Οι άνθρωποι στη μ.κ. εποχή

Τον καιρό π.κ. (προ Κρίσης που λέει και ένα ραδιοφωνικό διαφημιστικό σποτάκι) οι άνθρωποι συναντιόντουσαν στο δρόμο και οι διάλογοι εξελίσσονταν κάπως έτσι. "Τι κάνεις? Πως περνάς, τα παιδιά, τα σκυλιά...? Καλά μωρέ, όπως τα ξέρεις, ησυχία (ή φασαρία ανάλογα την περίπτωση)". Τον καιρό μ.κ. τα πράγματα έχουν αλλάξει, μαζί και οι διάλογοι. Οι άνθρωποι συναντιούνται στο δρόμο και το αν θα υπάρξει διάλογος και πως θα είναι αυτός είναι ζήτημα πολυπαραγοντικό.

Καταρχήν πρέπει να ολοκληρωθεί η διαδικασία της αναγνώρισης. Τι εννοώ? Εννοώ ότι με τη σάλτα που έχουμε όλοι τον τελευταίο καιρό, το ότι από δίπλα περνά γνωστός, δε σημαίνει κατά ανάγκη ότι αντιλαμβάνεστε ο ένας τον άλλον. Αλλά άντε πες ότι και την/τον βλέπεις και την/τον αναγνωρίζεις τη Μαρία/το Γρηγόρη (βάλτε εσείς όποιο όνομα σας έρχετε πρόχειρο).

Μετά είναι το γλέντι. Γιατί το πιθανότερο είναι ο καθένας να λέει τα δικά του, οπότε διάλογος γιοκ! Οι τυπικότητες και οι ευγένειες τέλος παίδες. Στην καλύτερη θα σε ρωτήσουν τι γίνεται με τη δουλειά (άμα έχεις δηλαδή), στη χειρότερη θα σου κάνουν (ή θα κάνεις, όλοι μαζί είμαστε σε αυτό) καμιά εξομολόγηση του τύπου έχω πέσει σε κατάθλιψη και με τη βούλα (η βούλα είναι το χαρτί του γιατρού, όχι η βούλα η κολλητή του) και παίρνω και κάτι χάπια, αφού τίποτα άλλο δε βλέπω να παίρνω (εδώ μπαίνουν και τα βουνά σαν επιλογή, αλλά καλοκαιριάζει και δεν του πάει το βουνό του Έλληνα).

Το θέμα είναι ότι η κατάσταση, η τριγύρω, τις έχει επηρεάσει τις διαπροσωπικές τις σχέσεις και πολύ μάλιστα. Παλιά φλερτάραμε μεταξύ μας, τώρα φλερτάρουμε με την παράνοια και την κατάθλιψη. Τι φλερτάρουμε δηλαδή, χοντρά της την πέφτουμε που είπε και η Όλυ. Αυτά που λένε ότι η κρίση έχει πηδήξει τα πορτοφόλια μας, η μισή αλήθεια είναι. Όλα μας τα έχει πηδήξει, την ψυχολογία, την επικοινωνία, τη διάθεση, τα όνειρα. Όλα! Γι' αυτό ας βάλουμε κανένα χεράκι όλοι μαζί, τώρα που βοηθάει και ο καιρός γιατί σε λίγο λογική και παράνοια θα ανταλλάξουν ρόλους και θα μας κλαίνε οι ρέγγες και όλα τα άλλα θαλασσινά μαζί.

No past, no guilt

Όταν δυο άνθρωποι πρωτογνωρίζονται είναι σαν κάποιος να τους δίνει ένα λευκό πίνακα και πολλούς μαρκαδόρους να τον γεμίσουν σχέδια και χρώματα. Έχουν το χώρο δικό τους, από άκρη σε άκρη και μπορούν να χρησιμοποιήσουν όποια και όσα χρώματα θέλουν. Στην αρχή λοιπόν υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις και κανένας περιορισμός, οπότε αρχίζει η ζωγραφική. Με την προσδοκία και την ανυπομονησία μικρού παιδιού μπροστά στο λευκό χαρτί, χωρίς παρελθόν και χωρίς ενοχές.

Καθένας από τους δύο διαλέγει το χρώμα που αγαπά, το σχέδιο που τον εκφράζει και το τοποθετεί στο σημείο που επιλέγει. Ο καιρός περνάει, ο καμβάς γεμίζει και οι αποφάσεις για τα σχέδια, τα χρώματα και τη θέση τους στο σύνολο γίνονται περισσότερο πολύπλοκες. Δεν αρκεί πια να σου αρέσουν τα ροζ σύννεφα για να τα βάλεις στη ζωγραφιά σου, πρέπει να ταιριάζουν με τα μπλε καραβάκια που μόλις έφτιαξε ο άλλος και τα πολύχρωμα λουλούδια που είχες νωρίτερα ζωγραφίσει εσύ. Πρέπει ακόμα να εξετάσεις αν έχει μείνει καθόλου χώρος για αυτά. Οι προηγούμενες επιλογές, ορίζουν τις επόμενες. Δημιουργούν δυνατότητες και περιορισμούς. Ενοχές αλλά και προσδοκίες.

O πίνακας εξελίσσεται και από τις επιλογές που κάνουν και οι δυο, εξαρτάται αν το αποτέλεσμα θα θυμίζει τέχνη ή απλά ένα κακέκτυπο της. Όσο πιο αρμονική η συνεργασία, τόσο πιο διαχρονική η αξία του έργου. Όσο πιο επιπόλαιες οι πινελιές, τόσο πιο εφήμερη η διάρκεια του.

"No past, no guilt", φράση από την ταινία New York I Love You.

Το θέατρο της Δευτέρας

Σε αυτό το post θα επιστρατεύσω κάθε δυνατή λέξη, φράση, παρομοίωση και όποιο άλλο μέσο διαθέτει ο λόγος προκειμένου να σας μεταφέρω μια από τις πιο σουρεαλιστικές εμπειρίες που έχω ζήσει και μάλλον θα ζήσω σε ολόκληρη τη ζωή μου. Ελπίζω δηλαδή, γιατί αν διανοηθώ ότι υπάρχουν και χειρότερα από το χθεσινό, θα τα λέμε σε απευθείας σύνδεση από το Δρομοκαΐτειο. Μάλλον απερίγραπτη είναι εδώ που τα λέμε, αλλά ίσως μέσα από τα συναισθήματα που μου προκάλεσε, σχηματίσετε μια εικόνα.

Χθες λοιπόν ήταν Δευτέρα. Οι Δευτέρες δεν είναι προορισμένες για μεγάλα πράγματα έτσι κι αλλιώς. Ποιο σπουδαίο γεγονός συνέβη Δευτέρα ή καλύτερα πόσες Δευτέρες θυμάστε ως εξαιρετικές για κάτι σημαντικό ή ξεχωριστό ή έστω παρανοϊκό που συνέβη στη ζωή σας? Εγώ από εδώ και στο εξής, θα θυμάμαι τη χθεσινή.

Υπό κανονικές συνθήκες το χθεσινό βράδυ θα εξελισσόταν σε ένα ευχάριστο δείπνο, με μια υποσχόμενη παρέα από έξι νέους ανθρώπους, που θα έβαζαν τις βάσεις ώστε να περνούν μερικές πιο ενδιαφέρουσες και παρεΐστικες μέρες σε μια μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στην Ελλάδα. Έτσι όμως ξεκινούν τα γλυκανάλατα αναγνώσματα που καθόλου δε με συγκινούν.

Μάλλον λοιπόν η μοίρα που γνωρίζει την αγάπη μου για την τέχνη, αποφάσισε να μου στήσει ένα παραμύθι διαφορετικό, περισσότερο σουρεαλιστικό από όσο μπορώ να αντέξω. Μια ιστορία που αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα είχε γεννήσει έναν ζωγράφο του βεληνεκούς του Νταλί. Καθόλου τυχαία η επιλογή του καλλιτέχνη, αν σκεφτεί κανείς ότι το πρώτο έργο του που μου έρχεται στο μυαλό, είναι το "The Great Masturbator".

Γύρω από μια ροτόντα λοιπόν με τέσσερις κυρίους, που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί μόνο τους δύο θα μπορούσα να ονομάσω έτσι και δύο κυρίες, νομίζω ότι ήμασταν τουλάχιστον για το μισό της βραδιάς, γιατί μετά ήρθε το τέλος της λογικής και εξελίχθηκαν στιγμές απείρου κάλους. Με μια γκάμα θεμάτων από τα ρεβίθια και το υδροκυάνιο, μέχρι το usb με τις 148 θύρες και το iphone που έφτασε στη στρατόσφαιρα, με έναν ειρμό στη συζήτηση που απλά απουσίαζε και με την ευγένεια να είναι όρος μάλλον απαγορευμένος, φτάσαμε μετά από μια ώρα περίπου να τραβάμε τα μαλλιά μας.

Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Είχα πέσει στο τραπέζι και τραβούσα τα μαλλιά μου. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι αλλοφροσύνης. Το επόμενο ήταν το γέλιο. Νευρικό να το πω? Σπαστικό? Σπαραχτικό μάλλον. Να μη μιλήσω για την όρεξη μας. Μαχαίρι, κόπηκε μαχαίρι. Και όσοι γνωρίζετε τη γράφουσα προσωπικά, αντιλαμβάνεστε πόσο δύσκολο είναι αυτό να συμβεί. Τα πιάτα έμειναν σχεδόν άθικτα. Για γλυκό που είναι η μεγάλη μου αδυναμία ούτε λόγος. Τρέμετε διαιτολόγοι. Ένας μήνας με τους αξιαγάπητους αυτούς "κυρίους", μείον 10 κιλά εγγυημένα.

Κάπου εκεί και αφού ολόκληρη την προηγούμενη βραδιά αναρωτιόμουν για τους λόγους της δικής μας παρουσίας στο δείπνο αυτό (δεν ξέρω αν σας έδωσα να το καταλάβετε αλλά απλά δεν υπήρχαμε στο τραπέζι αυτό, το όνειρο μου να γίνω γλάστρα για μια βραδιά εκπληρώθηκε), έδωσα φωναχτά την πιο λογική απάντηση που μπορούσα. Ήταν ένα πείραμα, ένα πείραμα για την ανθρώπινη αντοχή. Ρώτησα ευθέως, αν το έχουν σύστημα
βρε αδερφέ. Αν προσκαλούν ανθρώπους με σκοπό να τεστάρουν τις αντιδράσεις τους. Κρίμα που δεν πήρα απάντηση, ειλικρινά με ενδιέφερε μια τέτοιου τύπου κοινωνιολογική ανάλυση. Τόση άχρηστη πληροφορία πήρα σε μια βραδιά, γιατί να μη μάθω και αυτό.

Ευτυχώς μετά από δύο και κάτι ώρες κατά τη διάρκεια των οποίων, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα αυτοκτονούσαν ομαδικά και λίγο πριν τον εκφυλισμό της φαιάς ουσίας μου, το νέας κοπής βασανιστήριο έληξε. Πιστεύω βοήθησαν και κάποιες ατάκες του τύπου "Στα τραπέζια ανεβαίνετε? Όχι αλλά αν συμβάλει στο να φύγουμε μια ώρα νωρίτερα να το κάνουμε" ή "Εντάξει υποχωρώ, θα βλέπω τηλεόραση κάθε βράδυ, το υπόσχομαι. Όλα, όλα θα τα βλέπω και το Λάκη το Γλυκούλη αν χρειαστεί, πάντως έξω δεν ξαναβγαίνω".

Η βραδιά έληξε, το θέατρο της Δευτέρας και του παραλόγου το είδαμε. Τι άλλο να πω? Και εις άλλα με υγεία.

p.s. Στη φωτογραφία ο πίνακας του Νταλί "The Great Masturbator", ο οποίος βρίσκεται στο Μουσείο Reina Sofia στη Μαδρίτη

Το απολίθωμα της tv

Παλιότερα μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες ήταν η τηλεόραση. Όχι η συσκευή, το περιεχόμενο. Έλιωνα με τις ώρες μπροστά της. Σα χόμπι ένα πράγμα. Ο άλλος κόσμος έπαιζε τένις, έβγαζε βόλτα το σκύλο του, ασχολιόταν με τη φωτογραφία, την κηπουρική, κάτι δημιουργικό τελοσπάντων. Εγώ εκεί, όπως έλεγε και η Julia στο "Pretty Woman", just veg out in front of the tv. Τίποτα χρήσιμο δεν έμαθα από αυτή την απασχόληση, εκτός αν θεωρήσουμε την έκφραση veg out (και άλλες παρόμοιες που μου κόλλησαν από ξένες ταινίες και σειρές) εμπλουτισμό του αγγλικού μου λεξιλογίου. Γιατί μη νομίσετε ότι επέλεγα το τι θα δω με κριτήρια ποιότητας. Όλα κι όλα, όταν βουτάς στο σκουπιδοτενεκέ, με χαρά σκουπίδια ψάχνεις!

Την κακή αυτή συνήθεια την έκοψα σταδιακά μεγαλώνοντας Όχι από βαθιά συνειδητοποίηση για το πόσο ανούσια σπαταλιέται ο χρόνος μπροστά της. Απλά οι υποχρεώσεις που αυξάνονται μαζί με την ηλικία περιόρισαν δραματικά τις ώρες μπροστά από την πάλαι ποτέ αγαπημένη μου συσκευή. Για να μη λέω και ψέμματα βέβαια χάθηκε και αυτή η γοητεία στα όρια του υπνωτισμού, που μου ασκούσε παλιότερα. Ακόμα και ο φόρος τιμής που της απέτισα την προηγούμενη Παρασκευή, όταν μετά από τόσο καιρό της αφιέρωσα ένα ολόκληρο απόγευμα, δεν ήταν αυτός που της άξιζε.

Δεν ήταν αντάξιος της αγαπητοί αναγνώστες, γιατί δε μπορεί ένα απεξαρτημένο tv junkie που σέβεται τον εαυτό του, να ξανακυλά με ντοκιμαντερ για τα ανθρωποειδή προγόνους του σημερινού ανθρώπου. Ναι όπως το διαβάζετε. Έβλεπα επί 3-4 ώρες ντοκιμαντέρ, από αυτές τις εξαιρετικές παραγωγές του bbc μάλλον, με τους Homo habilis, τους Homo ergaster και διάφορα άλλα είδη, να προσαρμόζονται
στο περιβάλλον, να εξελίσσονται και να επιβιώνουν ή να μένουν στάσιμα και να χάνονται στα βάθη της ανθρώπινης προϊστορίας.

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μπορεί και η παλιά μου συνήθεια, θύμα της εξελικτικής διαδικασίας να έπεσε. Να μη φταίει μόνο ο λιγότερος ελεύθερος χρόνος, αφού και αυτόν όταν τον έχω, αλλού τον διαθέτω. Μπορεί και η τηλεόραση σαν τα ανθρωποειδή να μην εξελίχθηκε και να έμεινε απλά απολίθωμα της δικής μου ιστορίας.

Προθέσεις και αποτελέσματα

Σε αντίθεση με τη φετινή, καθόλου ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου κινηματογραφική χρονιά (την Αλίκη δε την είδα ακόμα βέβαια, αλλά σιγά μια Αλίκη μη φέρει την άνοιξη), πέρυσι παρακολούθησα μερικές ταινίες που άξιζαν το χρόνο που τους αφιέρωσα. Θα σας πω για μια από αυτές που κανά χρόνο πριν πολύ με προβλημάτισε και τώρα έγινε ξανά επίκαιρη στο μυαλό μου. Προειδοποίηση! Οι συνειρμοί και οι σκέψεις που μου προκάλεσε ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν με το θέμα της (μπορεί και να 'χουν, δεν είμαι σίγουρη) αλλά εμένα αυτοί μου ήρθαν, για αυτούς θα σας πω

Όταν είδα λοιπόν το "Doubt" πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Meryl Streep και Philip Seymour Hoffman
) άρχισαν να με τριγυρίζουν οι αμφιβολίες γύρω από τα κίνητρα των πράξεων μας και τα αποτελέσματα τους. Δε νομίζω ότι πρόκειται για τίποτα περισσότερο από την αμφισβήτηση ή την επιβεβαίωση της ορθότητας της άποψης ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όμως το απλό αυτό ερώτημα είναι τόσο δύσκολο να απαντηθεί, όσο και το κρίσιμο ζήτημα του αυγού και της κότας. Χρόνια αναρωτιέται η ανθρωπότητα ποιος έκανε ποιόν και ακόμα απάντηση δεν πήρε.

Στο θέμα μας όμως. Τι συμβαίνει όταν μια πράξη που μπορεί να έχει κίνητρα ιδιοτελή, ταπεινά ή δεν ξέρω πως αλλιώς να τα ονομάσουμε για να τονίσουμε την "ανήθικη" υπόσταση τους, καταλήγει να ευεγερτεί αυτόν στον οποίο απευθύνεται? Ή από την ανάποδη πόσο αξίζουν οι καλές προθέσεις όταν στο τέλος μόνο κακό προξενούν? Να κρίνουμε το αποτέλεσμα ή την αιτία? Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έχω καταλήξει σε συμπέρασμα, αλλά μου φαίνεται ότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Μπορεί και να μιλάει ο μηχανικός μέσα μου, που ψάχνει κάτι μετρήσιμο, κάτι χειροπιαστό. Ακόμα όμως αμφιβάλω.

Απόψεις σαν κι αυτές

Εδώ και μέρες αντιστέκομαι σθεναρά στο να γράψω ένα post με πολιτική άποψη. Προσέξτε πολιτική, δηλαδή άποψη του πολίτη. Αυτή την άποψη λοιπόν δε την γράφω όχι γιατί δεν την έχω, ούτε γιατί δε με αφορά. Το γεγονός ότι παρακολουθώ σα τους γέρους όλα τα δελτία ειδήσεων, βολοδέρνοντας από κανάλι σε κανάλι, λες και η Τρέμη θα τα πει αλλιώς από τη Σία την Κοσιώνη, θεωρώ ότι είναι ένα δείγμα της πολιτικής μου αγωνίας.

Δε τη γράφω, που λέτε, για δυο λόγους. Πρώτον γιατί το ύφος και η θεματολογία αυτού του blog διαφοροποιούνται. Δηλαδή φαντάζεστε από τα τζήν και τα βράδια στη Μονμάρτρη, να το ρίξω στα spread και τους κομμένους μισθούς? Ε όχι, αδύνατον γιατί άντε μετά να ξαναβάλεις τα βρακιά που μας έβγαλε ο Χωμενίδης (για όσους σκέφτονται τι λέει η τρελή, θα πω άντε διαβάστε και κανένα από τα παλιά post)!

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι στο χάος του διαδικτύου από τα blogs μέχρι τα ενημερωτικά sites υπάρχουν οι απόψεις όλες, μια χαρά εκτεθειμένες, σαν εφημερίδες απλωμένες σε περίπτερα. Από αυτές λοιπόν άλλες με έχουν εξοργίσει, πολλές όμως με έχουν καλύψει. Πλήρως και ολοκληρωτικά, οπότε όποια δική μου προσθήκη περιττή θα είναι.

Γιατί σας πρήζω λοιπόν τόση ώρα με τη φλυαρία μου? Απλά γιατί μαζί με όλα τα άλλα που μου έρχονται και γράφω κατά καιρούς, η πολιτική άποψη που επίσης έχω επιβεβαιώνουν ότι και εμένα με απασχολούν "μερικά από τα βασικά προβλήματα του δυτικού πολιτισμού, δηλαδή το σεξ, η μόδα, το χρήμα και η φτώχεια, μια συνταγή αρκετά κοινή εντέλει".


Η τελευταία φράση είναι από το βιβλίο του Νίκου Παπανδρέου "Μέρες σαν κι αυτές".

Φτερό στον άνεμο οι σκέψεις

Ψάχνω να βρω το αντικείμενο του post αλλά πουθενά. Κοιτάζω κάτω από το κρεβάτι, κάτω από το χαλάκι, στη ντουλάπα, στο μπαλκόνι πουθενά. Αυτό παθαίνω άμα έχω πολλές σκέψεις στο μυαλό μου. Μέχρι να μπούνε σε τάξη δυσκολεύομαι να τις εκφράσω. Θα μου πείτε γιατί είναι πολλές, γιατί τώρα, γιατί δεν έχουν μπει σε τάξη.

Υποθέτω γιατί είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν τριγύρω, πολλά και καταιγιστικά γι' αυτό πολλές και οι σκέψεις. Πάντα πολλά ήταν εδώ που τα λέμε και πάντα θα είναι. Αυτό το ξέρω, δε το συνειδητοποιώ τώρα, απλά προχτές παρακολούθησα μια θεατρική παράσταση που μου το υπενθύμισε.

Ένα ερασιτεχνικό σχήμα (με χρόνια βέβαια παρουσίας) και ένας νέος σκηνοθέτης - σεναριογράφος σε μια πικρή κωμωδία ή ένα γλυκό δράμα. Η παράσταση λοιπόν τα είχε όλα, όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω. Τα μικρά τα καθημερινά, τα "εθνικά" τα βασανιστικά, τα δικά μας τα προσωπικά. Όλα.

Τώρα θα αναρωτιέστε άμα γίνεται ένα θεατρικό έργο που προσπαθεί να τα πει όλα μέσα σε δυο ώρες ήταν καλό. Και όμως ήταν. Για κάποιο λόγο ήταν λες και έβλεπες στιγμιότυπα της ζωής μας. Λίγο από τη ζωή του καθενός. Παιγμένα με ειλικρίνεια, καλοειπωμένα, καλοφωτισμένα, με άποψη στον ήχο και το σκηνικό, όλα καλοβαλμένα.

Μου άρεσε η παράσταση αυτή. Μου έφερε στο προσκήνιο όλες αυτές τις σκέψεις τις μπερδεμένες που σας έλεγα παραπάνω, αλλά μου άρεσε. Μόνο που δεν κατάλαβα κάτι και μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν το κατάλαβα. Γιατί "Πούπουλα"? Γιατί την ονόμασαν έτσι? Και γιατί οι πρωταγωνιστές είχαν ή έβρισκαν ένα πούπουλο συνεχώς? Τι έκαναν τα πούπουλα σε ένα μάλλον ρεαλιστικό σενάριο?

Η παράσταση "Πούπουλα" ανεβαίνει στο Θέατρο "Λιθογραφείον" από το ερασιτεχνικό θεατρικό σχήμα Πάτρας "Ρεφενέ". Οι τελευταίες παραστάσεις είναι στις 7, 8 και 9 Μαρτίου.