Φάτε μάτια -ωμά- ψάρια

Το πάω το φέρνω με τρώει ο από τέτοιος μου να συνεχίσω την ελεύθερη πτώση του επιπέδου. Να συνεχίσω δηλαδή το επίπεδο Sex & the City, που εσείς νομίζετε ότι είναι επίπεδο SATC, εγώ σας λέω ότι είναι επίπεδο Woody Allen, που πρώτος γύρισε την ασχημομουράκλα του στην κάμερα και αναρωτήθηκε αυτοσάρκαζόμενος περί σχέσεων και λοιπών δαιμονίων.

Για πάμε λοιπόν που λέει και το τραγούδι. Είσαι 27, ελεύθερη διόλου ευκαταφρόνητο διάστημα και είναι ντάλα καλοκαίρι, με τη ζέστη να παίζει κρίκετ με τα νεύρα σου και το χειμώνα να έρχεται απειλητικά κραδαίνοντας το γνωστό μότο "κρύο καιρός για δύο". Με πόσο ελαφριά καρδιά θα αγνοήσεις προτάσεις για νέες γνωριμίες. Αμ δε θα τις αγνοήσεις σου το λέω εγώ. Θα βγεις και θα πεις και ένα τραγούδι. Θα πεις ένα τραγούδι όχι γιατί το 'χεις με το μουσική, αλλά κάπως πρέπει να περάσει η ώρα. Γιατί σας το λέω επιβεβαιωμένα, στο 99% των ραντεβού να το πω, ας το πω, βαριέσαι αφόρητα.

Κρίμα είναι δηλαδή που βαριέσαι γιατί μια χαρά είναι οι άνθρωποι, αλλά άμα βαριέσαι, βαριέσαι είναι αδιαπραγμάτευτο. Δεν παίρνει ολίγον βαριομάρα, όπως δεν παίρνει ολίγον έγκυος. Το χειρότερο δεν είναι που βαριέσαι είναι που σου λένε δε πάμε για sushi αύριο και παρασύρεσαι από τη λαιμαργία, δεν έτρωγες και από χτες sushi στον Πύργο εδώ που τα λέμε και δέχεσαι. Γιατί άλλο να βαριέσαι πάνω από το ωμό ψάρι, άλλο να βαριέσαι με το perrier στο χέρι. Είναι πιο glamorous καταλαβαίνετε. Νιώθεις και λίγο πλουσία. Και ως πλουσία έχεις δικαίωμα στην πλήξη, κληρονομικό.

Άσε που με το sushi επιβεβαιώνεις και την παροιμία φάτε μάτια ψάρια, γιατί πόσο να φας, να χορτάσεις με sushi δε γίνεται. Έτσι είναι και αυτά τα ραντεβού, θα τα λέω ραντεβού, έστω και αν είναι περίπου, ούτε μάτια ούτε ψάρια, μόνο κοιλιά περίδρομος.

5 ευρώ βενζίνη παρακαλώ!

Την προηγούμενη εβδομάδα η βενζίνη κυλούσε με δυσκολία και τα νεύρα όλων με το άγχος των μετακινήσεων για δουλείες και διακοπές υπόμεναν το μαρτύριο της σταγόνας. Νεύρα είχα και 'γω με τα κλειστά βενζινάδικα. Όχι ντε δεν είχα ξεμείνει, που και να είχα δηλαδή μέχρι τη δουλειά πάω με τα πόδια, 7 λεπτά δρόμος είναι, διακοπές δεν ήμουν οπότε δεν είχε σημασία.

Δεν είχα νεύρα λόγω βενζίνης, αλλά λόγω βενζινά. Ο βενζινάς που λέτε είναι της γειτονιάς, σα την ΕΒΓΑ ένα πράγμα. Κατράμι το αγόρι, είναι και από τη φύση του μελαχρινό, το έχει χτυπήσει και ο ήλιος του μεροκάματου, έχει γκριζάρει λίγο και το μαλλί. Για χάρη του δέκα, δέκα ευρώ τη βάζω την αμόλυβδη. Κορίτσια καταλαβαίνετε, 40 βαθμοί έξω, 45 στη θέα του βενζινά. Αγόρια μπορείτε να σταματήσετε την ανάγνωση εδώ. Τι περιμένατε δηλαδή Αυγουστιάτικα, καμιά ανάλυση για τον Κούντερα. Όχι, θα το ρίξω μια βουτιά το επίπεδο να δροσιστεί.

Τον βενζινά λοιπόν τον βλέπεις και αυθορμήτως σου έρχονται στο μυαλό ατάκες όπως, "Θα μου το φουλάρεις", "Θα μου το φουσκώσεις το στρώμα" και τα σχετικά. Ανέκαθεν βέβαια τα παιδιά της εργατικής τάξης είχαν μια ξεσηκωτική θα έλεγα επίδραση, στα καθώς πρέπει, λέμε τώρα, κορίτσια. Μην ανακαλέσω τώρα σκηνές από τον αθάνατο ελληνικό κινηματογράφο, καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Από τα 16 θυμάμαι με κάτι άλλα καθώς πρέπει κορίτσια να χαζεύουμε έναν ηλεκτρολόγο και έναν ελαιοχρωματιστή. Ε σας πληροφορώ δέκα και βάλε χρόνια μετά, αυτά τα αγόρια στην καρδιά μας τα έχουμε, απλά τώρα προστέθηκε και ο βενζινάς. Ελάτε τώρα αγόρια. Εσάς λέω που βλέπετε πότε, πότε Sex & the City, κρυφοδιαβάζετε Cosmopolitan και τώρα παρά την παραπάνω προτροπή μου, συνεχίζετε την ανάγνωση αυτού του post. Εσείς γιατί δηλαδή την κομμώτρια, την αισθητικό και εμείς όχι το βενζινά ή τον υδραυλικό με αντίστοιχα ταπεινά κίνητρα?

Προς θεού μη παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα με τα προαναφερθέντα επαγγέλματα, το αντίθετο μάλιστα εκτιμώ απεριόριστα ανθρώπους που τα εξασκούν, απλά επισημαίνω την επίδραση τους στην επιστημονική, εδώ γελάνε, κοινότητα. Με τον ηλεκτρολόγο μπορεί να σκεφτείς να του προτείνεις να σου αλλάξει τα φώτα, στο μηχανικό η/υ τι να πεις, έλα να μου κάνεις ένα format? Το κάνεις και μόνη σου βρε αδερφέ.

Τώρα που το σκέφτομαι αυτό είναι. Έτσι εξηγείται η επίδραση που λέγαμε. Άμα χρειαστεί ο ηλεκτρολόγος θα σου αλλάξει μια λάμπα που φοβάσαι να ανέβεις στη σκάλα. Δε το σώζω ε? Δε βαριέστε Αύγουστος είναι, όλα συγχωρούνται, ακόμα και το να πας στο γραφείο με havaianas.