Ένα μικρό πλεονέκτημα... ή μήπως μειονέκτημα?

Πρόσφατα ένας φίλος, μου έλεγε ότι το να ζεις σε μια μικρή πόλη έχει ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ότι είναι μικρή. Το μειονέκτημα είναι... ότι είναι μικρή. Όχι δε φταίει ο δαίμονας του blogger, ούτε πίναμε ούζα όταν κάναμε αυτή τη συζήτηση. Θα σας τα κάνω λιανά και θα το πιάσετε το νόημα.

Τη μέρα εκείνη που λέτε ξύπνησα το πρωί και στα επτά λεπτά που κάνω να πάω από το σπίτι στο γραφείο με τα πόδια, αντάλλαξα επτά καλημέρες. Καταρχήν ναι, κάνω επτά λεπτά με το ρολόι ούτε έξι, ούτε οκτώ, επτά ακριβώς. Όσοι βασανίζεστε σε ατελείωτες μετακινήσεις στην πόλη, τώρα μπορείτε να ζηλέψετε ελεύθερα. Και επίσης ναι, ο ρυθμός καλημερίσματος ήταν μια καλημέρα ανά λεπτό, απλά μαθηματικά. Επτά χαμογελαστοί λόγοι να ξεκινήσεις τη μέρα σου καλά. Ένας ακόμα ήταν, ότι λίγο πριν φτάσω στο γραφείο συνάντησα ένα όμορφο αγόρι από αυτά, ξέρετε εσείς, που έχω αναφέρει σε παλιότερα post. Ένα ωραίο χαμόγελο λοιπόν, ήταν το κερασάκι στην τούρτα με τις επτά καλημέρες και ένα ισχυρό όπλο υπέρ της ζωής στην μικρή πόλη.

Η μέρα κύλησε ευχάριστα μέχρι το απόγευμα, που έχοντας κάνει μερικές δουλίτσες στο σπίτι είπα να πεταχτώ στο supermarket της γειτονιάς, να κάνω τα ψώνια μου σαν καλή, λέμε τώρα, νοικοκυρά. Διαπραγματεύομαι λοιπόν με τον εαυτό μου αν θα ντυθώ σαν άνθρωπος ή θα βγω με τα ρούχα εργασίας, βλέπε φόρμα και ξεχειλωμένη μπλούζα. Τη διαπραγματευτική διαμάχη μεταξύ της Coco, της Channel ντε και του λέτσου, την κερδίζει ο λέτσος και το πανηγυρίζει δεόντως. Γιατί χωρίς να θέλω να το παινευτώ, στο 99% των περιπτώσεων που βγαίνω από το σπίτι, λέω στον καθρέφτη φεύγοντας, φτου σου Coco παιδί μου και ο λέτσος είναι ο μόνιμα χαμένος.

Έλα όμως που η μικρή πόλη είναι πολύ μικρή και ο όμορφος του πρωινού ψωνίζει στο ίδιο supermarket. Και είναι ο άτιμος καλοβαλμένος, με το πουκαμισάκι του καλοσιδερωμένο, με τη βερμουδίτσα του και εσύ είσαι σαν...ποιος άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα! Και θέλεις να ανοίξει ο διάδρομος του supermarket να σε καταπιεί. Και το supermarket στη μικρή γειτονιά, της μικρής πόλης δεν είναι και ο Βασιλόπουλος με τα τρία υπόγεια πάρκινγκ. Είναι λίγα τα ράφια, που να πας να κρυφτείς. Ένα γάλα να σηκώσει από κάτω σε βρίσκει. Γεμίζεις το καλάθι σου άρον άρον και η μεγαλύτερη επιθυμία σου εκείνη την ώρα είναι να μη τον συναντήσεις στην ουρά για το ταμείο.

Έλα όμως που έτσι είναι η ζωή στη μικρή μας πόλη. Αν το πρωί χαίρεσαι που είναι μικρή, το βράδυ μπορεί να καταριέσαι για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Μια άνιση μάχη

Μέχρι πριν κάποια χρόνια όταν διεκδικούσες την προσοχή ενός αγοριού είχες να ανταγωνιστείς καμιά ξανθιά με μεγάλο στήθος και κοντή φούστα, τους λίγο έως πολύ κάφρους φίλους του, τον Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό (βάλε εσύ όποια ομάδα νομίζεις), άντε και καμιά παρτίδα pro με τα γνωστά παρελκόμενα. Τι να έκανες λοιπόν, έβαζες τα μεγάλα μέσα ήθελες δεν ήθελες και πορευόσουν ανάλογα.

Μια μπλουζίτσα με πιο μεγάλο ντεκολτέ, λίγο χαζό νάζι και πες ότι τα βόλευες με την ξανθιά. Μπορεί να ήταν και μελαχρινή, μην κολλάμε στις αποχρώσεις, το νόημα να πιάνουμε. Με τους κάφρους τα έβρισκες
κάπου στην πορεία. Είναι που δεν είσαι και καμιά υστερική σκύλα, να σε βλέπουν να σκιάζονται, κάποια στιγμή γινόσαστε όλοι μαζί ένα χαρούμενο παρεάκι. Μπάλα, τα έχουμε ξαναπεί, επιβάλλεται να βλέπουν, οπότε ανταγωνισμός δεν υφίσταται. Το pro ήταν λίγο πιο δύσκολη και πονεμένη ιστορία, αλλά στήριζες τις ελπίδες σου στις κακές επιδόσεις του, μπας και δει ότι δε το 'χει και το παρατήσει το άθλημα.

Έλα όμως που τα αγόρια μεγάλωσαν, έγιναν άντρες και απέκτησαν σοβαρές δουλειές και υποθέσεις. Μαζί με αυτά μεγάλωσες και εσύ και απέκτησες αθέμιτο ανταγωνισμό. Γιατί καλά με όλα τα παραπάνω, κουτσά στραβά την έβρισκες την άκρη σου. Το RTK (Real Time Kinematic, μέθοδος αποτύπωσης που λύνει τα χέρια στους τοπογράφους, περισσότερα μη με ρωτάτε, δεν ξέρω και δε θέλω να μάθω) όμως πως να το ανταγωνιστείς? Να κάνεις κότσο-κεράια να πιάνεις και 'συ συντεταγμένες από τους δορυφόρους? Εμ, δε γίνεται, δεν είναι και μόδα, να το υποστηρίξεις κάπως βρε αδερφέ.

Μη γελάτε, είναι ύπουλος αντίπαλος το RTK (κάντε εσείς αντιστοιχία σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους). Είναι άγνωστος και δεν γνωρίζεις τις αδυναμίες του για να τον πολεμήσεις. Αφήστε που φήμες λένε ότι αγγίζει την τελειότητα. Που πας λοιπόν εσύ, ο ατελής εξ' ορισμού, γιατί είσαι άνθρωπος, ξυπόλητος για μέτρημα!

Το Καμακωμένο Ψάρι

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στην Άνδρο. Όσοι με διαβάζετε δε θα έχετε αμφιβολία ότι επισκέφθηκα τις τρέχουσες εκθέσεις του νησιού. Αυτή που με κέντρισε περισσότερο ήταν του Κ. Τσόκλη. Με τον καλλιτέχνη δεν είχε τύχει να ασχοληθώ μέχρι τότε, οπότε τα συναισθήματα, οι σκέψεις και τα ερεθίσματα που μου προκάλεσαν όσα είδα, γράφονταν σε πίνακα λευκό.

Δε ξέρω αν με συγκίνησαν τα έργα του, σίγουρα με καθήλωσε μια εγκατάσταση που δεν έχει σκοπό αυτό το post να περιγράψει. Ξέρω όμως ότι με κέντρισαν οι σκέψεις του, όπως της είδα γραμμένες στους τοίχους της έκθεσης, όπως τους άκουσα στην ηχογράφηση που παιζόταν σε μια από τις αίθουσες και όπως τις διάβασα στον κατάλογο και τα βιβλία του. Σκέψεις βαθιές, άλλοτε ριζοσπαστικές, καμιά φορά οικείες. Σίγουρα σκέψεις που σε έβαζαν σε σκέψεις και φανέρωναν την αναζήτηση και την εξέλιξη του δημιουργού. Άρα ο καλλιτέχνης πέτυχε το στόχο του. Για 'μένα τον πέτυχε.

Σήμερα ο Κ. Τσόκλης κέντρισε πάλι την προσοχή μου. Έπεσα και 'γω πάνω στις δηλώσεις που είχε κάνει χρόνια πριν για το βιασμό, τα κίνητρα, το θύτη και το θύμα του, οι οποίες ήρθαν στην επικαιρότητα μετά την προβολή της παλιάς συνέντευξής του. Διαβάστε αν θέλετε, όσοι δε το έχετε κάνει ήδη. Αναρωτιέμαι πόση συζήτηση σηκώνει το θέμα. Τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης, πόσο να προκαλέσει, τι μεταφορά δυσκολονόητη μπορεί να είναι αυτή? Πως μπορεί να δικαιολογεί τον βιασμό με πρόφαση την πρόκληση? Πως μπορεί να τον μεταφράζει σαν έκφραση δίψας για ζωή?

Νομίζω υπάρχουν παραδείγματα στην τέχνη, που ο καλλιτέχνης προσπαθεί να ξορκίσει το φόβο των γηρατειών και του θανάτου, μέσα από τη σεξουαλική επιβεβαίωση σαν μέγιστη έκφραση της θέλησης για ζωή. Το κάνει ο F.Roth στα βιβλία του, με τους ήρωες του, συχνά σε μεγάλη ηλικία, να περιστρέφονται γύρω από τις σεξουαλικές ορμές τους με αποδέκτες κυρίως νεότερες γυναίκες. Δεν έχω συναντήσει όμως, σε όσα έχω διαβάσει τουλάχιστον, καμιά άμεση ή έμμεση δικαιολογία για την πράξη του βιασμού.

Σίγουρα δε γίνεται και δεν πρέπει να ακυρώσεις το έργο ενός καλλιτέχνη εξαιτίας μιας άποψης, ακόμα και αν διαφωνείς αδιαπραγμάτευτα. Μπορεί όμως πια το έργο αυτό να γράψει εντυπώσεις σε λευκό πίνακα, όπως πριν? Και αν ένας γέρος έχει προσπαθήσει να πιάσει το, έστω προκλητικά εκτεθειμένο, στήθος σου, γίνεται να μη το σκέφτεσαι την επόμενη φορά που θα δεις το "Καμακωμένο Ψάρι"?

p.s. Η απάντηση-εξήγηση του ίδιου του Τσόκλη για τις δηλώσεις του στο protagon.gr