Η Συζήτηση

Έρχεται κάποια στιγμή, εκεί κάπου στην αρχή μιας σχέσης, που πρέπει να γίνει η Συζήτηση. Η Συζήτηση δεν αφορά σε τίποτα περισσότερο από την απάντηση στο γνωστό και μη εξαιρετέο ερώτημα "Ορέ που πάμε?". Καλά δε το θέτεις ακριβώς έτσι, εκτός αν συνομιλείς με γιδοβοσκό από την Ώλενα (έλα να μπαίνει ο ντόπιος πληθυσμός στο πνεύμα του Καλλικράτη). Πως το θέτεις θα μου πεις?

Θα σου πω, μη μου βιάζεσαι. Ο καθένας με το δικό του προσωπικό στυλ, το οποίο εξελίσσει στο πέρασμα του χρόνου, μη το κάνουμε και μανιέρα, μπας και αγγίξει λίγο περισσότερο το κοινό του. Ποιο κοινό δηλαδή, που η συζήτηση είναι παραγωγή χαμηλού προϋπολογισμού. Δύο παίζουν, δυο παρακολουθούν. Οι ίδιοι δύο σε ρόλους διπλούς.

Δύσκολο έργο που λέτε η Συζήτηση, εξ' ου και ο τίτλος. Δε το έχετε παρατηρήσει? Όλα τα αναγνώσματα επιπέδου, τέτοιους τίτλους έχουν, η Άγνοια, η Ταυτότητα, η Δίκη και πάει λέγοντας. Δύσκολο έργο, με μακρόσυρτες παύσεις, αμήχανες σιωπές, νευρικές κινήσεις (gro plan στα δάχτυλα που σχηματίζουν όλα τα είδη ναυτικών κόμπων με καταιγιστικό ρυθμό), μια κουβέντα τώρα, μια μετά από κανά τέταρτο και τι κουβέντα δηλαδή, αυτιστικού που προσπαθεί να εκφραστεί. Αγγελοπουλικό έργο, πρέπει να το δεις άμα θες να λέγεσαι σινεφίλ, αλλά σου πέφτει κομματάκι βαρύ.

Όπως κάθε ποιοτική παραγωγή που σέβεται τον εαυτό της, η Συζήτηση έχει συνήθως στενάχωρο τέλος. Αλλιώς θα γυρίζαμε γλυκανάλατη κομεντί, που τι να λέμε τώρα και σε καλλιτεχνική αξία υστερεί και δεν είναι του στυλ μας γιατί είμαστε και του ποιοτικού. Το τέλος λοιπόν της συζήτησης, ανάλογα και με τους πρωταγωνιστές βέβαια, έχει διάφορες ενδιαφέρουσες παραλλαγές του τύπου, έχεις το πακέτο, αλλά δεν είναι το πάμε πακέτο, μα το φάγαμε πακέτο. Κάπου εκεί είναι που ο καθένας παίρνει το πακέτο του και τραβάει το δρόμο του, να ετοιμάσει το ρόλο του για την επόμενη παραγωγή, με την ελπίδα να είναι λίγο πιο μεγαλόπνοη και με συνέχειες!