Μέσα στο "Μέσα"

Νομίζατε δε θα ξαναγράψω ε? Και γω το νόμιζα λίγο, μπορεί και πολύ. Μετά πήγα και είδα το «Μέσα». Του Παπαϊωάννου ντε, της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών, του 2… Αυτόν που οι μισοί θα αντιπαθείτε γιατί είναι πολύ gay, πολύ εναλλακτικός, πολύ κουλτουριάρης για τα γούστα σας, κάποιοι θα αγνοείτε και κάποιοι άλλοι μπορεί να λατρεύετε.

Πήγα στο «Μέσα», που λέτε και έμεινα μέσα για κανα δίωρο Μπορούσα, ίσως και να ήθελα, περισσότερο. Γιατί? Γιατί όχι θα μου πείτε. Γιατί το «Μέσα» είναι στη βάση του, η απόλυτη ρουτίνα, η απόλυτη επανάληψη, η απόλυτη μονοτονία. Το «Μέσα» είναι όλα εκείνα τα μοναχικά και μονότονα που επαναλαμβάνουμε μηχανικά και καθημερινά, μέχρι το ποτήρι μας να αδειάσει και να πέσει στην άβυσσο του τίποτα. Μελό το τελευταίο ε? Μετά το τίποτα είναι μας αρέσει, δε μας αρέσει. Το είπε σήμερα και εκείνος ο επιστήμονας, ξέρετε, στο καροτσάκι, που μελετάει όλα τα σπουδαία για το σύμπαν, τα δύσκολα, τα επιστημονικά.

Επανέρχομαι, είναι που έχω πολλά να πω, έχω καιρό να τα πω και μου έρχονται μαζεμένα και με αποσυντονίζουν. Επανέρχομαι «Μέσα» στο θέμα. Η παράσταση λοιπόν, η απόλυτη μονοτονία, σωστά? Λάθος. Η απόλυτη καθηλωτική μονοτονία. Μια μονοτονία που σε μαγνητίζει, σε ηρεμεί, σχεδόν σε αποκοιμίζει και θέλεις απλά να την παρακολουθείς με τις ώρες, μπορεί και τις 6 που παίζεται. Γιατί? Γιατί το απλό, το καθημερινό, το τόσο κλισέ και βαρετό να έχει τόση δύναμη?

Βρε μπας και έτσι μαγνητιζόμαστε και από την καθημερινότητά μας και ένα τόνο διαφορετικό ξεχνάμε να τις δώσουμε? Μήπως έτσι μονότονα μας περνάει ο καιρός, μέχρι το ποτήρι μας να στριμωχτεί στη γωνία και να αδειάσει? Τη φοβήθηκα αυτή την ηρεμία, το ομολογώ. Ηρέμησα και μετά ταράχτηκα. Και όλα αυτά έγιναν από μέσα.

Αγαπητοί αναγνώστες,

Δε γράφω συχνά παραπονιέστε αγαπητοί αναγνώστες και έχετε τα δίκια σας. Μπήκε ο χρόνος ο νέος και 'γω σας δημοσίευσα κονσέρβα. Για το προηγούμενο post λέω ντε. Ναι μπαγιάτικο ήταν, δε μου πάει καρδιά να σας πω ψέματα. Το είχα στο αρχείο, στο πρόχειρο, για μια ώρα δύσκολη σα και τούτη και το δημοσίευσα.

Είναι καιρός για γράψιμο όμως, όχι πέστε μου. Μπήκε ο χρόνος λοιπόν, τον υποδεχτήκανε όλοι με πλερέζες. Του μαυρίσανε την τύχη του μωρού χρόνου, πριν καλά καλά κατουρίσει τις πάνες του. Από που να αρχίσω? Από τις εφημερίδες με τους τίτλους για κουράγιο, από τις μίζερες ευχές? Για τα αστρολογικά ένα έχω να πω, όποιος τα γράφει μισεί το ανθρώπινο είδος. Δεν ήταν ζωδιακές προβλέψεις αυτές φέτος, οι προφητείες του Νοστράδαμου ήταν σε νέα συλλεκτική επανέκδοση με δώρο κομμένες σκηνές και ιλουστρασιόν εξώφυλλο.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Κωστής μου δήλωσε πως βρίσκεται σε ένα επιστημονικό τέλμα. Ανησυχεί μήπως με την τελευταία θεωρία του έφτασε στο μέγιστο των δυνατοτήτων του και δεν έχει κάτι νέο να προσφέρει στην επιστημονική κοινότητα. Προβληματιστήκαμε εντόνως τις προάλλες με την περίπτωσή του. Βρε λέμε, μπας και τούτη η θεωρία, είναι κάτι σαν εκείνη της σχετικότητας, του ασήμαντου του Αϊνστάιν. Μήπως είναι τόσο θεμελιώδης και δεν έχουμε ακόμα εμβαθύνει όσο θα έπρεπε, γι' αυτό και δε μπορούμε να πάμε παρακάτω. Η μόνη μου συνεισφορά στο πρόβλημα του, μπας και το λύσουμε, δημοσιεύσουμε πέντε paper, θεωρίες εννοούσα και το πάρουμε το διδακτορικό, ήταν μια ακόμα εμπειρία μου. Γιατί τι νομίζετε έτσι από το πουθενά τις βγάζει τις θεωρίες του ο Κωστής, όλο και κάποια αφορμή του δίνω.

Είναι και τα νεύρα μου χάλια τον τελευταίο καιρό, που να γράψω. Δε μπορώ άμα δεν έχω καλή διάθεση, σας το εξομολογούμαι και αμαρτία δεν έχω. Είναι που γράφω με χιούμορ, λέει ένας φίλος και το χιούμορ θέλει το κέφι του, πως να το κάνουμε. Είχα το νεύρα μου που λέτε, πάνω που άρχισαν να μου περνάνε, με έπιασε το στομάχι μου. Είναι οι πεταλουδίτσες λέει η Boubita. Καλά άμα είναι οι πεταλουδίτσες, μη μεγαλώσουνε μόνο και μεταλλαχθούν σε σφήκες που τσιμπάνε φοβάμαι.

Αυτά σε γενικές γραμμές. Σας τα είπα και ξαλάφρωσα για να μη νομίζετε ότι δε σας υπολογίζω. Μείνετε συντονισμένοι όμως, γιατί στο επόμενο, θα κάνουμε εντομολογία. Θα πούμε για πεταλούδες.

Από πάντα

Μπορεί να ξέρεις από πάντα τι θέλεις από τη ζωή σου? Και άμα το ξέρεις μπορεί να το θέλεις για πάντα? Ωραία ας τα πάρουμε από την αρχή. Γεννιέσαι, αυτονόητο δε γίνεται να φυτρώσεις, θες να βυζαίνεις τη μαμά σου (υποθέτω γιατί δε θυμάμαι), άντε το πολύ πολύ να θέλεις και την πιπίλα σου. Μετά μεγαλώνεις λίγο, από μωρό γίνεσαι παιδί, ξέρεις ότι θέλεις να παίζεις και ότι δε θες να διαβάζεις. Εντάξει άμα είσαι ανάποδο παιδί όπως ήμουν εγώ μπορεί να θέλεις και να διαβάζεις. Μετά μεγαλώνεις άλλο λίγο, γίνεσαι πιο μεγάλο παιδί, θέλεις να βγεις, να φλερτάρεις και να το παίξεις λίγο μεγαλύτερος απ' ότι είσαι γιατί νομίζεις ότι είναι μαγκιά. Μετά ... όχι δε θα το πάμε έτσι παραθέτοντας τις βασικές προτεραιότητες ανά ηλικιακή ομάδα γιατί το θέμα μας είναι άλλο.

Το θέμα μας είναι όταν κάποιος έρχεται και λέει εγώ ήξερα πάντα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Ασχέτως αν όντως το κάνει ή απλά επιδιώκει να το κάνει. Θα μου πείτε που βρίσκεις το κακό? Υπάρχει μεγαλύτερη ισορροπία από το να ξέρεις από πάντα τι θέλεις και να στοχεύεις σε αυτό? Δε λέω ότι είναι κακό, αλλά εμένα φυσιολογικό δε μου φαίνεται. Πως εξελίσσονται όλα τα άλλα πάνω μας, μεγαλώνουμε, ψηλώνουμε, παχαίνουμε (αυτό δε μας αρέσει αλλά είναι συχνά γεγονός γι' αυτό και το καταγράφω), αλλάζουμε γούστα, προτιμήσεις, φίλους, γκόμενους, έτσι δεν εξελίσσονται και τα θέλω μας?

Γεννιούνται οι άνθρωποι κατασταλαγμένοι? Βλαμμένοι μπορεί να γεννιούνται, κατασταλαγμένοι σε καμιά περίπτωση, είμαι βεβαία (είσαι βεβαία? άσχετο αλλά αυτό το λέει ο πατέρας μου και έχει πλάκα, παίρνει και αντίστοιχο ύφος, περισπούδαστο). Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί εμένα μου φαίνεται βαρετό να ξέρεις από πάντα τι θέλεις. Είναι σα να προδιαγράφεις τη ζωή σου, λες και ξέρεις τη συνέχεια. Οι αλλαγές στις προτεραιότητες και στα θέλω της ζωής, μου φαίνονται από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μου συμβαίνουν όσο μεγαλώνω (όχι γιατί μου συμβαίνουν και κάτι άλλα εκνευριστικά, κάτι αμυδρές ρυτίδες, μια νύστα από τις 11, δε λέω άλλα, θα χρησιμοποιηθούν εναντίον μου). Μη το πάμε και στο άλλο άκρο βέβαια, ούτε κάθε μέρα αλλάζουν τα θέλω. Τι είναι βρακί να το βάζεις το πρωί να το αλλάζεις το βράδυ? Εμ δεν είναι.