Τα δικά μας 30

Μεταξύ των δημοσιεύσεων για την όπερα και το vintage μεσολάβησε κάποιο διάστημα που μικρό δε το λες. Θα νομίσατε ότι μου έπεσε βαριά η όπερα, αλλά είναι που είστε κακεντρεχείς. Θεέ μου τι τρόποι, κακολογώ του λιγοστούς μου αναγνώστες! Μη δίνεται σημασία αγαπητοί αναγνώστες, είναι που σε αυτό το διάστημα μεγάλωσα κατά ένα χρόνο και όπως είναι γνωστό τα γεράματα φέρνουν γκρίνια, δυστροπία και άλλες ευχάριστες παρενέργειες. Επίσης είχε έκλειψη την Κυριακή και είναι γνωστές οι επιπτώσεις της στο κατατρεγμένο ζώδιο του καρκίνου. Δικαιολογήθηκα επαρκώς? Για να συνεχίζετε την ανάγνωση ελπίζω πως ναι.

Μεγάλωσα λοιπόν κατά ένα χρόνο, έγινα 27 (θα το φωνάζω μπας και το συνηθίσω) και είπα να μπω στη χρονομηχανή να κάνω ένα ταξιδάκι. Δε μου έφταναν όλα τα υπόλοιπα πηγαινέλα, ήθελα και ταξίδι στο χρόνο. Θέλετε να κάνουμε και ένα μαζί? Άντε τότε επιβιβαστείτε, βιαστείτε. Όλοι μέσα? Ξεκινάμε και κατευθυνόμαστε καμιά 20αριά χρόνια πριν, κοντά στην ηλικία των 10 χρονών, λίγο κάτω, λίγο πάνω δεν έχει σημασία, το μηχάνημα δεν είναι και ακριβείας.

Τότε οι 30 -βάλτε η βγάλτε κάτι ανάλογα την περίπτωση- ήταν οι γονείς μας, οι θείοι μας, οι γονείς των φίλων μας. Άλλες εποχές βλέπετε, άλλα ήθη και έθιμα. Ήταν οι μεγάλοι, στα μάτια μας τα ήξεραν όλα, μας προστάτευαν από όλα και φρόντιζαν για όλα.

Μπείτε πάλι στο όχημα και πάμε λίγο πιο μπροστά στο χρόνο, εκεί γύρω στα 20. Τότε δε θα περιγράψω πως ήμασταν, η λέξη φοιτητική ζωή τα λέει όλα. Θα περιγράψω όμως τι νομίζαμε ότι θα είμαστε εκεί γύρω στα 30. Νομίζαμε που λέτε ότι θα είμαστε μεγάλοι, με σπουδαίες δουλειές, οικογένεια, κουτσούβελα στα σκαριά, δε συνεχίζω το πιάσατε το νόημα.

Τελευταία επιβίβαση, έλα παιδιά τρέχουμε τώρα, θα αργήσουμε και πρέπει να επιστρέψουμε στο παρόν. Γυρίσατε όλοι? Δε πιστεύω να μας την έκανε κανείς και να ξέμεινε στα 20. Να σας πω για τα δικά μας 30 -είπαμε βάλτε ή βγάλτε κάτι για να είμαστε μέσα- τώρα. Στα δικά μας 30 μεγάλοι δε νιώθουμε, δουλειές άλλοι έχουν -σοβαρές δεν ξέρω άμα είναι-, άλλοι ψάχνουν, οικογένειες και παιδιά είναι για την ώρα όνειρο θερινής νυκτός και τα υπόλοιπα τα αφήνω απ' έξω. Τα δικά μας 30 είναι διαφορετικά, από εκείνα που νομίζαμε.

Ίσως κακώς γενικεύω και μιλάω για όλους. Πρέπει να πω για τα δικά μου 27. Μπορεί να μην είναι εκείνα που πίστευα ή εκείνα που σχεδίαζα, έχουν όμως μια δυναμική και μια ελευθερία, αλλιώτικη. Τέτοια που μόνο προβλέψεις δε μπορώ να κάνω για τα δικά μου 30 και το πιο μακρινό ακόμα μέλλον. Αυτό είναι μάλλον αγχωτικό, αλλά είναι εξίσου ή μάλλον περισσότερο, συναρπαστικό.