Να μηδενίσουν τα κοντέρ

Τα αγαπημένα μου βιβλία, όταν ήμουν μικρή, ήταν αυτά που οι ήρωες τους έφτιαχναν τη ζωή τους από το μηδέν, από το τίποτα. Για να καταλάβετε, όσο πιο τίποτα τόσο το καλύτερο. Ο Ροβινσώνας ας πούμε. Ναυάγησε στο ερημονήσι και έστησε τη ζωή του μόνος και από την αρχή, με σανίδες από το ναυαγισμένο σκαρί και καρύδες από τους κοκοφοίνικες. Η Αστραδενή, μικρή και κατατρεγμένη στην πόλη και το σπιτάκι της έφτιαξε και τη ζωή της ολόκληρη.

Μ' άρεσαν αυτά τα βιβλία. Μου δίναν ελπίδα. Με έκαναν να σκέφτομαι ότι μπορεί να είσαι στο μηδέν, στον πάτο και λιθαράκι, λιθαράκι να φτιάξεις τον κόσμο σου. Όπως εσύ τον ονειρεύεσαι και όπως η πραγματικότητα σου επιτρέπει. Σε κάθε περίπτωση οι ήρωες τους είχαν τον έλεγχο ακόμα και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες και ανάλογα με τις ικανότητες τους, έκαναν τα μικρά τους θαύματα.

Έτσι σκεφτόμουν και εγώ πως ότι και να συμβεί και στο μηδέν να φτάσουμε, όλα από την αρχή θα τα στήσουμε και μπορεί καλύτερα και ομορφότερα από πριν να γίνουν. Δεν υπολόγισα όμως πόσο δύσκολα μηδενίζουν τα κοντέρ και πόσο επώδυνη είναι η επιβράδυνση μέχρι τον πάτο. Ειδικά όταν δε τον βλέπεις ούτε με κιάλια.

Αντε γαμώ το να φτάσουμε στο μηδέν, στο μείον ή κάπου που να μπορούμε να ξεκινήσουμε πάλι. Θα τη χτίσουμε τη ριμάδα τη ζωή πάλι. Και την αισιοδοξία και τη δύναμη θα βρούμε, αλλά να φτάσουμε σε εκείνο το μηδέν.

Τα ρινοδέλφινα και η επικοινωνία

Τα ξέρετε τα ρινοδέλφινα? Μπορεί το όνομα να σας μπερδεύει, όπως και μένα όταν το άκουσα, όμως είναι ένα πολύ κοινό είδος του συμπαθούς θηλαστικού. Ο Φλίπερ από τη γνωστή σειρά των 60s ήταν ρινοδέλφινο. Μου είπε λοιπόν κάποιος για ένα ντοκιμαντέρ, που έδειχνε τα ρινοδέλφινα να επικοινωνούν, εκπέμποντας ήχους σε συχνότητες που μόνο αυτά μπορούν να ακούσουν και να αντιληφθούν. Με οδηγό αυτούς του ήχους, λέει, διασχίζουν θάλασσες και ωκεανούς για να ανταμώσουν. Όχι δε θα κάνουμε ζωολογία σήμερα. Απλά για άλλη μια φορά το πάω μέσω Λαμίας για να πω αυτό που θέλω!

Άμα λοιπόν είσαι ρινοδέλφινο και εκπέμπεις στις συγκεκριμένες συχνότητες, ψάχνεις και βρίσκεις τα άλλα ρινοδέλφινα, κάνετε παρέα και συννενοήστε μια χαρά. Αν όμως είσαι ρινοδέλφινο και εκπέμπεις σε άλλη συχνότητα? Σε συχνότητα που δεν ακούν οι άλλοι του είδους και δε μπορούν να την εντοπίσουν τι γίνεται? Μάλλον στα ωραιότατα αυτά ζωάκια, το τελευταίο δε συμβαίνει. Μια χαρά τα έχει φτιάξει η φύση και τη βρίσκουν την άκρη τους. Είναι κάτι άλλα ζωάκια όμως, άνθρωποι μου φαίνεται λέγονται, που δεν εκπέμπουν πάντα σε ίδιες συχνότητες, ούτε ακούνε τόσο μακριά όσο τα ρινοδέλφινα.

Κάποιοι από τα ζωάκια αυτά, τους ανθρώπους ντε, εκπέμπουν σε σπάνιες συχνότητες που λίγοι μπορεί να αντιληφθούν. Βγάζουν του ήχους τους αλλά μάταια. Κανείς εκεί γύρω να τους ακούσει. Ποιες να είναι οι επιλογές άμα είσαι ζωάκι που εκπέμπεις σε λάθος συχνότητα? Γίνεται να την αλλάξεις, ή μήπως συνεχίζεις με αυτή επιλέγοντας να εκπέμπεις όλο και πιο μακριά μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος δέκτης?

Επισκέπτης στον τόπο σου

Θα σας εκμυστηρευτώ ένα φόβο μου. Μη πάει το μυαλό σας σε τίποτα που έχει κατάληξη φοβία. Δεν φοβάμαι τα ύψη, τις αράχνες, τα πλήθη. Εντάξει φοβάμαι λίγο τις γέφυρες που είναι πάνω από νερό, έχουν κενά, οπότε βλέπεις το νερό και ταυτόχρονα είναι κρεμαστές, άρα κουνιούνται, σαν αυτή στα Τέμπη. Κουράστηκα που το έγραψα όλο αυτό, πόσο μάλλον να το αναλύσω. Για άλλο πράγμα που φοβάμαι θα σας πω.

Φοβάμαι τον εγκλωβισμό της σκέψης. Φοβάμαι μήπως τα ερεθίσματα πάψουν κάποια στιγμή να είναι αρκετά, το μυαλό βαλτώσει και σταματήσει να βλέπει μακριά, διαφορετικά, εναλλακτικά (πείτε το όπως αλλιώς θέλετε). Πως κρατάς ένα μυαλό ανοικτό, πως το "ταΐζεις" ερεθίσματα και εικόνες, για να φτιάχνει αυτό σκέψεις και δράσεις?

Ταξιδεύοντας θα πουν σίγουρα πολλοί και θα συμφωνήσω. Στα ταξίδια βλέπεις, ακούς, συναναστρέφεσαι πράγματα καινούρια, ανοίκεια και διαφορετικά που σε βάζουν σε σκέψεις, σου δημιουργούν συγκρίσεις και παρατηρήσεις. Ταξιδεύεις και βλέπεις μετά τον κόσμο τον δικό σου με άλλα μάτια. Και όταν δεν ταξιδεύεις τι γίνεται? Πως κρατάς το μυαλό σε εγρήγορση?

Θα μου πείτε διαβάζεις, ενημερώνεσαι, παρακολουθείς την τέχνη. Ναι και αυτά τα κάνεις. Να σας πω κάτι ακόμα? Ταξιδεύεις στον τόπο σου, στο μέρος που ζεις. Το αντιμετωπίζεις σαν επισκέπτης, σα τουρίστας που μόλις έφτασε. Είναι εκπληκτικό το πόσα ανακαλύπτεις μέσα από αυτή τη διαδικασία. Πρόσωπα, πράγματα και μέρη που ποτέ δε φανταζόσουν ότι υπάρχουν. Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το πόσο διαφορετικά βλέπεις όλα όσα γνώριζες ότι υπάρχουν. Ανακαλύπτεις τον κόσμο σου ξανά και μαζί παίρνει λίγο αέρα και το μυαλό σου. Με την καλή έννοια πάντα!

Περπατώντας


Δύο αγχολυτικές συνήθειες έχω, μια καλή και μια κακή. Για την κακή δε θα σας πω. Η καλή είναι το περπάτημα και γι'αυτή θα σας μιλήσω. Όταν λοιπόν το αγγελάκι που συνεχώς μαλώνει με το διαβολάκι πάνω από το κεφάλι μου κερδίζει, φοράω τα αθλητικά μου και κατεβαίνω για περπάτημα. Αν είμαι μόνη μου βάζω τα ακουστικά στα αυτιά να ανεβαίνουν οι ρυθμοί, ενώ αν υπάρχει παρέα κερδίζει η κουβέντα. Ανάλογα με την εποχή και τον τόπο που βρίσκομαι, διαλέγω και το μέρος. Το πάρκο του Φάρου στην Πάτρα, την παραλία του Κατακόλου στο Πύργο ή όπου αλλού μπορείς να δεις πολύ γαλάζιο και πράσινο.

Περπατώντας μπορείς να συναντήσεις τα πιο απίθανα πράγματα και συμπεριφορές. Θέλετε να ξετυλίξω λίγο από το κουβάρι των αλλόκοτων αυτών πραγμάτων, που λέει και η Μυρτώ η Κοντοβά, για να με πιστέψετε? Ξεκινάω την απαρίθμιση. Ένα κουφάρι καρέττας-καρέττας και ένας κορμός σα σφαχτό κρεμασμένο στο κρεοπωλείο. Μια κυρία να περπατά ολόκληρο καλοκαίρι με δίπατες σαγιονάρες. Τσιγγάνοι με μεγάλες λεκάνες γεμάτες γαρίφαλα, να τα καθαρίζουν από τα κοτσάνια τους. Περίεργο μου φάνηκε αυτό το τελευταίο, λες και τα άλλα δεν είναι θα μου πείτε, μα δε ρώτησα τελικά τι έχουν σκοπό να τα κάνουν.

Τα αλλόκοτα πράγματα φέρνουν ανέμελες σκέψεις, οι περίεργες παρουσίες δημιουργούν οικειότητα όταν τις συναντάς συστηματικά, η μουσική ή η κουβέντα σε παρασέρνουν και ο σκοπός επιτυγχάνεται Οι έγνοιες ξεχνιούνται, τα άγχη αποβάλλονται και οι μπαταρίες φορτίζουν μέχρι την επόμενη μάχη του κακού με το καλό.

Το ταξίδι του μυαλού

Το πόσο μου αρέσουν τα ταξίδια πρέπει να το έχω ξαναπεί. Αν δε το έχω πει ρητά, σίγουρα το έχω υπονοήσει. Αυτό που δεν γνωρίζετε, είναι το πόσο λίγο απολαμβάνω την οδήγηση. Τόσο λίγο ώστε το δεύτερο πράγμα που ζήλευα στο Sex and the City μετά τα παπούτσια της Carrie, ήταν ο σοφέρ του Mr. Big.

Όταν λοιπόν ταξιδεύεις, χωρίς να οδηγείς έχεις πολύ χρόνο. Χρόνο να σκεφτείς, αλλά και να παρατηρείς τα πράγματα γύρω σου. Αυτό το τελευταίο μου έχει μείνει από πιτσιρίκα. Τότε που ταξιδεύαμε οικογενειακώς και ο πατέρας μας δεν άφηνε να κοιμόμαστε για να προσέχουμε, λέει, τη διαδρομή. Ομολογουμένως σαδιστικό όταν είσαι πέντε-έξι χρονών. Ο συνδυασμός, όμως, ασυνάρτητων σκέψεων και εικόνων στην ενήλικη ζωή, οδηγεί το μυαλό σε περίεργους συνειρμούς.

Ένα καλοκαίρι, λοιπόν, κάπου έξω από το Μεσολόγγι, το μάτι του ταξιδευτή πέφτει πάνω στο εργοστάσιο αλατιού της «Κάλλας». Σαν παραμελημένο φαινόταν. Απεριποίητο, με το σοφά ξεφτισμένο και το μπετόν της κατασκευής εκτεθειμένο. Το εμφανές μπετόν είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ γοητευτικό αρχιτεκτονικά, υλικό. Αυτό δε το πίστευα πάντα. Όταν ήμουν μικρή θεωρούσα πως τα κτίρια από εμφανές μπετόν είναι μισοτελειωμένα και άσχημα. Μετά μεγάλωσα, το μυαλό μου άνοιξε λίγο (ελπίζω), η παιδεία μου απέκτησε βάθος, ύψος και τα σχετικά (ξαναελπίζω), και είδα την αρχιτεκτονική με άλλα μάτια.

Οι αρχιτεκτονικές ανησυχίες που προήλθαν από την παρατήρηση του εργοστασίου, μου έφεραν σκέψη άλλη. Τους ανθρώπους που ‘χουν εμφάνιση τραχιά και ακατέργαστη. Άσχημη αν θέλετε, σαν αυτή των κτιρίων από εμφανές μπετόν. Αυτούς τους ανθρώπους που πρέπει να ανοίξεις το μυαλό και την παιδεία σου για να εκτιμήσεις. Και έτσι από ένα ξεφτισμένο σοφά σε άνθρωπο συγκεκριμένο πήγε το μυαλό μου.

Γι' αυτό μου αρέσουν, μου φαίνεται, τα ταξίδια. Γιατί πιο πολύ από το σώμα ταξιδεύουν το μυαλό.

Η φωτογραφία είναι από το arlav.blogspot.com

Η θεωρία του Αντώνη

Από την τελευταία μου ανάρτηση μέχρι σήμερα μεσολάβησαν μέρες πολλές. Οι μέρες αυτές μου έδωσαν τροφή για πολλή σκέψη. Χρόνο πάλι να τις καταγράψω δε μου άφησαν καθόλου. Και μου μαζεύτηκαν όλες μαζί τώρα και τσακώνονται πια να πρωτοβγεί στη φόρα.

Αν θέλω να είμαι συνεπής με το πνεύμα του blog, πρέπει να σας πω για δύο εκθέσεις φωτογραφίας που είδα στο Μουσείο Μπενάκη. Μια που με έκανε να σκεφτώ και μια να νιώσω. Δε χρειάζεται να αναφερθώ στην προτίμηση μου στο δεύτερο ε?. Αν θέλω να απευθυνθώ στα ταπεινά κουτσομπολίστικα ένστικτά σας, πρέπει να σας πω για νύχτες στη Μύκονο με την πανσέληνο μαζί. Για το πρώτο δε θα μάθετε ακόμα, για το δεύτερο δε θα μάθετε ποτέ. Θα μάθετε όμως τη θεωρία του Αντώνη.

Εδώ που τα λέμε η θεωρία δεν είναι του Αντώνη. Κάποιος άλλος την είπε στον Αντώνη, αλλά εγώ από αυτόν την άκουσα, οπότε το όνομα του θα της δώσω. Του είπανε λοιπόν του Αντώνη ότι για να βρει τι θέλει από τη ζωή του, πρέπει να σταθεί γυμνός μπροστά από ένα καθρέφτη και να κοιτάζεται μέχρι να βρει την απάντηση. Πρέπει να κάνει και στριπτήζ λέει πριν, αλλά αυτό μάλλον σάλτσα δική του ήταν. Όχι σας το διευκρινίζω αυτό γιατί κατά τα άλλα μιλάμε για σοβαρή θεωρία, επιστημονική, όχι κουραφέξαλα! Ξεβρακώθηκε λοιπόν ο Αντώνης, έκατσε μπροστά στον καθρέφτη και μετά από κανένα πεντάλεπτο, αποφάσισε ότι η ζωή είναι μικρή και απλή. Την επόμενη μέρα μοίρασε λουλούδια και φιλιά σε όσες γυναίκες συνάντησε σ' όλο το ματογιάννι.

Ο Αντώνης που λέτε είναι εφεύρεση ανθρώπου. Δεν ξέρω αν εφευρέθηκε μετά το κοίταγμα στον καθρέφτη. Αυτός πάντως έτσι ισχυρίζεται. Αν ισχύει, ξεκινάτε να βγάζετε τα ρούχα σας και θα γίνουμε όλοι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Εμένα βέβαια, μου φαίνεται ότι άμα το κάνω, το πολύ πολύ να αποφασίσω ότι στη ζωή μου θέλω να χάσω κανένα κιλό. Η Όλυ πάλι, που είναι και αναποφάσιστη θα μείνει ξεβράκωτη καμιά βδομάδα και άντε να αρπάξει καμιά πούντα.

Μπορεί όμως και να 'χει δίκιο ο Αντώνης και να πρέπει πότε πότε να στεκόμαστε γυμνοί, αν όχι από ρούχα, σίγουρα από επιρροές, μπροστά από ένα καθρέφτη και να αναρωτιόμαστε τι θέλουμε από τη ζωή μας.

Στη φωτογραφία ο πίνακας του Otto Dix, Girl at the Mirror