Το ακριβότερο portal του κόσμου

Αν και δεν ταιριάζει ακριβώς σαν θέμα στη φιλοσοφία αυτού του blog, από χτες που άκουσα την είδηση από την συνονόματη Σημίτη στο Best radio και την επιβεβαίωσα πρώτα μέσα από κάποια blog και ύστερα από την επίσημη ιστοσελίδα της Βουλής, δε σταματάει να στριφογυρνάει στο μυαλό μου και θα γράψω για αυτή.

Να σας πω καταρχήν ότι η είδηση περί της οποίας ο λόγος, είναι ο προϋπολογισμός του έργου "Ανάπτυξη Διαδικτυακής Πύλης της Βουλής των Ελλήνων και Κατάρτιση Χρηστών και Διαχειριστών της", ο οποίος ανέρχεται στο 1.177.500 ευρώ. Όταν είδα το ποσό με μεγάλα κόκκινα γράμματα στην τρέχουσα ιστοσελίδα της Βουλής, απλά δε το πίστευα. Το κοίταζα, το ξανακοίταζα, λέω δε μπορεί κάποιο λάθος έχει γίνει.

Θα μου πείτε ποιο δημόσιο έργο δεν είναι υπερκοστολογημένο? Μάλλον όλα, αλλά επειδή εξ αντικειμένου τυχαίνει να γνωρίζω λίγα πράγματα για το κόστος υλοποίησης αντίστοιχων έργων, μου πήρε πολλές ώρες να σκέφτομαι τι ακριβώς έχουν στο μυαλό τους οι ανάδοχοι που να δικαιολογεί τιμή δεκαπλάσια τουλάχιστον από την αναμενόμενη.

Μη σας τα πολυλογώ ιδέες μου ήρθαν πολλές. Οι άνθρωποι θα βάλουν καταρχήν χρυσούς server, για λόγους αισθητικούς κατά βάση, είναι πως να το πεις, glamorous τύποι. Βάλε μετά τα γραφιστικά του portal. Δε θα τα κάνει τουλάχιστον ένας διάσημος ζωγράφος, ένας Φασιανός, έστω ένας Μυταράς βρε αδερφέ. Για τη λειτουργικότητα δε τι να πω, μιλάμε για επίπεδο πέρα από τα ανθρώπινα δεδομένα, τεχνητή νοημοσύνη τουλάχιστον, ότι ξέρετε για τα σημερινά portal ξεχάστε το. Θα είναι σα να λέμε ο κόσμος πριν και μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Την εκπαίδευση που την πας, ξέρεις τη δύσκολο πράγμα να μάθεις σε τόσους ανθρώπους να κάνουν login, add, edit και όλα τα σχετικά.

Πέρα από την πλάκα τώρα, το ποσό είναι εξωφρενικό και συνάδελφοι μηχανικοί πληροφορικής και λοιποί σχετιζόμενοι με τέτοια έργα παρακαλώ διαψεύστε με αν κάνω λάθος. Δηλαδή η επιτροπή αξιολόγησης άνοιξε τους φακέλους προσφορών και αυτή ήταν η πιο συμφέρουσα? Οι άλλες πόσο ήταν, από 2.000.000 και πάνω ή μήπως είναι τα 500 ευρώ που κάνουν τη διαφορά? Και καλά το δώσανε το έργο, στην τιμή έκπληξη, το δημοσιεύουν και με περηφάνια, όπως δηλώνουν τα κόκκινα γράμματα στο ποσό.

Εμένα όλο αυτό (όχι μόνο το συγκεκριμένο παράδειγμα, που είμαι πολύ σίγουρη ότι καθόλου μεμονωμένο δεν είναι) μου φαίνεται ξεδιαντροπιά, θράσος, πως να το πω, μαλάκες Έλληνες σας κοροϊδεύουμε στα μούτρα γιατί έτσι γουστάρουμε.



Και μετά τι, μέρος 2ο

Μετά την τρομαχτική ανταπόκριση του "Και μετά τι?", όπως σε κάθε επιτυχία που σέβεται τον εαυτό της, έρχεται το sequel! Θυμάστε τον τυπάκο και την τράπεζα? Δε θυμάστε? Γρήγορα, ξαναδιαβάστε το "Και μετά τι?". Τον θυμηθήκατε τώρα? Ε ξεχάστε τον και βάλτε στη θέση του το ζευγάρι της διπλανής πόρτας.

Το ζευγάρι που ο ένας γκρινιάζει και ζητάει κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν και ο άλλος αναβάλει την αλλαγή για μετά. Μετά το στρατό, μετά την εξεταστική, μετά τη δουλειά. "Μωρό μου να τελειώσει η εξεταστική και μετά θα δεις" ή "Είμαι πιεσμένος/πιεσμένη τώρα με τη δουλειά, κάτσε να τελειώσει αυτό το project και όλα θα αλλάξουν".

Η εξεταστική τελειώνει, ο στρατός, το project, το μετά δεν έρχεται όμως γιατί κάτι άλλο μεσολαβεί. Μη με ρωτήσετε τι, πάντα υπάρχει κάτι. Το καλύτερο το έχω ακούσει από το ζευγάρι του διπλανού τραπεζιού, χρόνια πριν και ακόμα το θυμάμαι. "Τώρα δε μπορώ είμαι πιεσμένη, είναι και άρρωστη η γιαγιά μου". Έτσι του 'χε πει η αθεόφοβη. Δεν ξέρω τι έκανε ο τύπος, άμα περίμενε τη γιαγιά να αναστηθεί και την κοπέλα να τρέξει στην αγκαλιά του και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Άλλο είναι το θέμα. Πάρτε το χαμπάρι. Αυτό είναι το μετά και δύο επιλογές υπάρχουν. Ή το αποδεχόμαστε και το ζούμε σαν τώρα, χωρίς μετά ή δε μας αρέσει, να το χωνέψουμε δεν μπορούμε και την κάνουμε για το καλύτερο ή το διαφορετικό, τώρα. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.


Be sure to wear something red

Ψάχνω εδώ και μέρες να βρω να γράψω κάτι σχετικό με σχέσεις, που όπως βλέπω σας προξενούν λίγο το ενδιαφέρον και αφήνετε κανένα σχολιάκι, αλλά τα ερεθίσματα πάνω στο θέμα είναι πολλά και προς ώρας δε τα έχω βάλει σε τάξη. Για το λόγο αυτό θα αντλήσω την έμπνευση μου από την καρναβαλική επικαιρότητα και θα σας πω για τον κόκκινο χορό (οι στενοί φίλοι που έχουν βαρεθεί να βλέπουν φωτογραφίες και να ακούνε για αυτό παρακαλούνται να μη συνεχίσουν την ανάγνωση από εδώ και κάτω).

Ο κόκκινος χορός όπως έκδηλα μαρτυρά το όνομα του, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καρναβαλικό πάρτυ, στο οποίο οι προσκεκλημένοι προσέρχονται ντυμένοι αυστηρά στα κόκκινα. Το πάρτυ αυτό διανύει κάμποσα χρόνια ζωής στην Πάτρα, όμως εμείς το τιμάμε με την παρουσία μας από το 2008 (λέγοντας εμείς αναφέρομαι σε εμένα, την Όλυ και όσους ακόμα μας κάνουν την τιμή να μας συνοδεύσουν). Να σας πω σύντομα, ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, πάρτυ που έχω βρεθεί. Από αυτά που βλέπεις στις ταινίες, ωραία μουσική, ωραία χαμόγελα, πολύχρωμο κομφετί να πέφτει από ψηλά και όλα τα σχετικά.

Ο λόγος για τον οποίο όμως γράφω αυτό το post δεν είναι τόσο για το ίδιο το γεγονός όσο για το τελετουργικό προετοιμασίας που ακολουθούμε πιστά τρία χρόνια τώρα (συμπεριλαμβάνω τη φετινή χρονιά μιας και οι ετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει). Αφού τελειώσουν, λοιπόν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, σα γνήσιοι Έλληνες ψάχνουμε την επόμενη αφορμή για εορτασμό που δεν είναι άλλη από το καρναβάλι. Καρναβάλι για μας, εκτός από group, παρελάσεις και λοιπά πάρτυ που έτσι κι αλλιώς είναι εντός προγράμματος, σημαίνει κόκκινος χορός. Κόκκινος χορός σημαίνει κόκκινα ρούχα και κάπου εκεί αρχίζουν να πέφτουν επί τάπητος οι κατακόκκινες ιδέες.

Ντομάτες, μπαρμπούνια, φράουλες και ότι κόκκινο έχει εφεύρει η φύση εξετάζεται πρώτο. Μετά περνάμε στις αλληγορίες, ο Σταμάτης, όχι κανένας φίλος μας καλέ, αυτός από το φωτεινό σηματοδότη, το κοκκινιστό μοσχαράκι, η κοκκινοσκουφίτσα και λοιπά και λοιπά. Έλα όμως που όλα αυτά δε μας πάνε καλά. Πρώτον θέλουμε κάτι πρωτότυπο, δεύτερον θέλουμε να υλοποιήσουμε με τα ίδια μας τα χέρια την ιδέα, οπότε πρέπει να μην πρόκειται για έτοιμη στολή. Τρίτον πρέπει με κάποιο τρόπο να μας αφορά, να σχετίζεται με μια δική μας εμπειρία. Η διαδικασία αυτή κρατάει και ένα μήνα μη σας πω, κατά τη διάρκεια του οποίου σε άσχετα μέρη και εν μέσω άσχετων συζητήσεων, οδηγούμαστε σταδιακά στην τελική απόφαση.

Αφού καταλήξουμε στην ιδέα προχωράμε στην υλοποίηση της. Για να μην έχετε απορίες το 2008 το θέμα μας ήταν τα κόκκινα χαρτιά της τράπουλας, κούπες και καρά, εκ του πόκερ ορμώμενη ιδέα και το 2009 οι κόκκινες ανθοδέσμες, εκ του jumbo, όπου βρήκαμε όλων των ειδών κόκκινα πλαστικά λουλούδια. Η υλοποίηση είναι μια σύνθετη διαδικασία που αφορά τη συλλογή των υλικών και κυρίως τη μετατροπή τους σε καρναβαλική στολή που οφείλει να παραπέμπει στην κεντρική ιδέα.

Ότι και να σας πω εδώ είναι λίγο. Την τελευταία μέρα επικρατεί πανικός. Ένας πανικός από κόκκινες οργάντζες, τούλια, δαντέλες (ανάλογα με την επιλογή του υλικού), μέσα στον οποίο κόβουμε ράβουμε, συρράπτουμε, κολλάμε, τρέχουμε να πάρουμε λίγη ακόμα κόκκινη κορδέλα ή ένα κομμάτι κόκκινο χαρτόνι. Καμιά ώρα πριν το χορό λοιπόν, έχουμε τελειώσει και εννοείται ότι είμαστε κατάκοπες. Με ένα μαγικό τρόπο όμως, επανακτάμε τις δυνάμεις μας αμέσως μόλις φτάσουμε, και καταφέρνουμε να το γλεντήσουμε για τα καλά.

Έχω σοβαρές υποψίες, ότι ο μαγικός τρόπος δεν είναι άλλος από όλη αυτή την προετοιμασία, που μας κάνει και να ανυπομονούμε κάθε χρόνο για το πάρτυ αυτό και να περνάμε τόσο καλά.

Ψάχνοντας το ιδανικό τζιν

Σήμερα θα το ρίξω το επίπεδο και θα σας εξηγήσω γιατί η επιλογή συντρόφου είναι σα να διαλέγεις τζιν παντελόνι. Τα κορίτσια ξέρουν καλά πόσο δύσκολη και εξαντλητική διαδικασία είναι η εύρεση του σωστού τζιν. Αυτού που θα κόβει μερικά κιλά, θα προσθέτει μερικούς πόντους, θα σηκώνει λίγο τα οπίσθια και θα ανεβάζει στο μέγιστο την αυτοπεποίθηση της κατόχου του. Η διαδικασία που ακολουθείται για την ανέρευση του, είναι αυστηρά επιστημονική

Πρώτο στάδιο η παρατήρηση. Τα editorials των περιοδικών, οι βιτρίνες των μαγαζιών και κυρίως οι άλλες κάτοχοι του πολυπόθητου ρούχου, γίνονται αντικείμενο διεξοδικής παρατήρησης. Κάπου εκεί προκύπτουν τα πρώτα συμπεράσματα και παίρνονται βαρυσήμαντες αποφάσεις του τύπου "Θέλω σα τρελή εκείνο το φαρδύ λίγο καμπάνα τζινάκι που φόραγε χτες η ψηλή ξανθιά στο διπλανό τραπέζι", με την κρυφή πεποίθηση ότι φορώντας το, εσύ και η ξανθιά θα 'στε σα δίδυμες αδερφές ένα πράγμα.

Δεύτερο στάδιο το πείραμα. Εδώ είναι που παίρνεις σβάρνα τα μαγαζιά και ταλαιπωρείς τις άμοιρες πωλήτριες ψάχνοντας το φαρδύ λίγο καμπάνα τζινάκι που λέγαμε πιο πάνω. Με τα πολλά το βρίσκεις και το δοκιμάζεις. Έλα όμως που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και δε μοιάζεις ούτε για τέταρτη ξαδέρφη της ξανθιάς. Μάλλον σε τσουβάλι φέρνεις καi για να είναι το τσουβάλι σικ, πρέπει να το 'χει σχεδιάσει τουλάχιστον ο Chalayan, αλλά που.

Τρίτο και τελευταίο στάδιο, αλλαγή των δεδομένων και συμπέρασμα. Αφού είδες και αποείδες με το τσουβάλι κάνεις την καρδιά σου πέτρα και δοκιμάζεις το skinny τζιν που μια ώρα σε πιλατεύει η ταλαίπωρη η πωλήτρια να βάλεις, αφού αυτό φαίνεται πιο κατάλληλο για το σώμα σου. Το φοράς και τα λόγια είναι περιττά. Αυτό είναι, το ερωτεύεσαι, το παίρνεις, το φοράς για πάντα και με τα πάντα.

Αντίστοιχη λοιπόν είναι και η διαδικασία με τα αγόρια. Κυκλοφορείς, τα παρατηρείς, διαλέγεις ας πούμε το σκληρό μελαχρινό (τυχαίο το παράδειγμα, μη παρεξηγηθεί κανείς), έλα όμως που μαζί του νιώθεις σα τσουβάλι. Επιμένεις σε ένα στυλ, μέχρι που ενδίδεις στον πλακατζή της παρέας που πριν ούτε να τον κοιτάξεις (επίσης τυχαίο παράδειγμα) και να το πάλι, όπως με το τζιν, τον ερωτεύεσαι τον κρατάς για πάντα και δείχνεις και κούκλα μαζί του.

Αξίωμα. Όπως υπάρχει το κατάλληλο τζιν για κάθε μια
(οικουμενικό ρούχο, δεν κάνει διακρίσεις), έτσι υπάρχει και το κατάλληλο αγόρι. Το θέμα είναι και στις δυο περιπτώσεις να βρεις αυτό που σου ταιριάζει περισσότερο και σε κάνει να δείχνεις πιο όμορφη.

Υ.Γ. Post που απευθύνεται αυστηρά σε κορίτσια με διάθεση χιουμοριστική!

Η φωτογραφία είναι από το whatshaute.com

Και μετά τι?

Έχετε δει τη διαφήμιση μιας τράπεζας με έναν τυπάκο που τελειώνει σπουδές, πιάνει δουλειά, παντρεύεται, κάνει παιδιά, στέλνει τα παιδιά στο φροντιστήριο και πάει λέγοντας. Σε κάθε μετάβαση αναρωτιέται "Και μετά τι?". Κάπου εκεί μπαίνει και η τράπεζα, που δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά κάτι προσφέρει, κανένα δάνειο το πιθανότερο. Τώρα εσείς θα νομίσετε ή ότι πολύ μου άρεσε η διαφήμιση ή ότι γράφω για να καταδικάσω το τραπεζικό σύστημα και τις πρακτικές του (που είναι και επίκαιρο με την οικονομική μας κατάντια). Ούτε το ένα όμως, ούτε το άλλο.

Αυτό που σκεφτόμουν με τη διαφήμιση είναι ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε περιμένουμε να περάσουμε από το ένα στάδιο στο άλλο. Να ξεμπερδέψουμε από το σχολείο, να τελειώσουμε τις σπουδές, να βρούμε δουλειά, να κάνουμε οικογένεια. Υποθέτω ότι έχει και συνέχεια αλλά προσωρινά είμαι κάπου μεταξύ του προβληματισμού της δουλειάς και της οικογένειας, οπότε δεν ξέρω το παρακάτω. Μαζί με την αναμονή πάει και το άγχος. Πως θα πάω στα διαγωνίσματα, τι θα γίνει με τις εξεταστικές, που θα βρω δουλειά, άντρα (ή γυναίκα για τους κυρίους) για σπίτι. Και κάπου στο ενδιάμεσο είναι η ζωή μας.

Το να έχουμε στόχους βέβαια, να αγωνιζόμαστε, με άγχος πολλές φορές, να τους κατακτήσουμε και μετά να θέτουμε νέους δεν είναι κακό. Λάθος διατύπωση, είναι και λογικό και θεμιτό και απαραίτητο άμα είσαι άνθρωπος. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν ξεχνάμε αυτό το ενδιάμεσο που είναι η ζωή μας. Όταν το βάζουμε στον πάγο νομίζοντας ότι θα το ζήσουμε στο μετά. Μετά το διάβασμα, μετά τη δουλειά, μετά τα παιδιά.

Αφήστε τα κορδελάκια

Άλλο είχα στο μυαλό μου να γράψω, αλλά έπεσα πάνω στο ουράνιο τόξο και άλλαξα θέμα. Όχι δε χάζεψα ακόμα, θα σας εξηγήσω. Οι άντρες μέρες τώρα αναρωτιούνται τι είναι αυτά τα χρώματα στο status των κοριτσιών στο facebook και τα κορίτσια ανταλλάσσουν με μανία το μήνυμα που προτρέπει να δηλώσουν δημόσια το χρώμα του σουτιέν τους, προωθώντας υποτίθεται την αφύπνιση σχετικά με τον καρκίνο του στήθους. Και νασου τα sexy pink και τα royal blue, πρώτη μόστρα στο facebook. Ωραία θα μου πείτε και που είναι το πρόβλημα? Μια χαρά παιχνιδάκι, μέσα στο σκέρτσο και το νάζι.

Και κάπου εδώ μπαίνουν τα κορδελάκια. Ποια κορδελάκια? Αμάν τίποτα δεν πιάνετε από αυτό το post! Τα ροζ κορδελάκια τον Οκτώβρη και τα κόκκινα κορδελάκια την 1η Δεκέμβρη (μήνας αφιερωμένος στον καρκίνο του στήθους και μέρα αφιερωμένη στην πρόληψη του AIDS αντίστοιχα). Τότε λοιπόν βάζουν όλοι ροζ ή κόκκινα κορδελάκια στη φωτογραφία τους στο facebook, στο πέτο τους και δεν ξέρω και γω που αλλού.

Όταν βλέπω λοιπόν κορδελάκια διαολίζομαι και μου ρχεται να βάλω τις φωνές. Τι θέλω να φωνάξω? Θέλω να φωνάξω βγάλτε τα κορδελάκια και βάλτε κανένα προφυλακτικό, πιάστε το στήθος σας (αμέσως να σκεφτείτε πονηρά, στην αυτοψηλάφηση αναφερόμουν), πηγαίνετε στο γιατρό σας, κάνετε τεστ παπ.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν διαφωνώ με τις καμπάνιες ενημέρωσης και αφύπνισης και όλα τα σχετικά. Και γω κάθε πρωί που ανοίγω τον υπολογιστή μου το πρώτο που κάνω, είναι ένα κλίκ στο site http://www.thebreastcancersite.com/ (κάθε κλικ και μια δωρεάν μαστογραφία). Αλλά μου φαίνεται ότι το παίρνουμε μόνο σα παιχνίδι και την ουσία τη χάνουμε. Και το λέω γιατί έχω φίλες που ανάθεμα αν πηγαίνουν στο ετήσιο ραντεβού με το γιατρό τους (πρόληψη το λέμε αυτό), το κορδελάκι το βάζουν όμως.

Ο προβληματισμός του αναγνώστη

Δε θυμάμαι πότε ακριβώς, αλλά κάποια στιγμή στην καριέρα μου ως αναγνώστρια άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο είναι αυτό το συστατικό που με κάνει να ενθουσιάζομαι με ένα βιβλίο και να μη το αφήνω από τα χέρια μου ή αν το πάρουμε από την ανάποδη τι λείπει από εκείνα τα αναγνώσματα που παλεύω με βαριά καρδιά να τελειώσω, έτσι για να μην πω ότι τα άφησα στη μέση, για την τιμή των όπλων βρε αδερφέ.

Την πρώτη ικανοποιητική απάντηση την έδωσα στον εαυτό μου όταν διάβαζα την Άγνοια του Μ. Κούντερα. Προηγουμένως είχα διαβάσει την Ταυτότητα του ίδιου συγγραφέα, είχα ενθουσιαστεί, οπότε θεώρησα αυτονόητο ότι θα συνεχίσω να τον διαβάζω. Με την Άγνοια όμως βαρέθηκα. Πολύ. Ευτυχώς δηλαδή που δεν ήταν πολλές οι σελίδες και το κατάφερα. Οπότε έβγαλα το φοβερό συμπέρασμα. Είναι το θέμα λέω στον εαυτό μου, αυτό μετράει. Αν μιλάει μέσα σου τελείωσε. Η Ταυτότητα προφανώς κάτι μου έλεγε, ενώ η Άγνοια...τι με νοιάζει εμένα ο εκπατρισμός και η αυτοεξορία.

Το βαθυστόχαστο αυτό συμπέρασμα με ικανοποίησε για αρκετό καιρό. Και μετά ήρθε ο Τζ. Μ. Κούτσι και ο Φίλιπ Ροθ. Τον Αργό Άνθρωπο του Κούτσι τον διάβασα σαφώς με μεγαλύτερη ευκολία από την Άγνοια, όμως δε μπορώ να πω ότι η ιστορία ενός ανθρώπου στα πρόθυρα της τρίτης ηλικίας με συγκίνησε και πολύ. Μέχρις εδώ λοιπόν καλά, η θεωρία ισχύει. Και τσουπ να σου ο Ροθ με τον Καθένα, κάνει την ανατροπή. Γιατί και εδώ ο πρωταγωνιστής δε διανύει και την πρώτη νιότη του και το θέμα περιστρέφεται γύρω από το φόβο του θανάτου. Θα μου πείτε, εδώ μιλάμε για οικουμενικό ζήτημα. Όταν όμως είσαι 23 (τότε το διάβαζα), ε δεν ασχολείσαι και πολύ με το θάνατο. Παρόλαυτα εγώ το έβγαλα το καπέλο στο Ροθ. Συγκλονιστικός

Κάπου εκεί άλλαξα θεωρία. Λέω δεν έχει σημασία για τι γράφεις, αλλά πώς το γράφεις. Αν κάποιος έχει πένα τελείωσε. Ε ούτε αυτή η θεωρία μου στεκόταν καλά. Και ο Ντα Μπράουν ωραία γράφει, κινηματογραφικά, ζωντανά, μέσα στη δράση μπαίνεις. Αλλά μη κοροϊδευόμαστε κιόλλας, μια που τα διαβάζεις τα βιβλία του, μια που τα ξεχνάς.

Τελικά νομίζω ότι όπως πάντα κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Όλα είναι σημαντικά και τι λες και πως το λες και πως το αντιλαμβάνεται αυτός που το διαβάζει τη δεδομένη στιγμή.

Πάλι από την αρχή


Ο νέος χρόνος έρχεται με συνέπεια κάθε...χρόνο. Με την ίδια συνέπεια εμείς τον υποδεχόμαστε και αποχαιρετάμε τον παλιό. Ο καθένας με το προσωπικό του στυλ. Όλοι βέβαια κάνουν τον απολογισμό τους, τι πήγε καλά, τι στράβωσε. Οι περισσότεροι σιχτιρίζουν τον παλιό χρόνο, καλού κακού σου λέει μη μας την κάνει την τελευταία στιγμή και μείνει εδώ, κάνουν τις προβλέψεις για το νέο (φέτος μάλλον δυσοίωνες είναι), βάζουν και κανένα στόχο έτσι για το καλό, ξέρετε θα κόψω το κάπνισμα, θα αρχίσω δίαιτα και πάει λέγοντας.

Εγώ που κατά βάση και κυρίως όταν δεν έχει έκλειψη η σελήνη ή τελοσπάντων δεν συμβαίνει τίποτα περίεργο στο ουράνιο στερέωμα, είμαι θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος, κάθε χρόνο με συνέπεια, λέω καλά περάσαμε αλλά φέτος θα ναι ακόμα καλύτερα. Ναι ναι κάθε χρόνο η ίδια ηλίθια βεβαιότητα, ότι φέτος θα είναι καλύτερα. Όχι δεν είμαι θαυμάστρια του Coelho και του γνωστού μότο, όταν πιστεύεις κάτι το σύμπαν συνωμοτεί και τα σχετικά, αλλά για σκεφτείτε όταν γεννιέται ένα μωρό να λέγαμε ότι η ζωή του θα πάει κατά διαόλου. Ε δεν είναι ούτε σωστό, ούτε και δίκαιο.

Έτσι λοιπόν και φέτος, έβαλα το καλό μου χαμόγελο και το υποδέχτηκα το μωρό 2010. Το καλό μου φόρεμα δε το έβαλα γιατί είναι λίγο στενό και ήθελα να δοκιμάσω χωρίς τύψεις τις τρεις βασιλόπιτες που είχαμε φτιάξει. Αμέ τρεις, μια η μαμά, μια η γιαγιά και μια η Όλυ. Φλουρί δεν έτυχα βέβαια και ας το ήθελα πολύ αλλά δε βαριέσαι ούτε πέρσι το έτυχα αλλά καλά πήγε το 2009.

Μη τα πολυλογώ γιατί πολύ νόημα δεν έχει αυτό το post. Μόνο για να ευχηθώ καλό και χαμογελαστό ξεκίνημα σε αυτό το χρόνο το γράφω. Καλή Χρονιά λοιπόν σε όλους μας!