Μια βραδιά στην όπερα

Υποσχέθηκα εντυπώσεις από το project "Μια βραδιά στην όπερα" και είμαι εδώ για να κρατήσω το λόγο μου. Καταρχήν να σας δώσω τα απαραίτητα στοιχεία. Τόπος: Ηρώδειο, Παράσταση: Νόρμα, Ημέρα: Παρασκευή 18 Ιουνίου (ζεστή και υγρή καλοκαιρινή βραδιά). Να ξεκαθαρίσω ακόμα ότι αντιμετώπισα τη βραδιά ως project-εμπειρία γιατί όπερα δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ μέχρι τώρα, οπότε δεν ήξερα τι επίδραση μπορούσε να έχει στα αυτιά και το συναίσθημά μου.

Σκηνή πρώτη, το μαγευτικό Ηρώδειο. Θα γίνω λυρική παρότι προτιμώ την κυνικότητα, την ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό στον τρόπο που γράφω και θα σας πω, ότι το Ηρώδειο, με φόντο τον αττικό ουρανό και την πάντα επιβλητική Ακρόπολη, είναι ένας χώρος που μπορεί να σε πλημμυρίσει με συναισθήματα ακόμα και αν απλά βρίσκεσαι εκεί. Πόσο μάλλον όταν μπαίνοντας αντικρίζεις το λιτό αλλά καθηλωτικό σκηνικό της παράστασης, την πολυπληθή ορχήστρα και το αφοσιωμένο πλήθος.

Σκηνή δεύτερη, η παράσταση. Φωνές που σε αφήνουν άφωνο (με την εξαίρεση του πρωταγωνιστή, που δε μπορώ να το τεκμηριώσω λόγω της μικρής εξοικείωσής μου με το είδος, αλλά δε μου άρεσε), μουσικές αιθέριες, λυρικότητα και κορύφωση, αλλά και άβολες θέσεις, ψιλόβροχο και ανοιχτές ομπρέλες συνέθεσαν το σκηνικό.

Επίλογος, η κάθαρση. Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει όπερα για τον κόσμο, ας πούμε τον αμύητο κόσμο, που και εγώ εκεί ανήκα μια βδομάδα νωρίτερα. Νομίζω σημαίνει τσιρίδες, χοντρές κυρίες και δήθεν κουλτουριάρηδες θεατές. Μια βδομάδα μετά, νομίζω ότι την πρώτη φορά που παρακολουθείς απλά νιώθεις σα να το έκανες πάντα. Λες και κάθε βράδυ άκουγες μια άρια λίγο πριν κοιμηθείς. Μπορεί και να φταίει η υπέροχη άρια Casta Diva, που είμαι σίγουρη πολλοί έχουμε ακούσει και μαγευτεί χωρίς να το γνωρίζουμε.


Ψηλοτάκουνα στην πυρά

Μιας και το καλοκαιράκι αποφάσισε να μας τιμήσει επιτέλους ουσιαστικά με την παρουσία του και μπήκαμε στη διάθεση ήλιος, θάλασσα, μαγιό και σαγιονάρα, είπα να κάνω ποδαρικό της σεζόν στην Κεφαλλονιά που πέφτει κοντά, έχει και ωραία καταγάλανα νερά. Βρίσκομαι λοιπόν το Σάββατο που μας πέρασε να πίνω το ποτό μου στην πλατεία του Αργοστολίου. Παρ' ότι νησιώτικη πρωτεύουσα, το Αργοστόλι δε φημίζεται για τη γραφικότητά του και δε διαθέτει μπαράκια με θέα τη θάλασσα. Περιμένεις όμως το καλοκαιρινό αεράκι να έχει εισχωρήσει λίγο στην ενδοχώρα και η καλοκαιρινή αύρα που συνοψίζεται στο τρίπτυχο χαλαρή διάθεση, σανδάλι και ανάλαφρα ενδύματα να επικρατεί.

Για να μη λέω ψέμματα η χαλαρή διάθεση υπήρχε, τα σανδάλια όμως και τα ανάλαφρα ενδύματα απουσίαζαν παντελώς. Ψηλοτάκουνα στα πιο απίθανα σχέδια και χρώματα, έδιναν και έπαιρναν, ενώ τα ρούχα και το μακιγιάζ παρέπεμπαν περισσότερο σε κόκκινο χαλί και λιγότερο σε καλοκαιρινή έξοδο. Ότι όλες ήταν wannabe Σάρες Τζέσικες, θα με πείτε υπερβολική άμα το πω.

Βρε κορίτσια, εντάξει και εγώ το έβλεπα το SATC και μάλιστα φανατικά. Ξέρω του διαλόγους απ' έξω και τα συνολάκια των πρωταγωνιστριών σε κάθε σκηνή. Και δε λέω, πλάκα είχε και καινοτόμο ήταν για την εποχή του και από όλα. Αλλά μη τρελαινόμαστε. Επειδή οι παλαβές τρέχανε στην 5η λεωφόρο με τα δωδεκάποντα, να σπάσουμε κανένα πόδι στα πλακόστρωτα των νησιών? Αυτό που έχουμε θεοποιήσει τα παπούτσια (να σημειωθεί ότι και εγώ τους έχω αδυναμία και έχω την ταπεινή μου συλλογή), μαζί με διάφορα άλλα αγαθά, ανεξάρτητα με το πόσο προσαρμοσμένα είναι στη δική μας πραγματικότητα χρήζει αναθεώρησης επειγόντως.

Για φέτος το καλοκαίρι λέω να αντισταθούμε, να φορέσουμε τις σαγιονάρες μας ακόμα και αν είναι mitsuko πλαστικές, τα σανδάλια μας αν θέλετε κάτι πιο αρχαιοελληνικό ή έστω τις χαβανίτσες (που λέει και η Κεφαλλονίτισσα φίλη Ρίτσα τις havaianas) αν επιμένετε σε κάτι πιο σικ και να αφήσουμε το καλοκαιρινό αεράκι ελεύθερο να δροσίσει τα ποδαράκια μας.

Κορίτσια - Αγόρια 1-1

Το μουντιάλ ξεκίνησε και τα αγόρια κήρυξαν το μήνα ιερό, αφιερωμένο στο προσκύνημα της στρογγυλής θεάς. Παράλληλα αντρικά περιοδικά και τηλεοπτικές εκπομπές άρχισαν τα σεμινάρια συμπεριφοράς του γυναικείου κοινού απέναντι στους προσκυνητές. Και τα ξεκίνησαν με τη βεβαιότητα ότι οι γυναίκες έχουν καταστρώσει ένα μεθοδικό, σατανικό σχέδιο για να αποσπάσουν την προσοχή τους από το ποδόσφαιρο (μόνο τις βουβουζέλες δε μας έχουν προσάψει ακόμα).

Αγαπητοί κύριοι, ποιος σας είπε καταρχήν, ότι τα κορίτσια μισούν τη μπάλα Κάποια παρακολουθούν με ενδιαφέρον το ιερό σπορ, με ταπεινά - βλέπε κούκλους ποδοσφαιριστές - ή μη κίνητρα και κάποια άλλα παραμένουν αδιάφορα χωρίς καμία πρόθεση εμπλοκής. Όχι πλέον οι περισσότερες γυναίκες δεν γκρινιάζουν, "Μώρο μου πάμε βόλτα", την ώρα που παίζει η Βραζιλία, γιατί έχουν και άλλα πράγματα να κάνουν την ίδια ώρα. Ούτε αποστρέφονται το θέαμα της αντροπαρέας που πίνει μπύρες και φωνάζει μπροστά από μια οθόνη.

Γιατί να σας πω ένα μυστικό? Η αφοσίωση των αντρών στη στρογγυλή θεά είναι γοητευτικό χαρακτηριστικό. Όπως και άλλα αντρικά "κουσούρια" για τα οποία διαμαρτυρόμαστε συχνά. Τι να γίνει όμως, τα διακριτά χαρακτηριστικά των δύο φύλων, είναι που συντηρούν ένα μέρος της μαγείας της μεταξύ τους σχέσης. Γι' αυτό αγόρια δείτε τη μπάλα με την ησυχία σας και αφήστε τα κορίτσια να κάνουν τα ψώνια τους.

Μη λυπάσαι την αρπαχτή σου!

Λίγο το καλοκαίρι, λίγο η ματαιότητα του κόσμου που πάει από το κακό στο χειρότερο και μπορεί να μη την βγάλει μετά το 2012, το έχουν ρίξει όλοι στη φιλοσοφία ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο από τέτοιος μας. Στα πλαίσια αυτής της φιλοσοφίας, οι περισσότερες 25 something, 30 παρά something φίλες έχουν αποφασίσει ότι μόνο ο έρωτας θα μας σώσει, ως πράξη ή/και ως συναίσθημα. Sex & the City το έκανα το blog, αλλά ένεκα η αναγνωσιμότητα που έχει πέσει θύμα της καλοκαιρινής ραστώνης.

Μου λέει λοιπόν πρόσφατα μια από αυτές τις φίλες που κάνει τη θεωρία πράξη με 40άρι τύπο αγνώστων λοιπών στοιχείων και συμφωνία περνάμε καλά και ας πάει και το παλιάμπελο. "Έχω αρχίσει και τον λυπάμαι, είναι τόσο καλός και τρυφερός. Ξέρεις πόσο του αρέσουν οι αγκαλιές!". Τα προηγούμενα χαρακτηριστικά είναι προφανές ότι δεν χωρούν στην παγιωμένη αντίληψη περί διαδικασιών "ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε". Χωράνε όμως τα συναισθήματα συμπόνοιας? Γλυκιά μου, λέω και 'γω, γίνεται να λυπάσαι την αρπαχτή σου? Είναι σα να βγαίνεις για να πιεις μέχρι τελικής πτώσης και να λυπάσαι το barman γιατί γεμίζει κάθε τρεις και λίγο τα σφηνάκια.

Τι να κάνουμε βρε παιδιά, έτσι είναι οι αρπαχτές παντός είδους. Δε χωράνε συναισθήματα αυτού του τύπου γιατί άμα αρχίσεις το τσάι και τη συμπάθεια, στην καλύτερη να την βγάλεις με κουλουράκια βουτύρου. Αρπαχτή και κουλουράκια όμως, και ειδικά βουτύρου, μαζί δεν πάνε!

Έχουμε γύρισμα

Τι κάνει ο υποφαινόμενος blogger σε μια εποχή που διάθεση και έμπνευση είναι στο ναδίρ? Θα σας πω πρώτα τι θα έκανα σε άλλες εποχές, όταν οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις ήταν λιγότερο ραγδαίες τα χρόνια μου λιγότερα και ο χρόνος μου πολύς. Θα περνούσα μια μίνι κατάθλιψη, θα κοιτούσα το ταβάνι στωϊκά καθ' όλη τη διάρκειά της και θα περίμενα. Θα περίμενα και θα περίμενα μέχρι τη μέρα που θα ξυπνούσα, θα αποφάσιζα ότι το ταβάνι όσο και να το κοιτάς ταβάνι παραμένει και επιτέλους θα συνέχιζα ορμητικότερα να ζω.

Αυτά, που λέτε, στις άλλες εποχές γιατί σήμερα δεν προλαβαίνω να περάσω τη μίνι κατάθλιψή μου. Προλαβαίνω δηλαδή αλλά σα να μου φαίνεται ότι είναι πολυτέλεια να κοιτάς το ταβάνι που μένει πάντα ίδιο, ενώ όλα γύρω αλλάζουν τόσο γρήγορα και τα χρόνια πάντα λιγοστεύουν. Γι' αυτό ψάχνω καμιά καλύτερη εναλλακτική προκειμένου να επαναφέρω τη διάθεση και την έμπνευσή μου. Και τι καλύτερο από νέες εμπειρίες. Έτσι σκέφτηκα ο blogger και αποφάσισα να συμμετάσχω στα γυρίσματα ενός διαφημιστικού για την τηλεόραση.

Σας την έφερα λίγο με την εισαγωγή του post. Νομίσατε ότι θα γράψω τίποτα σοβαρό ε? Μπα τα σοβαρά με καταθλίβουν και είπαμε χρόνος για ταβανοθεραπεία δεν υπάρχει. Μαθαίνω λοιπόν ότι γυρίζεται στην Πάτρα το νέο σποτάκi εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, από αυτά με τον κόσμο τον πολύ. Πάμε, λέμε με την Όλυ, πλάκα θα έχει και όντως πήγαμε.

Πλάκα είχε δε λέω. Ο σκηνοθέτης με τη μια τελευταία σκηνή που τελειωμό δεν είχε, ο νεαρόκοσμος που συμμετείχε με τη βαβούρα και το χαβαλέ του, τα παιδιά της παραγωγής που το διασκέδαζαν μέσα στη ζέστη και τον αποσυντονισμό. Ενδιαφέρουσα εμπειρία, αλλά μεταξύ μας στην ηλικία μου (όχι δεν είμαι μεσήλιξ!) δε το ξανάκανα γιατί στο τέλος μου έμεινε μια μικροηλίαση και ένα ωραιότατο εγκαυματάκι από την υπερέκθεση στα φώτα των προβολέων!

Αυτό μπορεί να μη το ξανάκανα (εντάξει αν μιλάμε για πρωταγωνιστικό ρόλο το συζητάμε), αλλά εμπειρίες θα συνεχίσω να συλλέγω μέχρι να βρω την έμπνευσή μου. Και για να πάρετε μια ιδέα από τα προσεχώς, το επόμενο project έχει τίτλο "Μια βραδιά στην όπερα" και θα σας πω για τις παρενέργειες μετά την ολοκλήρωσή του.

Όταν ήμαστε μικροί

Όταν ήμασταν μικροί ήταν αλλιώς, λέει ένα τραγουδάκι. Όχι μόνο ο κόσμος και 'μεις είμαστε αλλιώς. Μας θυμήθηκα πιτσιρίκια να διοργανώνουμε σε διακοπές ολόκληρο καλλιτεχνικό φεστιβάλ, από έκθεση ζωγραφικής και γυμναστικές επιδείξεις μέχρι θεατρική και μουσική παράσταση. Μας θυμήθηκα να στήνουμε ολόκληρα παιχνίδια στα πρότυπα τηλεπαιχνιδιών με παρουσίαση, ερωτήσεις και αυτοσχέδια δώρα για το νικητή. Μας θυμήθηκα να φτιάχνουμε τα καλοκαίρια από ένα διαφορετικό σπιτάκι στην αυλή, από ινδιάνικη σκηνή μέχρι αχυρένια καλύβα.

Μπορώ να επαναφέρω με τις ώρες μνήμες-αποδείξεις της παιδικής δημιουργικότητας και ενεργητικότητας, αλλά σίγουρα όλοι έχετε μπόλικες απ' αυτές. Αυτό που ψάχνω τώρα όμως, δεν είναι οι μνήμες. Ψάχνω να βρω πως εξελίχθηκε η απίστευτη αυτή παιδική έμπνευση στην ενήλικη ζωή μας. Φοβάμαι μήπως δεν εξελίχθηκε, μήπως χάθηκε κάπου μέσα σε καφέδες, ποτά, ψώνια και ανούσιες ή και ουσιαστικές συζητήσεις. Και αυτό το τελευταίο το λέω με γερή δόση αυτοκριτικής μέσα.

Ελπίζω ότι κάνω λάθος. Ότι υπάρχουν ακόμα εκεί έξω παρέες που κάνουν τα ερεθίσματα πράξη και δημιουργία, όπως τα παιδιά. Σκέφτομαι ότι τη μισή από την παιδική μας δραστηριότητα να ζωντανέψουμε και να διοχετεύσουμε σε επαγγελματικές, καλλιτεχνικές και πάσης φύσεως ασχολίες θα σταματήσουν να υπάρχουν τόσοι "επίπεδοι", wannabe δημόσιοι υπάλληλοι. Και που ξέρετε μπορεί να αρχίσουμε να χαιρετάμε όλοι μαζί με χαρά τα αεροπλάνα στον ουρανό (έτσι έκαναν σήμερα τα παιδάκια σε έναν παιδικό σταθμό)!