Ένα μικρό πλεονέκτημα... ή μήπως μειονέκτημα?

Πρόσφατα ένας φίλος, μου έλεγε ότι το να ζεις σε μια μικρή πόλη έχει ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ότι είναι μικρή. Το μειονέκτημα είναι... ότι είναι μικρή. Όχι δε φταίει ο δαίμονας του blogger, ούτε πίναμε ούζα όταν κάναμε αυτή τη συζήτηση. Θα σας τα κάνω λιανά και θα το πιάσετε το νόημα.

Τη μέρα εκείνη που λέτε ξύπνησα το πρωί και στα επτά λεπτά που κάνω να πάω από το σπίτι στο γραφείο με τα πόδια, αντάλλαξα επτά καλημέρες. Καταρχήν ναι, κάνω επτά λεπτά με το ρολόι ούτε έξι, ούτε οκτώ, επτά ακριβώς. Όσοι βασανίζεστε σε ατελείωτες μετακινήσεις στην πόλη, τώρα μπορείτε να ζηλέψετε ελεύθερα. Και επίσης ναι, ο ρυθμός καλημερίσματος ήταν μια καλημέρα ανά λεπτό, απλά μαθηματικά. Επτά χαμογελαστοί λόγοι να ξεκινήσεις τη μέρα σου καλά. Ένας ακόμα ήταν, ότι λίγο πριν φτάσω στο γραφείο συνάντησα ένα όμορφο αγόρι από αυτά, ξέρετε εσείς, που έχω αναφέρει σε παλιότερα post. Ένα ωραίο χαμόγελο λοιπόν, ήταν το κερασάκι στην τούρτα με τις επτά καλημέρες και ένα ισχυρό όπλο υπέρ της ζωής στην μικρή πόλη.

Η μέρα κύλησε ευχάριστα μέχρι το απόγευμα, που έχοντας κάνει μερικές δουλίτσες στο σπίτι είπα να πεταχτώ στο supermarket της γειτονιάς, να κάνω τα ψώνια μου σαν καλή, λέμε τώρα, νοικοκυρά. Διαπραγματεύομαι λοιπόν με τον εαυτό μου αν θα ντυθώ σαν άνθρωπος ή θα βγω με τα ρούχα εργασίας, βλέπε φόρμα και ξεχειλωμένη μπλούζα. Τη διαπραγματευτική διαμάχη μεταξύ της Coco, της Channel ντε και του λέτσου, την κερδίζει ο λέτσος και το πανηγυρίζει δεόντως. Γιατί χωρίς να θέλω να το παινευτώ, στο 99% των περιπτώσεων που βγαίνω από το σπίτι, λέω στον καθρέφτη φεύγοντας, φτου σου Coco παιδί μου και ο λέτσος είναι ο μόνιμα χαμένος.

Έλα όμως που η μικρή πόλη είναι πολύ μικρή και ο όμορφος του πρωινού ψωνίζει στο ίδιο supermarket. Και είναι ο άτιμος καλοβαλμένος, με το πουκαμισάκι του καλοσιδερωμένο, με τη βερμουδίτσα του και εσύ είσαι σαν...ποιος άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα! Και θέλεις να ανοίξει ο διάδρομος του supermarket να σε καταπιεί. Και το supermarket στη μικρή γειτονιά, της μικρής πόλης δεν είναι και ο Βασιλόπουλος με τα τρία υπόγεια πάρκινγκ. Είναι λίγα τα ράφια, που να πας να κρυφτείς. Ένα γάλα να σηκώσει από κάτω σε βρίσκει. Γεμίζεις το καλάθι σου άρον άρον και η μεγαλύτερη επιθυμία σου εκείνη την ώρα είναι να μη τον συναντήσεις στην ουρά για το ταμείο.

Έλα όμως που έτσι είναι η ζωή στη μικρή μας πόλη. Αν το πρωί χαίρεσαι που είναι μικρή, το βράδυ μπορεί να καταριέσαι για τον ίδιο ακριβώς λόγο.