανικός η/υ και έχετε το restart για καραμέλα, γιατί θα με τσατίσετε. Τι κακό δηλαδή έχει η επανεκκίνηση όταν στο 90% των περιπτώσεων κάνει τη δουλειά της? Μπορεί να μην εντοπίζεις τα αίτια του προβλήματος, αλλά λύνεις το πρόβλημα και προχωράς και αυτό είναι το ζητούμενο.

Πάω τώρα, να βρω το restart για τις σκέψεις μου, γιατί το μηχάνημα δεν ήρθε με καλό εγχειρίδιο και το κουμπάκι δεν είναι στην προβλεπόμενη θέση.