Η θεωρία του Κωστή

Μετά τη θεωρία του Αντώνη, ήρθε η ώρα για τη θεωρία του Κωστή. Η θεωρία του Αντώνη έχει ένα φιλοσοφικό, ψυχολογικό, θα έλεγα υπόβαθρο και αναλύει με επιστημονικά πάντα κριτήρια το νόημα της ύπαρξης. Η θεωρία του Κωστή άπτεται κυρίως των θετικών επιστημών, με έμφαση στην κβαντομηχανική και εργαλεία της, την παρατήρηση και το πείραμα. Το γεγονός ότι και οι δύο θεωρίες έχουν διατυπωθεί υπό την επήρεια σεβαστής ποσότητας αλκοόλ, θα παρακαλούσα να θεωρηθεί επουσιώδες.

Σύμφωνα με τον Κωστή, λοιπόν, οι άνθρωποι διασκορπίζουν αγάπη στον περιβάλλοντα χώρο, εκπέμποντας σωματίδια με την επιστημονική ονομασία αγαπόνια. Τα αγαπόνια που έχουν ως κύριο, αλλά όχι αποκλειστικό, μέσο εκπομπής τα μάτια διασκορπίζονται δημιουργώντας ένα νέφος. Το αγαπιακό αυτό νέφος έχει ανά περίπτωση διαφορετική σύσταση, αναλόγως την ποσότητα υποσωματιδίων, όπως τα ερωτόνια, τα καυλόνια και τα λοιπά -όνια που περιέχει.

Φυσικά ανάλογα με τη σύσταση και τα φορτία προκαλούνται αντιδράσεις μεταξύ των νεφών διαφορετικών ατόμων και τότε δημιουργείται το μαγευτικό φαινόμενο του αγαπιακού σέλας (να με συγχωρήσετε αλλά δεν γνωρίζω αν το σέλας κλίνεται και πως). Στόχος μας σύμφωνα με τη θεωρία πρέπει να είναι η εκπομπή όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ποσότητας αγαπονίων, κατά προτίμηση με τη μορφή καταιγιστικών πυρών προς όλες τις κατευθύνσεις, ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες να βιώσουμε την εμπειρία του φαινομένου του αγαπιακού σέλας.

Επειδή εσείς τώρα θα νομίζετε ότι πρόκειται για καμιά θεωρία τυχαία, να σας θυμίσω πόσες φορές έχει υμνηθεί από την τέχνη, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το τραγούδι "love is in the air" (ναι ντε για το αγαπιακό νέφος μιλάει) και τα καρτούν που πετούν καρδούλες από τα μάτια (δεν είναι παρά μια προσπάθεια γραφικής αναπαράστασης αγαπονίων).

Να σας επισημάνω τέλος, ότι η ζεστή ατμόσφαιρα του καλοκαιριού ευνοεί τη διάχυση των αγαπονίων στον περιβάλλοντα χώρο. Γι' αυτό συντονίστε τους δέκτες, ρυθμίστε τους πομπούς και αναμείνατε την εμφάνιση του αγαπιακού σέλας.

Τα δικά μας 30

Μεταξύ των δημοσιεύσεων για την όπερα και το vintage μεσολάβησε κάποιο διάστημα που μικρό δε το λες. Θα νομίσατε ότι μου έπεσε βαριά η όπερα, αλλά είναι που είστε κακεντρεχείς. Θεέ μου τι τρόποι, κακολογώ του λιγοστούς μου αναγνώστες! Μη δίνεται σημασία αγαπητοί αναγνώστες, είναι που σε αυτό το διάστημα μεγάλωσα κατά ένα χρόνο και όπως είναι γνωστό τα γεράματα φέρνουν γκρίνια, δυστροπία και άλλες ευχάριστες παρενέργειες. Επίσης είχε έκλειψη την Κυριακή και είναι γνωστές οι επιπτώσεις της στο κατατρεγμένο ζώδιο του καρκίνου. Δικαιολογήθηκα επαρκώς? Για να συνεχίζετε την ανάγνωση ελπίζω πως ναι.

Μεγάλωσα λοιπόν κατά ένα χρόνο, έγινα 27 (θα το φωνάζω μπας και το συνηθίσω) και είπα να μπω στη χρονομηχανή να κάνω ένα ταξιδάκι. Δε μου έφταναν όλα τα υπόλοιπα πηγαινέλα, ήθελα και ταξίδι στο χρόνο. Θέλετε να κάνουμε και ένα μαζί? Άντε τότε επιβιβαστείτε, βιαστείτε. Όλοι μέσα? Ξεκινάμε και κατευθυνόμαστε καμιά 20αριά χρόνια πριν, κοντά στην ηλικία των 10 χρονών, λίγο κάτω, λίγο πάνω δεν έχει σημασία, το μηχάνημα δεν είναι και ακριβείας.

Τότε οι 30 -βάλτε η βγάλτε κάτι ανάλογα την περίπτωση- ήταν οι γονείς μας, οι θείοι μας, οι γονείς των φίλων μας. Άλλες εποχές βλέπετε, άλλα ήθη και έθιμα. Ήταν οι μεγάλοι, στα μάτια μας τα ήξεραν όλα, μας προστάτευαν από όλα και φρόντιζαν για όλα.

Μπείτε πάλι στο όχημα και πάμε λίγο πιο μπροστά στο χρόνο, εκεί γύρω στα 20. Τότε δε θα περιγράψω πως ήμασταν, η λέξη φοιτητική ζωή τα λέει όλα. Θα περιγράψω όμως τι νομίζαμε ότι θα είμαστε εκεί γύρω στα 30. Νομίζαμε που λέτε ότι θα είμαστε μεγάλοι, με σπουδαίες δουλειές, οικογένεια, κουτσούβελα στα σκαριά, δε συνεχίζω το πιάσατε το νόημα.

Τελευταία επιβίβαση, έλα παιδιά τρέχουμε τώρα, θα αργήσουμε και πρέπει να επιστρέψουμε στο παρόν. Γυρίσατε όλοι? Δε πιστεύω να μας την έκανε κανείς και να ξέμεινε στα 20. Να σας πω για τα δικά μας 30 -είπαμε βάλτε ή βγάλτε κάτι για να είμαστε μέσα- τώρα. Στα δικά μας 30 μεγάλοι δε νιώθουμε, δουλειές άλλοι έχουν -σοβαρές δεν ξέρω άμα είναι-, άλλοι ψάχνουν, οικογένειες και παιδιά είναι για την ώρα όνειρο θερινής νυκτός και τα υπόλοιπα τα αφήνω απ' έξω. Τα δικά μας 30 είναι διαφορετικά, από εκείνα που νομίζαμε.

Ίσως κακώς γενικεύω και μιλάω για όλους. Πρέπει να πω για τα δικά μου 27. Μπορεί να μην είναι εκείνα που πίστευα ή εκείνα που σχεδίαζα, έχουν όμως μια δυναμική και μια ελευθερία, αλλιώτικη. Τέτοια που μόνο προβλέψεις δε μπορώ να κάνω για τα δικά μου 30 και το πιο μακρινό ακόμα μέλλον. Αυτό είναι μάλλον αγχωτικό, αλλά είναι εξίσου ή μάλλον περισσότερο, συναρπαστικό.

Συναίσθημα vintage

Για το Βασιλικό έχω γράψει ξανά σε αυτό τo blog και τώρα θα γράψω πάλι. Την πρώτη φορά ήταν με αφορμή τη ραδιοφωνική του συνέντευξη εν' όψει της κυκλοφορίας του Vintage. Δύσκολος ο Βασιλικός, ιδιαίτερος, λιγομίλητος, με θέματα μέσα του που βγαίναν και λίγο, μπορεί και πολύ, έξω του. Τα τραγούδια στο Vintage αριστουργηματικά, όπως γράφουν και όλοι οι κριτικοί για το δίσκο του. Αυτά από τις κουβέντες του και την ακρόαση του δίσκου.

Μετά τον είδα και τον άκουσα να τραγουδάει. Χτες, χτες το βράδυ, και τον άκουσα και τον είδα. Να σας πω? Τι ρωτάω, αφού θα πω τελικά. Τι να πω δηλαδή, που τραγούδι και σφαλιάρα ήταν αυτό. Θα το πω χοντροκομμένα να το καταλάβετε. Κουβάς στο πηγάδι της ψυχής, η φωνή του Βασιλικού. Τραγούδι και βύθισμα του κουβά και με το ανέβασμα συναίσθημα. Συναίσθημα από εκείνο που έχεις θάψει, από εκείνο που αρνείσαι ότι νιώθεις και από εκείνο που δε ξέρεις ότι νιώθεις.

Έτσι είναι οι ερμηνείες του Βασιλικού, σφαλιάρες στην άρνηση και τη λήθη. Σου βγάζουν τα συναισθήματα και τα αφήνουν να χορεύουν στο ρυθμό τους και άντε να τα μαζέψεις εσύ. Μπορεί να τα παλεύεις καιρό, να αλλάζεις τόπους και να νομίζεις πως αυτά έμειναν πίσω και έρχεται μια ερμηνεία και σε ξεμπροστιάζει και εσένα και αυτά. Λόγια περισσότερα δεν έχω να πω, μόνο συγκίνηση.