Από πάντα

Μπορεί να ξέρεις από πάντα τι θέλεις από τη ζωή σου? Και άμα το ξέρεις μπορεί να το θέλεις για πάντα? Ωραία ας τα πάρουμε από την αρχή. Γεννιέσαι, αυτονόητο δε γίνεται να φυτρώσεις, θες να βυζαίνεις τη μαμά σου (υποθέτω γιατί δε θυμάμαι), άντε το πολύ πολύ να θέλεις και την πιπίλα σου. Μετά μεγαλώνεις λίγο, από μωρό γίνεσαι παιδί, ξέρεις ότι θέλεις να παίζεις και ότι δε θες να διαβάζεις. Εντάξει άμα είσαι ανάποδο παιδί όπως ήμουν εγώ μπορεί να θέλεις και να διαβάζεις. Μετά μεγαλώνεις άλλο λίγο, γίνεσαι πιο μεγάλο παιδί, θέλεις να βγεις, να φλερτάρεις και να το παίξεις λίγο μεγαλύτερος απ' ότι είσαι γιατί νομίζεις ότι είναι μαγκιά. Μετά ... όχι δε θα το πάμε έτσι παραθέτοντας τις βασικές προτεραιότητες ανά ηλικιακή ομάδα γιατί το θέμα μας είναι άλλο.

Το θέμα μας είναι όταν κάποιος έρχεται και λέει εγώ ήξερα πάντα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Ασχέτως αν όντως το κάνει ή απλά επιδιώκει να το κάνει. Θα μου πείτε που βρίσκεις το κακό? Υπάρχει μεγαλύτερη ισορροπία από το να ξέρεις από πάντα τι θέλεις και να στοχεύεις σε αυτό? Δε λέω ότι είναι κακό, αλλά εμένα φυσιολογικό δε μου φαίνεται. Πως εξελίσσονται όλα τα άλλα πάνω μας, μεγαλώνουμε, ψηλώνουμε, παχαίνουμε (αυτό δε μας αρέσει αλλά είναι συχνά γεγονός γι' αυτό και το καταγράφω), αλλάζουμε γούστα, προτιμήσεις, φίλους, γκόμενους, έτσι δεν εξελίσσονται και τα θέλω μας?

Γεννιούνται οι άνθρωποι κατασταλαγμένοι? Βλαμμένοι μπορεί να γεννιούνται, κατασταλαγμένοι σε καμιά περίπτωση, είμαι βεβαία (είσαι βεβαία? άσχετο αλλά αυτό το λέει ο πατέρας μου και έχει πλάκα, παίρνει και αντίστοιχο ύφος, περισπούδαστο). Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί εμένα μου φαίνεται βαρετό να ξέρεις από πάντα τι θέλεις. Είναι σα να προδιαγράφεις τη ζωή σου, λες και ξέρεις τη συνέχεια. Οι αλλαγές στις προτεραιότητες και στα θέλω της ζωής, μου φαίνονται από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μου συμβαίνουν όσο μεγαλώνω (όχι γιατί μου συμβαίνουν και κάτι άλλα εκνευριστικά, κάτι αμυδρές ρυτίδες, μια νύστα από τις 11, δε λέω άλλα, θα χρησιμοποιηθούν εναντίον μου). Μη το πάμε και στο άλλο άκρο βέβαια, ούτε κάθε μέρα αλλάζουν τα θέλω. Τι είναι βρακί να το βάζεις το πρωί να το αλλάζεις το βράδυ? Εμ δεν είναι.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα "πριγκιπέσα" !!!

http://www.youtube.com/watch?v=FUjcnSXWUxQ

"...άλλα θέλω και άλλα κάνω..."

Afroditi είπε...

Καλημέρα Ανώνυμε,
μισό λεπτό να φορέσω την τιάρα μου...οκ τώρα είμαι έτοιμη.
"...άλλα θέλω και άλλα κάνω..." λες ε? Μεγάλη συζήτηση σηκώνει αυτή η κουβέντα. Ολόκληρο post και περισσότερα μη σου πω.
Κρίμα όμως να κάνει κάποιος άλλα από αυτά που θέλει.

Ανώνυμος είπε...

Όχι...απλά αυτά που έγραφες ακούστηκαν στα αυτιά σαν "άλλα λες και άλλα κάνεις" ή κάπως έτσι...

cymothoe είπε...

Πολύ ωραίο το post. Μου θύμισε μια ιστορία απ' τα παλιά, την οποία θα περιγράψω γιατί νομίζω σχετίζεται άμεσα με το θέμα.

Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν ξεκινούσα την πρώτη λυκείου, το σχολείο μου μας υποχρέωσε να κάνουμε ένα "τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού" (ή κάτι τέτοιο, δε θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο). Και λέω μας υποχρέωσε, γιατί ήταν επί πληρωμή και δεν είχες δικαίωμα να αρνηθείς (ιδιωτική παιδεία σε όλο της το μεγαλείο). Το highlight ήταν ότι τα αποτελέσματα θα μας τα παρουσίαζε/ανέλυε στον καθένα ατομικά η... Τένια Μακρή. Ναι, η γραφική τηλεψυχολόγος που γνώρισε μέρες δόξας στο πλευρό του Ανδρέα Μικρούτσικου. Δεν είχε γίνει ακόμα διάσημη (τρομάρα της) και δούλευε στο σχολείο μου ως σύμβουλος.

Παρόλο που τότε δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί, η Τένια δεν μου ενέπνεε τον παραμικρό σεβασμό (αργότερα βέβαια το ένστινκτό μου επιβεβαιώθηκε). Για αυτό και ό,τι μου είχε πει, ως ανάλυση των απαντήσεών μου στο τεστ, το είχα αγνοήσει πλήρως.

Μου είχε πει λοιπόν η Τένια ότι δείχνω πολύ σίγουρος για αυτό που θέλω να κάνω στο μέλλον. Ότι όλες οι απαντήσεις μου δείχνουν πως είμαι πεπεισμένος ότι θέλω να γίνω ηλεκτρολόγος μηχανικός. Και ότι σε τέτοια ηλικία είναι λίγο περίεργο να είναι κάποιος τόσο κατασταλαγμένος. Με συμβούλεψε να το ξανασκεφτώ γιατί ίσως να μην ήταν αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω.

Προφανώς δεν έδωσα την παραμικρή σημασία σε αυτά που μου είπε, συνέχισα τα φροντιστήρια, πέρασα στο πολυτεχνείο, πήγα για μάστερ, έκανα και διδακτορικό. Μετά όμως από τόσα χρόνια και τόσα χαρτιά, ακόμα δεν έχω βρει αυτό που θέλω. Καμιά φόρα σκέφτομαι ότι θα 'θελα να ήμουν γιατρός, άλλες φορές ηθοποιός, άλλες φορές μουσικός. Από την άλλη όμως, σκέφτομαι ότι και ο Δεληβοριάς που έχει βγάλει δίσκο, ακόμα δε βρίσκει εκείνο που 'θελε. Οπότε δεν πολυσκάω. Όσο μεγαλώνω αλλάζω, και τείνω να πιστέψω πως αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει.


Υ.Γ: Περιορίστηκα στο θέμα των αλλαγών ως προς τα επαγγελματικά. Έχω υλικό και για τα αισθηματικά, αλλά το κρατάω για κανένα άλλο ποστ :p

Afroditi είπε...

@Ανώνυμος, μάλλον δε το έχω περιγράψει πολύ σωστά, γιατί δεν εννοούσα ακριβώς αυτό. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να το καταλάβεις καλύτερα. Μια φίλη είπε ότι ήξερε πάντα ότι αυτό που ήθελε ήταν να κάνει οικογένεια με παιδάκια, σκυλάκια και τα σχετικά. Πρώτον δεν έχει κάνει, οπότε πως ξέρει ότι αυτό ήθελε πάντα και δεύτερο οκ στα 27 το δέχομαι ότι μπορεί να το θέλει, αλλά μου φαίνεται κάπως παράξενο να ήθελε το ίδιο στα 15 ή στα 20. Καπώς έτσι το εννοώ και φυσικά μπορεί να κάνω και λάθος.

@Cymothoe, νομίζω είσαι κοντά στη σκέψη μου. Συμφωνώ όσο μεγαλώνουμε αλλάζουμε, αυτό δε θα σταματήσει και να προσθέσω πόσο ενδιαφέρουσα βρίσκω την αλλαγή.

Δημοσίευση σχολίου