Τουλάχιστον σήμερα είναι γαλάζιος

Τώρα τελευταία έχω γίνει σαν εκείνο τον τυπάκο που κορόιδευα στο post "Και μετά τι?". Όλο κάτι περιμένω, όλο για κάτι ανησυχώ και να χαίρομαι με όσα όμορφα συμβαίνουν στην καθημερινότητα, το ξεχνάω. Όχι ότι παλιά ξύπναγα κάθε μέρα μέσα στην τρελή χαρά, ήταν όμως μέρες που χαζοχαιρόμουν με διάφορα πράγματα. Για τον ουρανό που είναι γαλάζιος, γιατί υπάρχουν ωραία αγόρια, γιατί είναι νόστιμο το μεσημεριανό, γιατί είδα μια καλή ταινία και πάει λέγοντας. Χτες λοιπόν αναρωτιόμουν ποια ήταν η τελευταία φορά που χάρηκα με κάτι απλό και δε μπορούσα να θυμηθώ.

Ανησύχησα, που λέτε, γιατί δεν είναι του τύπου μου να μην χαζοχαίρομαι. Έβαλα λοιπόν θερμόμετρο, έβγαλα την γλώσσα μου έξω να δω το χρώμα της, έβηξα δυνατά, αλλά όλα φυσιολογικά. Άρα, λέω, το πρόβλημα δεν είναι παθολογικό, άλλο θα φταίει. Τα έβαλα κάτω λοιπόν να βρω τι φταίει και έβγαλα το εξής συμπέρασμα. Δεν προλαβαίνω. Δεν προλαβαίνω να χαρώ, γιατί πάνω που πάει αντανακλαστικά να αντιδράσει ο οργανισμός με συναισθήματα εφορίας στα εξωτερικά ερεθίσματα (βλέπε ωραίο αγόρι ας πούμε), έρχεται η ανησυχία για το μέλλον.

Δεν ανησυχώ μήπως αύριο ο ουρανός γίνει μοβ ή το αγόρι ασχημύνει. Έχω αυτή τη γενική ανησυχία, του τύπου ρε που πάμε, που έλεγε και ο Αυλωνίτης (αυτός δε το έλεγε?). Αλλά μ' έχει κουράσει όσο δε πάει αυτή η κατάσταση. Τι σόι προγραμματισμός είναι αυτός του ανθρώπινου εγκεφάλου να σκέφτεται όλη την ώρα το μετά και να ξεχνάει το τώρα, δεν καταλαβαίνω. Άσε που αν τελικά ο ουρανός αύριο γίνει μοβ θα έχεις χάσει και την ευχαρίστηση να τον χαρείς σήμερα που είναι γαλάζιος.

Επί προσωπικού

Από μικρή είχα το εξής θέμα. Πολλά είχα, δηλαδή, αλλά για ένα θα πούμε τώρα. Πάντα λοιπόν έπαιρνα πολύ προσωπικά, όποιες κατηγορίες αφορούσαν ένα σύνολο του οποίου ήμουν μέλος. Καθίστε να σας δώσω ένα παράδειγμα να το καταλάβετε. Έλεγε ο δάσκαλος στην τάξη, δεν προσέχετε, εγώ ένιωθα λες και μαλώνει εμένα, ασχέτως αν χάζευα ή παρακολουθούσα. Ακριβώς επειδή έπαιρνα τα πάντα προσωπικά, αισθανόμουν έντονα την ανάγκη να υπερασπιστώ το σύνολο στο οποίο ανήκα με λόγια και κυρίως με πράξεις που αποδείκνυαν το λάθος των ισχυρισμών. Μετά μεγάλωσα και έμαθα να ισορροπώ λίγο τα πράγματα, λέμε τώρα!

Πρόσφατα λοιπόν σε μια συζήτηση που ξεκίνησε από τα αρχιτεκτονικά μανιφέστα, φτάσαμε στη γενιά μου. Μια γενιά που δεν έχει παράγει και τίποτα σπουδαίο, σύμφωνα με το συνομιλητή, ούτε καν λίγη αμφισβήτηση, να ταρακουνήσει τα νερά. Επειδή, όπως σας είπα παραπάνω, έχω σταματήσει να παίρνω τα πράγματα επί προσωπικού, δεν ένιωσα καμιά σπουδαία ανάγκη να εκπροσωπήσω και να υπερασπιστώ τη γενιά μου. Όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχω πολύ διάθεση να "επιτεθώ" στην προηγούμενη γενιά, αυτή των μπαμπάδων μας.

Αυτή τη γενιά με τις μεγάλες ιδέες και τις βαθυστόχαστες θεωρίες. Όλο σκέψεις, αναζητήσεις, ανατροπές και φιλοσοφίες ήταν αυτή η γενιά. Στην πράξη σας θέλω μάγκες. Οι αναζητήσεις και οι ζυμώσεις ωραίες και αναγκαίες είναι. Στην πράξη όμως, μαντάρα τα κάνατε. Δεν ξέρω αν εμείς, το ξέρω παρασύρομαι και το παίρνω προσωπικά και κάνω το εγώ εμείς, δεν ξέρω αν παράγουμε ιδέες και αμφισβήτηση. Μπορεί και να μην είμαστε σπουδαία γενιά, σαν αυτή που μεγάλωνε το '60. Κάποιοι όμως από εμάς δίνουν τον αγώνα τους στην πράξη. Παλεύουν να γίνουν καλοί επιστήμονες, καλοί επαγγελματίες, καλοί οικογενειάρχες και άνθρωποι. Παλεύουν να επιβιώσουν στο κόσμο που δημιούργησαν οι μεγάλοι προβληματισμοί. Και ακόμα νομίζω ότι παλεύουν να καταλάβουν αν αξίζει να κάνουν το εγώ εμείς, να βρουν σε ποια σύνολα ανήκουν και αν αξίζει να τα υπερασπιστούν.

Επανεκκίνηση

Έχω να γράψω καιρό, το ξέρω. Από τότε που είπα θα σας ενημερώσω με νεότερα από το ημερολόγιο καταστρώματος. Συνήθως αργώ να γράψω όταν απασχολούμαι με όμορφα και δημιουργικά πράγματα. Όταν λείπω ταξιδάκι, όταν παρακολουθώ την τέχνη, κάνω κάτι τελοσπάντων που μου δίνει τροφή για τούτο εδώ το πόνημα.

Αυτή τη φορά όμως δεν έκανα τίποτα δημιουργικό. Απλά στεκόμουν, σαν υπολογιστής σε αναμονή. Απλά στεκόμουν. Το καράβι, όπως όλοι ξέρετε καλά, συνεχίζει να ταξιδεύει χωρίς πυξίδα και χωρίς χαραγμένες διαδρομές. Εμείς στεκόμαστε σε αναμονή.

Λοιπόν εμένα η αναμονή με κουράζει. Παρότι παλεύω μεγαλώνοντας να καλλιεργήσω το χαρακτηριστικό της υπομονής μέσα μου, δε μπορώ να πω ότι τα έχω καταφέρει με επιτυχία. Και να σας πω και κάτι ακόμα, θα συμφωνήσω με το μισάνθρωπο, μηδενιστή και χίλια ακόμα κακά της μοίρας του, ήρωα του "Whatever Works" (της ταινίας του Woody Allen). Ο Ιώβ ήταν μεγάλος βλάκας. Θέλω λίγο ενθουσιασμό, λίγη παρόρμηση. Η αναμονή με αποκοιμίζει. Αυτός μου φαίνεται είναι και ο στόχος της, οπότε μια χαρά την κάνει τη δουλειά της.

Εμείς τι κάνουμε είναι το θέμα. Επανεκκίνηση κάνουμε βρε παιδιά! Ποιος διαλέγει δηλαδή την αναμονή? Η το κλείνεις το ρημάδι να πάει στο διάολο ή του κάνεις μια επανεκκίνηση μπας και πάρει τα πάνω του. Μη πει κανείς είσαι μηχανικός η/υ και έχετε το restart για καραμέλα, γιατί θα με τσατίσετε. Τι κακό δηλαδή έχει η επανεκκίνηση όταν στο 90% των περιπτώσεων κάνει τη δουλειά της? Μπορεί να μην εντοπίζεις τα αίτια του προβλήματος, αλλά λύνεις το πρόβλημα και προχωράς και αυτό είναι το ζητούμενο.

Πάω τώρα, να βρω το restart για τις σκέψεις μου, γιατί το μηχάνημα δεν ήρθε με καλό εγχειρίδιο και το κουμπάκι δεν είναι στην προβλεπόμενη θέση.

Το παραπάνω

Με ρώτησαν γιατί δεν γράφω κάτι περισσότερο για την πραγματικότητα που ζούμε. Δεν γράφω γιατί πολλά διαβάζω, πολλά ακούω και ακόμα περισσότερα σκέφτομαι. Θα μου πείτε συμπέρασμα δεν έχεις βγάλει ακόμα? Έχω βγάλει ως ένα βαθμό και με επιφυλάξεις. Είμαι σίγουρη ότι τα κοντέρ δεν έχουν μηδενίσει. Όχι μόνο δεν έχουν μηδενίσει, αλλά σα μουρλά γυρίζουν γύρω γύρω. Δε φοβάμαι μη φτωχύνουμε, μη χάσουμε την πολυτέλεια ή το βόλεμα. Φοβάμαι όμως μη ξυπνήσουμε δέκα χρόνια μετά και έχουμε χάσει τη ζωή. Άμα η ζωή είναι μόνο αγώνας επιβίωσης, τότε δε θα την έχουμε χάσει. Κουτσά στραβά κάπως θα τα έχουμε καταφέρει. Άμα όμως είναι κάτι παραπάνω που κατά βάση το κάνεις στα πιο δημιουργικά σου χρόνια, κάπου μεταξύ 25 και 40, τότε μια γενιά, η δική μου η γενιά μπορεί να έχει χάσει.

Γιατί για να κάνεις το παραπάνω πρέπει πρώτα να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις και δεύτερο να στηρίζεσαι και να εμπιστεύεσαι. Θα το πιάσω από το τέλος. Πρέπει να στηρίζεσαι σε ένα καράβι καλό και να εμπιστεύεσαι τον καπετάνιο και το πλήρωμα. Άμα συμβαίνει αυτό μπορείς και να ελπίζεις ότι θα φτάσεις κάποια στεριά και στο ενδιάμεσο να απολαμβάνεις το ταξίδι. Διαφορετικά έχεις την έννοια από που να πιαστείς να μη βουλιάξεις. Θα μου πείτε έχει και αυτό τη χάρη του. Μπορεί αλλά μέσα στη φουρτούνα δεν έχω αποφασίσει ακόμα και ας πρέπει τότε οι αποφάσεις να παίρνονται γρήγορα και δυναμικά.

Επιλογές, βέβαια, πάντα υπάρχουν. Να εγκαταλείψεις το καράβι και να κολυμπήσεις μέχρι το επόμενο. Να αλλάξεις καπετάνιο και πλήρωμα. Ακόμα και να μείνεις, να κάνεις το καλύτερο που μπορείς σε αυτό, έχοντας λάβει υπόψη σου ότι ακόμα και αν φύγει ο καπετάνιος τους ίδιους επιβάτες το καράβι θα κουβαλά. Οι επιλογές όμως συναρτώνται άμεσα με τις επιθυμίες και τους στόχους και έλα που μέσα στην καταιγίδα ούτε αυτά είναι ξεκάθαρα. Μάλλον αναθεωρούνται και ανασχεδιάζονται.

Για την ώρα θα σας εξομολογηθώ την αλήθεια. Έχω ξενερώσει και με την καταιγίδα την έξω και με την καταιγίδα τη μέσα. Έχω ξενερώσει και με το καράβι και με 'μενα. Μόλις έχω νεώτερα θα ενημερώσω το ημερολόγιο καταστρώματος.

Ο πίνακας της φωτογραφίας είναι του ζωγράφου Τηνιακού