Μέσα στο "Μέσα"

Νομίζατε δε θα ξαναγράψω ε? Και γω το νόμιζα λίγο, μπορεί και πολύ. Μετά πήγα και είδα το «Μέσα». Του Παπαϊωάννου ντε, της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών, του 2… Αυτόν που οι μισοί θα αντιπαθείτε γιατί είναι πολύ gay, πολύ εναλλακτικός, πολύ κουλτουριάρης για τα γούστα σας, κάποιοι θα αγνοείτε και κάποιοι άλλοι μπορεί να λατρεύετε.

Πήγα στο «Μέσα», που λέτε και έμεινα μέσα για κανα δίωρο Μπορούσα, ίσως και να ήθελα, περισσότερο. Γιατί? Γιατί όχι θα μου πείτε. Γιατί το «Μέσα» είναι στη βάση του, η απόλυτη ρουτίνα, η απόλυτη επανάληψη, η απόλυτη μονοτονία. Το «Μέσα» είναι όλα εκείνα τα μοναχικά και μονότονα που επαναλαμβάνουμε μηχανικά και καθημερινά, μέχρι το ποτήρι μας να αδειάσει και να πέσει στην άβυσσο του τίποτα. Μελό το τελευταίο ε? Μετά το τίποτα είναι μας αρέσει, δε μας αρέσει. Το είπε σήμερα και εκείνος ο επιστήμονας, ξέρετε, στο καροτσάκι, που μελετάει όλα τα σπουδαία για το σύμπαν, τα δύσκολα, τα επιστημονικά.

Επανέρχομαι, είναι που έχω πολλά να πω, έχω καιρό να τα πω και μου έρχονται μαζεμένα και με αποσυντονίζουν. Επανέρχομαι «Μέσα» στο θέμα. Η παράσταση λοιπόν, η απόλυτη μονοτονία, σωστά? Λάθος. Η απόλυτη καθηλωτική μονοτονία. Μια μονοτονία που σε μαγνητίζει, σε ηρεμεί, σχεδόν σε αποκοιμίζει και θέλεις απλά να την παρακολουθείς με τις ώρες, μπορεί και τις 6 που παίζεται. Γιατί? Γιατί το απλό, το καθημερινό, το τόσο κλισέ και βαρετό να έχει τόση δύναμη?

Βρε μπας και έτσι μαγνητιζόμαστε και από την καθημερινότητά μας και ένα τόνο διαφορετικό ξεχνάμε να τις δώσουμε? Μήπως έτσι μονότονα μας περνάει ο καιρός, μέχρι το ποτήρι μας να στριμωχτεί στη γωνία και να αδειάσει? Τη φοβήθηκα αυτή την ηρεμία, το ομολογώ. Ηρέμησα και μετά ταράχτηκα. Και όλα αυτά έγιναν από μέσα.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

h zwh einai mia trela...zhse agapa gela..
ase tn monotonia stn akrh

Ανώνυμος είπε...

Δεν το έχω δει...άρα δεν μπορώ να πω πολλά έως και τίποτα.

Ν.

Δημοσίευση σχολίου